Met een dubbel gevoel..

Het is weer woensdag, tijd om afscheid te nemen, want zoonlief gaat naar zijn vader. Deze week is het twee nachten, dus het valt mee. Begrijp mij niet verkeerd, ik ben super blij dat hij zijn vader zo veel ziet, want een vader doet er net zoveel toe als een moeder, maar toch voelt het vandaag dubbel. Met een lach en een stiekeme traan gaat hij de deur uit, naar school. " Tot vrijdag, ik hou van je!" "Ik hou ook van jou mama", zijn de laatste woorden die gesproken worden. Daar gaat hij, mijn grote trots, zo ineens een echt ventje met een eigen leventje.

Het zijn maar twee nachtje, zeg ik nog tegen mezelf. Maar het idee dat hij zich daar niet op z'n gemak voelt (wat hij mij maandag in tranen vertelde) en het feit dat hij zo uit z'n doen was raken mij diep, daarbij is hij ook nog eens snotverkouden en dus niet fit. En dat is niet erg, ik ben zijn moeder en dit hoort erbij, zorgen..

Het vervelende is, dat ik deze zorgen blijkbaar niet kan uitspreken naar mijn ex, want dit wordt  meteen als een aanval gezien. Hoe goed ik ook mijn best doe om het op een zo vriendelijke manier uit te leggen, er is meteen een weerwoord. Boos ben ik van binnen. Ik denk, dit is onze zoon en hij zit niet lekker in z'n vel, het maakt niet uit aan wie of aan wat het ligt, als ouders moeten wij dit onderzoeken en erover praten! Maar dit kan niet, het ligt namelijk absoluut niet aan hem en zijn omgeving maar aan mij. Jammer dat het zo moet gaan, maar voor nu haal ik er kracht uit om een stabiele basis te houden in dit huis en de band met mijn zoon te houden zoals hij is. Als hij hier wil huilen, boos wil zijn, wil praten of juist helemaal niet, dan mag dat. Waarom hij dat bij mij doet en bij mijn ex niet? Ik weet het niet, maar ik laat het zo zijn.. Huil maar, praat maar, wees maar boos op alles, ik ben er voor je en zal er altijd voor je zijn !