Bewogen dag

Om 2uur komen we aan in het spoed. Ik meld me aan en geef aan dat ik 9weken zwanger ben. Ik vertel hun ook dat we slechts enkele uren eerder bij de gynaecoloog waren en dat alles er goed uitzag. Doordat de pijn zich bevond ter hoogte van mijn borst was ik toch wel gerust dat die pijn te hoog zit om een miskraam te hebben. Ook zijn er geen tekenen van een miskraam. Ik mag plaatsnemen in een box en ze maken een cardiogram omdat mijn hartslag aan de hoge kant staat. Hier is niets op te zien. Ze stellen wat vragen en geven me pantomed, een maagzuurremmer. Ze geven aan dat ik op spoed moet overnachten en dat ze in de ochtend meer testen zullen uitvoeren. Mijn vriend moet naar huis. In de ochtend komt de spoedarts langs. Ze vraagt of er in de familie galstenen voorkomt, en ja, mijn moeder heeft dit ook nog gehad. Ze doen een echo van mijn galblaas en daar is duidelijk te zien dat er galstenen aanwezig zijn. De arts geeft aan dat ik vandaag nog onder het mes moet. Ik uitte mijn bezorgdheid betreffende mijn zwangerschap. De arts stelt me gerust door aan te geven dat de galblaas beter nu verwijderd wordt, want enkel de galstenen weg halen is geen optie, ze kunnen er binnen de korste keren terug zijn. Dit komt voornamelijk doordat ik al een volledige week veel moet overgeven en maaltijden oversla. Als dit later in de zwangerschap zou voorkomen dan zou het moeilijker zijn om de galblaas operatief te verwijderen, nu neemt de baby nog niet zoveel plaats in. Mijn tweede zorg: normaal vertrekken we binnen een week op reis, zal dit wel nog lukken? Zolang we het rustig aan doen wel ja. Ik bel mijn vriend om aan te geven dat ze de oorzaak gevonden hebben. Ik bel ook mijn werk op. De ouders brengen we ook op de hoogte zodat ze zich niet ongerust moeten maken. Om negen uur zou mijn vriend terug komen, we weten namelijk niet wanneer de operatie zal doorgaan. Een aantal minuten voor mijn vriend aankomt wordt ik al meegenomen voor de operatie, nog geen uur na het stellen van de diagnose. Veel tijd om er over te piekeren heb ik dus niet. De operatie verloopt vlot, maar omdat ik zwanger ben mag ik niet veel medicatie, de pijn moet dus verholpen worden met een dafalgan. Door de anesthesie en de zwangerschap ben ik zeer misselijk en moet ik een aantal keren braken. Het is al 14u als ik naar de kamer gebracht wordt waar mijn vriend op me wacht. De arts komt langs en geeft aan dat als ik wil ik vandaag al naar huis mag, maar ik mag gerust ook een nachtje blijven. Ik kies ervoor om naar huis te gaan, Dafalgan hebben we namelijk ook in huis liggen. We vragen of we niet eerst eens langs moeten bij de gynaecoloog om er zeker van te zijn dat alles in orde is. Ze geven aan dat dit niet nodig is.

Om 18u gaan we naar huis, de ouders brengen ons wat eten en ik ga rechtstreeks naar bed. De volgende ochtend heb ik overal pijn, maar voornamelijk mijn schouderbladen doen pijn. We zijn er toch ook niet zo gerust in betreffende de zwangerschap, we zijn pas negen weken, dus er kan nog steeds het een en ander mislopen. Ik beslis om een mail te sturen naar het secretariaat van de gynaecoloog. Ze bellen me onmiddellijk op, ze hebben het besproken met de gynaecoloog van wacht en geven aan dat als ik wil ik ofwel vandaag nog langs mag, ofwel maandag wanneer mijn eigen gynaecoloog aanwezig is. Normaal zijn er dan geen consultaties op de maandag maar er zou tijd vrij gemaakt worden. Ik gaf aan dat ik wel tot maandag kon wachten. 

Het weekend verliep zo goed als het kon. Met af en toe een dafalgan was de pijn goed te verdragen.

Maandagochtend kreeg ik telefoon van mijn gynaecoloog. Ik mocht langsgaan wanneer het ons past. We besloten om rond 13u langs te gaan. Op de echo zagen we ons klein garnaaltje lekker rondspartelen en zwaaien. Het was een grote opluchting, nu kunnen we met een gerust hart op reis vertrekken.