Bang keek naar onze winkelkar. Mijn ogen gingen over alle producten die we in de winkelkar hadden gegooid. Mijn maag kneep en met een schorre stem zei ik tegen mijn man ' misschien moeten de minst belangrijke dingen achteraan op de kassaband zetten.' Hij knikte en ik zag in zijn ogen verdriet. Netjes sorteerde ik alles op de band. Aardappelen eerst dan fruit, groenten, bereidde maaltijden. Terwijl probeerde ik te rekenen. We hadden maar 100 euro op de rekening. Maar wanneer ik naar onze producten keek en snel rekende dan kon het zijn dat we erover zaten.
Ik keek naar het pak frikandellen, fles namaak fanta en mijn ontbijt yohurt en zette deze achteraan. Eerst het gezondste en wat nodig was voor de kids.
Wanneer het aan ons was, boog ik me wat onzeker naar de kasierster. Mijn maag kneep weer in elkaar en onzeker vroeg ik: ' Kan u mij verwittigen wanneer ik aan 100 euro zit?' De vrouw achter de kassa knikte begripvol. Ze keek naar de spullen op de band en ging aan de slag. Bij elke biep keek ik angstvallig naar de kassierster maar de producten gingen vlotjes voorbij de kassa. Bij het laatste deel keek ik naar het schermpje en de kassierster keek me bemoedigend aan. 'Ik denk dat jullie er wel komen, hoor. Geen zorgen'. Ik haalde al wat meer adem. De laatste doos frikandellen schoof over de kassa en de kassierster noemde met een breedde glimlach het eind bedrag. ' 85 euro en 67 cent alstublief'. Ik kon ook nu ook glimlachen. Ik zag de lichte zweetdruppels van mijn man op zijn voorhoofd en met zijn verbaasde gezicht haalde hij de bankkaart boven.
We betaalde en ik bedankte de kassierster nog even. Met een gerust hart liepen we naar buiten. Nog een beetje nadenkend over de stress die we net hadden, dook er plots een jonge kerel voor onze neus op. Hij versperde onze weg en hield ons tegen en begon aan zijn, iets wat te enthousiaste, uitleg. ' Hoi, hebben jullie even tijd?' We knikten angstvallig nee. Meestal waren dit verkopers. De man keek ons een beetje teleurstellend aan. ' Ook niet voor amnesty  international? ' Ik voelde een steek in mijn maag, die nog was aan het bekomen voor het vorige vooral' Ik knikte beschamend nee en we liepen verder. Ik keek naar de grond en voelde een soort schaamte.
Mijn man voelde dit en zei: ' Dit is zo lastig en zeker als ze zo opdringerig zijn.' Ik knikte en antwoordde: 'Ja, zeker als ze dat voor een supermarkt doen. We waren net nog aan het tellen aan de kassa.' Mijn man glimlachtte even en deed de kofferbak open.
Maar in mijn binnenste vond ik het super erg dat ik niet kon donneren. Ik wou graag mensen helpen maar jammer genoeg konden we geen centjes missen op dit moment.
Heel de weg naar huis bleef dit nazinderen in mijn hoofd en ik besloot om volgende maand te bekijken of ik misschien wel een klein bedrag kon donneren aan een goed doel. Het was tenslotte al 2 maand geleden dat we iets ' goeds' hadden gedaan voor onze medemensen. 

Al van haar 2 jaar danste Alexandra op een dansschool en snel kreeg ze de opmerking om ballet te gaan volgen. Ze volgde kleuterdans, initiatie dans, funky jazz en klassiek ballet. In alle groepen was de jongste.

Ik kan me voorstellen dat onze Nederlandse vriendjes het in Keulen horen donderen maar ons Vlaamse vriendjes weten wie en wat ze zijn. Maar ik hoorde het waaien dat ook binnenkort Nederland wordt verorert!!!! Dus lees vooral verder. Want onderaan heb ik een winactie voor jullie.

Daar zat ik dan. Impulsief kocht ik een  gezinsabonnement voor de zoo Antwerpen. 

Kriebelbuikjes. Dat hadden de kids wanneer ik vertelde dat we op bezoek gingen naar het grootse chocolade museum van de wereld. Met veel goesting bewandelde we de inkom met glazen draaideur. 

Ik moet al iets bekennen, vooraf ik deze blog naar jullie schrijf. Ik heb me aan de wijn gezet en voel het al een beetje. Waarom? Laat ons zeggen dat we dit doen omdat de tranen rijkerlijk vloeide over de wangen deze avond. 

Hoi, 

Ik droomde als kind altijd van een grote tuin met een grote schommel en glijbaan. Maar we woonde tot mijn 12 in een 2 kamers appartement.  Als ik bij mijn beste vriendinneke ging spelen met tuin was ik in wolken. Of wanneer we naar grote speeltuin van het park gingen, kon ik uren spelen. Toen we dan verhuisde naar een huis met tuin kun je je wel voorstellen dat ik daar echt vaak in zat. In onze schommelstoel, opblaasbadje of op de ligstoel. Studeren deed ik ook in de tuin ( in juni ) en ik beloofde mezelf van als ik ooit kinderen zou krijgen dat we dan een huis met tuin zouden nemen vanaf de kids klein zijn. 

In Belgie begint de herfstvakantie. Dus dacht ik dat je wel leuk zou zijn om mijn activiteittip met jullie te delen. Ik maakte een echte griezelfilm met de kids. En hoewel dit heel moeilijk klinkt, is et eigenlijk super makkelijk om deze te maken. Je hebt dan ook niet veel digitale snufjes nodig en de kennis moet ook niet optimaal zijn om een leuke Halloween film te maken.