Onze keus was gemaakt, wij gaan dit kindje groot brengen! 

Het is inmiddels al weer 3 jaar geleden dat ik dit lieve snoetje op de echo zag verschijnen...

We wisten het zeker, onze Ties was er niet meer. We bekeken hem nog even goed, wat was hij mooi. Perfect tot in de kleinste detail. Blonde haartjes en een schattig neusje. Na enkele minuten vonden wij het tijd on de arts en verpleegkundigen op de hoogte te stellen, op het moment dat de deur openging haalde Ties opnieuw een teug adem. Wat is dit? We hadden wel gehoord dat het kan gebeuren maar dit nog na enkele minuten? Totale paniek, angst en niet wetend wat er allemaal nog ging komen. Opnieuw werd er medicatie toegediend, zou dit dan het zetje zijn? Je wilt het niet.. maar er is niemand die je uit de boze droom kan helpen. Opnieuw laten de verpleegkundigen ons alleen, Ties heeft weer een regelmatige ademhaling en opnieuw is het wachten tot dat dit stopt.... een half uur later, opnieuw verdwijnt de kleur uit zijn lijf, opnieuw wordt zijn lijfje koud en opnieuw is zijn ademhaling gestopt. Ik durfde bijna niet te kijken bang voor een schrikreactie en het toch weer terugkomen.. En jawel na enkele minuten begon het weer van voor af aan.. wat een hel en wat een strijd, was dit niet genoeg? De artsen bleven maar bolussen en bolussen.. Het bleef maar doorgaan.. Wat voel je, je machteloos en verloren als moeder, als ouder. Nog nooit heb ik mij zo eenzaam gevoeld, zo verlaten gevoeld. Het was zo zwart, leeg en kil.... Rond drie uur 's nachts stond ik op het punt van breken, de angst nam mijn lichaam over en ik kon het niet langer opbrengen om Ties beet te houden, het was gedaan.. Ik smeekte de verpleegkundige om bij ons te blijven en ons niet meer alleen te laten. Dit deed zij, een lieve vrouw die haar best deed, knuffels gaf een echte mensen mens, maar niets hielp. Ik moest die kamer even uit, ik durfde niet maar moest, alles moest eruit..... 

Ik heb hier lang over nagedacht, ga ik dit wel of niet doen? Wie leest ermee? Uiteindelijk krijgen wij allemaal te maken met de dood...

Ik heb mezelf altijd voorgenomen om mijzelf niet te uiten op het internet over het sterfproces van ons zoontje Ties. Bang om misschien een ander verdriet te doen of bang te maken. Ik heb de stap genomen om in de aankomende periode toch mijn verhaal te delen. Misschien opzoek naar een stukje herkenning want op dit moment loop ik onwijs vast op wat betreft het sterfproces van onze Ties. Die was helaas niet zo vredig als gehoopt.

Moederdag..

Het is precies 4 maanden geleden dat we op eerste kerstdag niets vermoedend onderweg waren naar het UMCG, onze eerste kerstdag samen als gezin. Ik had het me anders voorgesteld, maar toch wij als gezin en we hadden inmiddels toch al wel een beetje een 'soort' van draai gevonden op de nicu. We probeerden overal wat van te maken. Onderweg muziekje aan en samen kletsend in de auto.. Wel met dubbele gevoelens want ons zoontje hoorde thuis te zijn en niet in het UMCG met een hartafwijking in afwachting op zijn operatie.

Lieve Ties,

Na aanleiding van Ties zijn hartafwijking hebben wij dan toch gekozen om een vruchtwaterpunctie te laten uitvoeren. De kans op een chromosoomafwijking was aanwezig maar toch vermoedden de artsen nog steeds dat het zou gaan om een bouwfout. De nipt had zoals ik eerder al had vermeld een aanwijzing voor een trisomie 12, maar dit is echter zo zeldzaam dat zij ervan uit gingen dat deze afwijking alleen in de placenta zou zitten. De dag van de vruchtwaterpunctie brak aan en wat was ik zenuwachtig! Niet zozeer om de pijn maar meer om het gevoel dat er een grote naald richting mijn kindje zou gaan.. dat voelt zo onnatuurlijk! Eindelijk na 3 kwartier wachten was ik aan de beurt, laat het alsjeblieft snel overgaan! Ik heb verder niet gekeken en had alleen oog voor mijn kindje op de echo.. het viel mij 100% mee, pijn deed het niet meer een soort drukkend gevoel. Maar het ergste kwam nog het eeuwige wachten op de uitslag! Elke dag opstaan met een misselijk gevoel van de spanning.. Jeetje wat was dat verschrikkelijk! De dag van de bel-afspraak brak aan eindelijk zouden wij uit ons lijden verlost worden (tenminste dat dachten wij). De gehele dag gewacht met mijn telefoon vlak bij mij, de spanning gierde door mijn hele lijf totdat ik na 4 uur nog geen telefoontje had ontvangen besloot ik zelf maar eens te bellen! Pff… de klinisch geneticus had die dag geen uitslag binnen gekregen.. ik bedoel hoezo geen uitslag?!! Hoe kan jij mij de hele dag in spanning laten wachten? Ik zou het weekend af moeten wachten en daarbij er ook niet van uit moeten gaan dat de uitslag de maandag na het weekend er zou zijn. Een slapeloos weekend brak aan, ik wist soms niet meer waar ik het zoeken moest! Ik lag niet lekker, at niet lekker, sliep niet lekker en kon al 2.5 week niet meer genieten van de dagelijks dingetjes.. Maandagavond had ik met mijn zussen een uitje naar de bingo staan bij een plaatselijk restaurantje hier in de buurt.. We zouden bij geen nieuws of goed nieuws gaan en bij slecht nieuws bleef ik thuis.. Die dag geen nieuws, we konden gaan! ' Helaas eenmaal net aanwezig in het restaurantje werd ik dan toch nog die avond gebeld.. Het kon er ook nog wel bij, alles in mij hoopte dat de dame in kwestie aan de andere kant goed nieuws had.. Ze vroeg mij: ‘ bel ik gelegen?’.. ‘Eh.. nee, maar ik wil het toch nu weten!’ Ze raadde mij aan een plekje op te zoeken waar ik even rustig kon gaan zitten.. En toen zakte de wereld onder mijn voeten vandaan.. Dus toch ons zoontje zou geboren worden met een trisomie 12.. Ik ben naar huis gereden op weg naar mijn partner.. Ik kon niets anders dan huilen, de tranen belemmerden mijn zicht op de weg maar ik moest door. Eenmaal thuis hebben we samen heel hard gehuild en gingen wij een helse nacht tegemoet. Zo tegenstrijdig, je voelt je kindje je hebt een band vanaf dag 1 maar de kans op afscheid kwam dichterbij (tenminste dat dacht ik….) Mama houdt van jou Ties!