7 jaar geleden
De eerste echo, volledig van onze wolk afgevallen!
De dagen aftellen tot de eerste echo, en dan gebeurd het, wat alleen in nachtmerries gebeurd.
8 Oktober 2014:
Deze dag ben ik precies 7 weken zwanger, dus tijd voor de eerste echo bij de fertiliteit arts waar ik al een jaartje bij rondhobbel.
We zitten in de wachtkamer en we praten niet tegen elkaar. We zijn zenuwachtig en we hebben allebei een raar gevoel, dit gevoel konden we niet plaatsen. We moeten toch blij zijn?
Daar lig ik, de echo... Het is stil, we zien een hartje kloppen. Maar als de arts nog eens goed kijkt ziet ze al dat het niet goed is. Het hartje klopt veel te traag en ons embryo is gegroeid tot de 6 weken. Ze vertelde ons dat het zeer waarschijnlijk een miskraam zou gaan worden, en als het niet vanzelf eraf zou komen we die week erop een curettage zouden krijgen... BAM!
Toen we het ziekenhuis uitliepen kreeg ik een heel raar gevoel in mijn lichaam, net of er een last van mijn schouders afviel, en toen kon ik ook pas huilen, alles kwam eruit.
De dag erna ben ik gewoon gaan werken, maar dit was niet slim. De miskraam is begonnen en ik wilde zo snel mogelijk naar huis, daar waar ik wil zijn om me even terug te trekken van alles en iedereen. Het liefst wilde ik alleen zijn! Ik wilde niet zielig gevonden worden, ik was sterk, ik kon dit wel samen met mijn vriend!
Vrijdag avond kreeg ik ontzettend veel buikkrampen en kon ik niets meer. Mijn vriend wist zich ook geen raad. Vrijdag op zaterdag is het vruchtje eraf gekomen. Ik heb het op kunnen vangen, dit wilde ik zodat ik het beter 'af zou kunnen sluiten'...
Wij hebben die zaterdag samen heftig dagje gehad en ons vlinderkindje een heel mooi plekje gegeven in onze tuin.
Het is niet zo dat ik er nu nog heel verdrietig om ben, maar de gedachten zullen er altijd wel blijven na het verliezen van een inimienie kindje. Ookal was het bij lange na niet levensvatbaar, toch was het van ons!