Één iets was ik zeker: ik wou borstvoeding geven! Ik heb vroedkunde gestudeerd dus ik weet alle positieve delen die borstvoeding met zich meebrengt. Maar gedurende de volledige zwangerschap bleef ik wel met de voetjes op de grond, mede door de moeilijke zwangerschap (in een volgende post hier meer over!).

Om 2uur komen we aan in het spoed. Ik meld me aan en geef aan dat ik 9weken zwanger ben. Ik vertel hun ook dat we slechts enkele uren eerder bij de gynaecoloog waren en dat alles er goed uitzag. Doordat de pijn zich bevond ter hoogte van mijn borst was ik toch wel gerust dat die pijn te hoog zit om een miskraam te hebben. Ook zijn er geen tekenen van een miskraam. Ik mag plaatsnemen in een box en ze maken een cardiogram omdat mijn hartslag aan de hoge kant staat. Hier is niets op te zien. Ze stellen wat vragen en geven me pantomed, een maagzuurremmer. Ze geven aan dat ik op spoed moet overnachten en dat ze in de ochtend meer testen zullen uitvoeren. Mijn vriend moet naar huis. In de ochtend komt de spoedarts langs. Ze vraagt of er in de familie galstenen voorkomt, en ja, mijn moeder heeft dit ook nog gehad. Ze doen een echo van mijn galblaas en daar is duidelijk te zien dat er galstenen aanwezig zijn. De arts geeft aan dat ik vandaag nog onder het mes moet. Ik uitte mijn bezorgdheid betreffende mijn zwangerschap. De arts stelt me gerust door aan te geven dat de galblaas beter nu verwijderd wordt, want enkel de galstenen weg halen is geen optie, ze kunnen er binnen de korste keren terug zijn. Dit komt voornamelijk doordat ik al een volledige week veel moet overgeven en maaltijden oversla. Als dit later in de zwangerschap zou voorkomen dan zou het moeilijker zijn om de galblaas operatief te verwijderen, nu neemt de baby nog niet zoveel plaats in. Mijn tweede zorg: normaal vertrekken we binnen een week op reis, zal dit wel nog lukken? Zolang we het rustig aan doen wel ja. Ik bel mijn vriend om aan te geven dat ze de oorzaak gevonden hebben. Ik bel ook mijn werk op. De ouders brengen we ook op de hoogte zodat ze zich niet ongerust moeten maken. Om negen uur zou mijn vriend terug komen, we weten namelijk niet wanneer de operatie zal doorgaan. Een aantal minuten voor mijn vriend aankomt wordt ik al meegenomen voor de operatie, nog geen uur na het stellen van de diagnose. Veel tijd om er over te piekeren heb ik dus niet. De operatie verloopt vlot, maar omdat ik zwanger ben mag ik niet veel medicatie, de pijn moet dus verholpen worden met een dafalgan. Door de anesthesie en de zwangerschap ben ik zeer misselijk en moet ik een aantal keren braken. Het is al 14u als ik naar de kamer gebracht wordt waar mijn vriend op me wacht. De arts komt langs en geeft aan dat als ik wil ik vandaag al naar huis mag, maar ik mag gerust ook een nachtje blijven. Ik kies ervoor om naar huis te gaan, Dafalgan hebben we namelijk ook in huis liggen. We vragen of we niet eerst eens langs moeten bij de gynaecoloog om er zeker van te zijn dat alles in orde is. Ze geven aan dat dit niet nodig is.

