Het is weer woensdag, tijd om afscheid te nemen, want zoonlief gaat naar zijn vader. Deze week is het twee nachten, dus het valt mee. Begrijp mij niet verkeerd, ik ben super blij dat hij zijn vader zo veel ziet, want een vader doet er net zoveel toe als een moeder, maar toch voelt het vandaag dubbel. Met een lach en een stiekeme traan gaat hij de deur uit, naar school. " Tot vrijdag, ik hou van je!" "Ik hou ook van jou mama", zijn de laatste woorden die gesproken worden. Daar gaat hij, mijn grote trots, zo ineens een echt ventje met een eigen leventje.

Laten we bij het begin beginnen, in juli 2008 kreeg ik een wolk van een zoon. Toen hij 10 maanden was, gingen zijn vader en ik uit elkaar, we waren jong en nog maar kort samen en blijkbaar niet voor elkaar gemaakt. Nou, toen begon de ellende, wie kan jou van te voren uit leggen hoe moeilijk het is, alles samen maar toch alleen doen... en hoe ouder je kind, hoe lastiger de situatie, want buiten het feit om dat alles in overleg moet, en dat ‘alles’ steeds meer wordt, word je ook regelmatig door je kind geconfronteerd met het feit dat jij niet meer samen bent met zijn vader. Moeilijk en het raakt je elke keer weer. Het is een feit dat jullie niet meer samen komen, maar o wat had je het hem gegund, een gezin, stabiliteit, 1 huis, twee ouders en verder geen gedoe.