Dit heeft zich allemaal in 2015 afgespeeld.

Het 'normale' leven weer oppakken na een miskraam is niet makkelijk. Verdriet neemt vaak de leiding. En ik kan iedere vrouw mee geven dat je verdriet echt moet toelaten. Het is echt niet nodig om je hiervoor te schamen. Het was jullie kindje, jullie kindje waar jullie nooit van zullen weten hoe hij/zij eruit zou zien.

8 Oktober 2014:

Na al een aantal 'rondes' met hormoon injecties en heel veel ziekenhuis bezoekjes voor echo's en bloedprikken te hebben gehad gaan we maar weer vol goede moed een nieuwe ronde in.

Juli 2014:
Shit zeg, 5 follikels van rond de 15mm en 1 van 18mm. Een poging die we af moesten gaan breken. Nou, dan doen we dat maar. Wat was dat een domper zeg. Echt zonde van de tijd. Zo voelde het echt. Gelukkig gingen we toen op vakantie dus ik had echt gehoopt dat de vakantie een afleiding was voor het afbreken van deze ronde. Ik kreeg Provera mee en een 'seksverbod'. Zo gingen we op vakantie. 
De vakantie was leuk, op de heftige buikpijn, hoofdpijn en verdriet na.

Januari 2013:
Mijn vriend en ik zitten samen in de auto. Hij; zullen we voor een kindje gaan? Ik; uh, meen je dit?