Ik mocht dinsdag 11juni langs gaan bij de huisarts voor een bloedafname. De bloedwaarden waren goed, maar omdat mijn cyclus wat langer duurde of de normale 28 dagen zei de huisarts dat ik best snel niet te lang zou wachten om naar de gynaecoloog te gaan. Mijn gynaecoloog was in verlof maar ik mocht langsgaan bij een collega op 25 juni. Diezelfde avond zouden de ouders langskomen “om te kijken naar de nieuwe badkamer”. Ik kon namelijk niet wachten om het te vertellen aan onze ouders. Die middag dus snel naar de action om twee manden samen te stellen vol met baby gerief. De ouders konden het niet geloven, ze waren super verrast! Mijn moeder haar eerste vraag was zelf of het wel gepland was 😂. Voor hen begon de moeilijke taak nu ook om te zwijgen tot na de eerste echo, pas nadien zouden we de rest van de familie op de hoogte brengen.

positieve test!! Laat ik me eerst even voorstellen. Mijn naam is Amber, ik ben ondertussen 24 jaar, 8 jaar samen met mijn vriend waarmee ik nu al 3jaar samen woon. Samen hebben we een zoontje, van ondertussen 3maand. In deze blog vertel ik tot het moment dat ik een positieve zwangerschapstest in handen had. november 2018: eindelijk de afspraak bij de gynaecoloog waar mijn hormoonspiraal eruit zou gaan! wat normaal in 2minuten voorbij zou moeten zijn duurt bij mij net iets langer. Na een halfuur geeft de gynaecoloog aan dat hij het nog 1maal zal proberen en indien het niet lukt zal hij me moeten verdoven. Uiteindelijk lukt het. Nu via eco eens zien wanneer mijn volgende eisprong is. op echo is duidelijk te zien dat er zich iets bevindt in mijn baarmoeder, wat het is weet de gynaecoloog niet. Er wordt een collega erbij gehaald, en ook zij kan niet zeggen wat het is. De gynaecoloog stelt voor dat ik een maand aan de pil ga en laat ook eens bloed afnemen om zeker te zijn dat ik al niet eens zwanger ben geweest, zelf met het spiraal. Eens ik mijn maandstonden heb moet ik terug. Uit het bloedonderzoek kwam er niets, oef dus geen miskraam. eind december kreeg ik mijn maandstonden en mocht ik gelijk terug bij de gynaecoloog gaan. Via echo werd daar gezien dat er nog steeds wat bloed in mijn baarmoeder aanwezig was. De gynaecoloog heeft dit eruit gekregen en gaf aan dat mijn baarmoedermond waarschijnlijk na iedere bloeding wat snel terug sloot zodat er steeds wat bloed aanwezig bleef. Dit zou geen probleem vormen om zwanger te worden. Eindelijk kregen we groen licht. De maanden gingen voorbij en we werkten wat verder aan ons huisje. Wat schilderen, wat werken in de tuin... In mei gingen we er een weekendje tussenuit en dachten we deze 4dagen dat het zou komen wanneer het zo moest zijn. Maar wachten is niet echt van mijn sterkste kant. Ik deed iedere maand een testen begon ook in mei met ovulatietesten. Eens terug thuis deden we verder met kleine werkjes in huis. Ik wou de inkomhal schilderen en opfrissen met een schoenenrek. Deze keer had ik zwangerschapstesten van clearblu gekocht, misschien puur toeval of misschien had ik toch onderliggend het voorgevoel dat we deze keer prijs zouden hebben. Zaterdag 8 juni: Na het schilderen vlug in de douche want we moesten gaan eten bij de schoonouders voor zowel mijn schoonmoeder haar verjaardag als voor vaderdag die dag erop.zou ik vlug eens testen, welja waarom niet, ik dacht dat hij toch wel terug negatief zou zijn.Tijdens het douchen gekeken naar de test die ik daar had neergelegd, en hij was positief!! Ik kon het niet geloven! terwijl mijn haar nog vol zeep zat roep ik mijn vriend! Daar stonden we dan, in de badkamer te kijken naar elkaar en de test. We waren zo blij! Een half uur later moesten we bij de schoonouders zijn zonder iets te laten merken,wat was dat loeilijk! Ik wou het aan iedereen vertellen maar besloten om zeker te wachten tot ik bij de huisarts kon gaan. Die avond toen men vroeg of er niemand anders kon vieren dat het vaderdag was kon ik me bijna niet inhouden. Mijn vriend en ik keken elkaar aan en wisten dat het mooie avontuur nu echt kon beginnen!