Ik denk aan jou

Soms is het daar ineens. Een herinnering. Een gedachte aan een gebeurtenis. Het gevoel van dat moment. Het grijpt me bij mijn keel. De brok in mijn keel en de tranen die achter mijn ogen branden doen pijn.

Vanuit het niets dwalen mijn gedachten af naar de herinnering.

Een gesprek, waarin iemand zei ‘ach, alle kinderen ontwikkelen zich’. Mijn hoofd die in opstand kwam, maar ook mijn lichaam. Niet alle kinderen ontwikkelen zich. Mijn mopsieflopsie ontwikkelde zich niet.

Een dag later denk ik aan dit gesprek, en dwalen mijn gedachten af naar Noors eerste week.

Net geboren en op neonatologie aan de morfine vanwege haar discomfort en haar gebroken sleutelbeentje. Toen was er al iets. Toen was het al een vraagteken waarom Noor zoveel last had van haar gebroken sleutelbeen, terwijl andere baby’s die dit overkomt tijdens de bevalling veel minder last er van hebben.

Mijn gedachten dwalen van dat moment naar het moment dat Noor vanuit Rijnstate werd overgeplaatst naar het Radboud. Deze herinneringen worden verbonden met elkaar door mijn brein omdat dezelfde arts-assistent op beide momenten Noor behandelde.

Vanuit daar maken mijn gedachten een sprong naar de Kinderafdeling in het Radboud. Deze sprong komt doordat ik denk ‘arts-assistent’, en ik denk aan de arts-assistent die Noor opving op de SEH in het Radboud.

Hij behandelde haar in de dagen er na, tot ze naar de kinder-ic ging. Ik voel het gevoel dat ik toen had. De angst, de wanhoop, het verdriet. Noor was apathisch en epileptisch en ik was bang dat ze er niet meer uit zou komen. Ik was bang dat ik mijn mopsieflopsie niet meer terug zou krijgen zoals ze was. En bang dat ik haar helemaal kwijt zou raken. Hoewel die laatste optie nog niet eens echt besproken was door de artsen, voelde mijn lichaam aan alles dat het echt fout was, en alles in mij was bang om mijn meisje kwijt te raken.

Een simpel gesprek over ontwikkeling bij baby’s liet mijn gedachten verder gaan als een golf aan dominostenen.

En ik besef dat mijn hoofd altijd zo werkt, de kleinste dingen ratelen door naar herinneringen en gevoelens. En dat is niet erg. Ik krijg liever op de wildvreemde momenten herinneringen dan dat ik ze helemaal niet zou hebben. Want mijn hoofd doet het ook bij de goede momenten. Een kleine aanleiding is genoeg om de gekste combinaties te maken in mijn hoofd en uit te komen bij een mooie herinnering. Een herinnering aan Noors prachtige lach, bijvoorbeeld. Ook dan voel ik de herinnering. Als ik denk aan Noors lach vormt zich automatisch een glimlach om mijn mond.

Hoe mijn hoofd ratelt is soms best vermoeiend, maar het brengt me wel spontaan naar de mooiste herinneringen. En die koester ik, net zoals ik jou koester, lieve mopsieflopsie.