Moederdag, helaas onze handen zijn leeg. Ties *

Moederdag..

Heel gek genoeg was één van de eerste dingen die ik riep na het overlijden van ons zoontje Ties : ‘’ Ik doe niet aan moederdag! ‘’ . Waar dat vandaag kwam? Ik weet nog héél goed dat ik vorig jaar uitvond dat ik zwanger was en dacht: ‘volgende jaar zitten wij hier als gezin, met z’n drietjes’. Gewoon het idee moeder te zijn, heerlijk toch? Maar nee, het verliep anders.. 2e kerstdag heeft ons kleine mannetje ons moeten verlaten! Zo oneerlijk.. Maar nu 'de' dag wel héél dichtbij komt slaat soms de boosheid toe, want joh het had ook mijn eerste moederdag moeten zijn! Ik zie nu al op tegen alle mooie, warme gezinsfoto’s op de socials waarop vaak zoveel geluk te zien is.. Geweldig, eerlijkwaar. Maar waarom mocht het dan niet zo zijn? Ik had ook graag die bewuste dag opgestaan en geknuffeld met ons allermooiste mannetje. Het kan niet, het mag niet.. En dan kan je tegenwoordig de tv niet aanslingeren of de meest commerciële moederdag reclames komen voorbij.. Oh yes, het is zo lekker confronterend.. Eigenlijk sta ik voor het eerst echt stil dat moederdag ook gewoon iets heel treurigs kan zijn, de confrontatie dat jij misschien net niet helemaal mee telt zoals de moeders om je heen.. Hallo ik ben ook moeder, toch?! Zo voelt het dan he.. Want dat gevoel van er niet bij horen dat is verschrikkelijk!

 Maar laat ik duidelijk zijn, ik ben ook gewoon een mama en ook ik hoor hierbij, net zoals al die mama’s die ook hun kindje hebben moeten laten gaan of mama’s die zoveel liefde te geven hebben maar waarbij het niet mocht lukken. Wij horen er bij! Jij & ik. Samen.

Ondanks dat ik tegen deze dag op zie en misschien wel met een dekentje op de bank kruip hoop ik ergens dat ik de kracht kan vinden om er iets moois van te maken, samen met z’n drietjes met Ties in ons hart!