1 jaar geleden
Einde van de maand
Wanneer het even krap wordt.
Bang keek naar onze winkelkar. Mijn ogen gingen over alle producten die we in de winkelkar hadden gegooid. Mijn maag kneep en met een schorre stem zei ik tegen mijn man ' misschien moeten de minst belangrijke dingen achteraan op de kassaband zetten.' Hij knikte en ik zag in zijn ogen verdriet. Netjes sorteerde ik alles op de band. Aardappelen eerst dan fruit, groenten, bereidde maaltijden. Terwijl probeerde ik te rekenen. We hadden maar 100 euro op de rekening. Maar wanneer ik naar onze producten keek en snel rekende dan kon het zijn dat we erover zaten.
Ik keek naar het pak frikandellen, fles namaak fanta en mijn ontbijt yohurt en zette deze achteraan. Eerst het gezondste en wat nodig was voor de kids.
Wanneer het aan ons was, boog ik me wat onzeker naar de kasierster. Mijn maag kneep weer in elkaar en onzeker vroeg ik: ' Kan u mij verwittigen wanneer ik aan 100 euro zit?' De vrouw achter de kassa knikte begripvol. Ze keek naar de spullen op de band en ging aan de slag. Bij elke biep keek ik angstvallig naar de kassierster maar de producten gingen vlotjes voorbij de kassa. Bij het laatste deel keek ik naar het schermpje en de kassierster keek me bemoedigend aan. 'Ik denk dat jullie er wel komen, hoor. Geen zorgen'. Ik haalde al wat meer adem. De laatste doos frikandellen schoof over de kassa en de kassierster noemde met een breedde glimlach het eind bedrag. ' 85 euro en 67 cent alstublief'. Ik kon ook nu ook glimlachen. Ik zag de lichte zweetdruppels van mijn man op zijn voorhoofd en met zijn verbaasde gezicht haalde hij de bankkaart boven.
We betaalde en ik bedankte de kassierster nog even. Met een gerust hart liepen we naar buiten. Nog een beetje nadenkend over de stress die we net hadden, dook er plots een jonge kerel voor onze neus op. Hij versperde onze weg en hield ons tegen en begon aan zijn, iets wat te enthousiaste, uitleg. ' Hoi, hebben jullie even tijd?' We knikten angstvallig nee. Meestal waren dit verkopers. De man keek ons een beetje teleurstellend aan. ' Ook niet voor amnesty international? ' Ik voelde een steek in mijn maag, die nog was aan het bekomen voor het vorige vooral' Ik knikte beschamend nee en we liepen verder. Ik keek naar de grond en voelde een soort schaamte.
Mijn man voelde dit en zei: ' Dit is zo lastig en zeker als ze zo opdringerig zijn.' Ik knikte en antwoordde: 'Ja, zeker als ze dat voor een supermarkt doen. We waren net nog aan het tellen aan de kassa.' Mijn man glimlachtte even en deed de kofferbak open.
Maar in mijn binnenste vond ik het super erg dat ik niet kon donneren. Ik wou graag mensen helpen maar jammer genoeg konden we geen centjes missen op dit moment.
Heel de weg naar huis bleef dit nazinderen in mijn hoofd en ik besloot om volgende maand te bekijken of ik misschien wel een klein bedrag kon donneren aan een goed doel. Het was tenslotte al 2 maand geleden dat we iets ' goeds' hadden gedaan voor onze medemensen.
mamavaneenmeisje
Goed doen voor de medemens bestaat niet alleen uit geld geven. Goed doen voor de mede mens bestaat uit zo veel meer. Ik doneer bewust nooit. Als ik goed wil doen doe ik dat zelf voor iemand. Dan weet ik ook dat het werkelijk op een goede plek terecht komt en je voelt je er echt beter door dan even wat geld doneren. Weet ook dat als je doneert aan zo'n student je eigenlijk gewoon een deel van zijn loon betaald voor die dag. En deze verkopers doen er alles aan om te verkopen. Want ze werken op commisie basis. Dus meer mensen lid maken is meer geld verdienen. Ze staan daar echt niet vrijwillig. Ik ben ook is aangesproken en toen zei ik ik kom nu al elke maand 50 euro te kort. zei hij nou dan maakt die twee euro extra per maand ook niet meer uit.... Ik dacht echt jij bent niet goed wijs.
Anoniem
Owja zo herkenbaar dit. Wij hebben een tijdje geleden flink achtergelopen met de huur. Door de betalingsregeling daarvoor hadden we 50 euro per week te besteden met twee volwassenen en 1 kind in de luiers. Dit was in de goedkope tijd dus redelijk te doen maar "luxe dingen" konden niet. Dus ook niet doneren aan goede doelen. Toen kwam er een keer zo.n jonge gozer aan de deur voor een of ander goed doel waarop wij zeiden van nou we zijn blij dat we nog de boodschappen kunnen betalen. Toen zei hij:" nou je kan ook twee biertjes per week laten staan". Die gast had totaal geen idee waar hij het over had. Daar zijn we toen nog heel lang verdrietig over geweest.