Het "leed" dat co-ouderschap heet

Laten we bij het begin beginnen, in juli 2008 kreeg ik een wolk van een zoon. Toen hij 10 maanden was, gingen zijn vader en ik uit elkaar, we waren jong en nog maar kort samen en blijkbaar niet voor elkaar gemaakt. Nou, toen begon de ellende, wie kan jou van te voren uit leggen hoe moeilijk het is, alles samen maar toch alleen doen... en hoe ouder je kind, hoe lastiger de situatie, want buiten het feit om dat alles in overleg moet, en dat ‘alles’ steeds meer wordt, word je ook regelmatig door je kind geconfronteerd met het feit dat jij niet meer samen bent met zijn vader. Moeilijk en het raakt je elke keer weer. Het is een feit dat jullie niet meer samen komen, maar o wat had je het hem gegund, een gezin, stabiliteit, 1 huis, twee ouders en verder geen gedoe.

De reden dat ik ben gaan schrijven? Omdat ik het gewoon even niet meer weet en ik mij bedacht dat ik waarschijnlijk niet de enige ben die soms met het handen in het haar zit, van frustratie en van bezorgdheid, je wilt het beste, voor je kind en voor jezelf, maar hoe? Ik hoor het om me heen, ouders uit elkaar, altijd gedoe, geen uitweg, want feit is, dat je voor altijd met elkaar verbonden bent en wat er ook is, je kind kan er HELEMAAL NIKS aan doen.

Naar mijn idee heb ik alles al geprobeerd om er met z’n vader uit te komen, om de band ‘normaal’ te houden. Afgelopen zomer, na een paar sessies bij de mediator, had ik voor het eerst in 7 jaar tijd het gevoel dat het goed zat, dat hij mij begrijpt en ik hem. Na een paar weken kwamen er al wat kinken in de kabel, dat las ik aan de manier waarop hij in het o zo bekende heen en weer schriftje schreef. Ik dacht, negeren, het waait wel over, ik ben een goede moeder en het ligt niet aan mij. Sinds vanavond ben ik erachter dat het dus helemaal niet goed is en hij, zoals altijd, gewoon ja heeft gezegd als het moet, maar nee doet. Ik spreek mijn zorgen uit, via de telefoon, want een dag af spreken om te praten lukt nog steeds niet. In plaats van dat vader het inderdaad ziet als een zorg, waar over gepraat moet worden, ziet hij het blijkbaar als een aanval en vond hij het nodig om mij een gevoel te bezorgen dat ik geen goede moeder ben en daar bovenop nog even uit te schelden voor kutwijf, ja je leest het goed, kutwijf, de moeder van je kind is een kutwijf. Waarom? Dat vraag ik mij na een uur nog steeds af.
Zoonliefs kwam vanmiddag weer thuis na 5 nachten bij zijn vader, en terwijl eindelijk is bijgekomen van zijn frustraties en boosheid vanmiddag en lekker zit te tekenen, voel ik me verschrikkelijk en zit ik dus echt met mijn handen in het haar... Waar houdt het op en wat kan ik nog doen? Ik weet het gewoon even niet meer....