Precies een jaar geleden, 25 april 2020. De dag dat ‘het allemaal begon.’ Tussen haakjes, want eigenlijk begon het al veel eerder.

Noors verzorging was intensief. Maar het was ook vanzelfsprekend, want; je kind verzorg je, en geef je wat het nodig heeft. Tijdens Noors leven stond ik er niet al te veel bij stil wat haar verzorging allemaal in hield, maar na haar overlijden miste ik, behalve mijn lieve mopsieflopsie natuurlijk, ook de zorgtaken.

Vandaag zou je 1 moeten worden. We zouden een verjaardagstaart moeten hebben met 1 kaarsje. Je zou het kaarsje niet kunnen uitblazen, en de taart zou je niet kunnen eten, maar we hadden een taart moeten hebben. 

Soms is het daar ineens. Een herinnering. Een gedachte aan een gebeurtenis. Het gevoel van dat moment. Het grijpt me bij mijn keel. De brok in mijn keel en de tranen die achter mijn ogen branden doen pijn.

In tegenstelling tot de meeste mensen wil ik niet dat 2020 voorbij is. Voor mij is 2020 niet het jaar van Corona, maar het jaar van Noor. 

Lieve mopsieflopsie. Vandaag is het Wereldlichtjesdag. Vandaag zet ik jou in het licht. Vandaag denk ik, net als elke dag, aan jou. Vandaag brand ik, net als elke dag, een kaarsje voor jou. 

Ik mis je

Vandaag hadden we HET gesprek in het Radboud. Het gesprek over de uitslagen. Na het overlijden van Noor is genetisch onderzoek ingezet om te zoeken naar het dna-foutje die verantwoordelijk is voor een mitochondriële stofwisselingsziekte. Want de dokters vonden dat Noors ziektebeeld erg deed denken aan een mitochondriële ziekte. 

Lieve lieve Luuk,