In alles ben je de tweede. Mijn tweede zwangerschap. Mijn tweede zwanger-schapsverlof. Mijn tweede bevalling en mijn tweede kraamtijd. Mijn tweede kindje.

Misschien moet ik het even toelichten. Het is mijn tweede zwangerschap, mijn tweede kindje en dus is alles niet meer ‘nieuw’. Ik merk het aan mijzelf, man, familie en vrienden. Iedereen is minder geïnteresseerd dan bij een eerste kindje. Je krijgt minder de vraag hoe het echt met je gaat en minder interesse voor de nieuwe baby. Waar ik bij mijn eerste al veel lieve kaartjes, en zelfs ook cadeautjes kreeg toen ik nog zwanger was, is dit bij de tweede zwangerschap minimaal. Begrijp me niet verkeerd: ik verwacht geen grote cadeaus en het is ook zeker geen must voor een vriendschap of een goede band met familie. Waar het mij om gaat, is dat deze zwangerschap net zo speciaal als de eerste. Ik heb weer een levend mensje in mijn buik die deel uit gaat maken van ons gezin. Een levend mensje die straks deel uit gaat maken van de samenleving. Een levend mensje dat net zo speciaal is als mijn eerste kindje. Een levend mensje die niet minder aandacht verdient omdat het toevallig niet ons eerste kindje is... 

Mijn bevalling: ik had me ingesteld op pijn, veel pijn. En die pijn heb ik ook gevoeld. Weeën zijn niet leuk en persen voelt ook niet top. Maar tijdens het persen heb je wel het gevoel dat je wat kan doen. En ik vond de ontsluitingsweeën door ze goed weg te puffen ook ‘te doen’. Als dat het enige was geweest...