Na aanleiding van Ties zijn hartafwijking hebben wij dan toch gekozen om een vruchtwaterpunctie te laten uitvoeren. De kans op een chromosoomafwijking was aanwezig maar toch vermoedden de artsen nog steeds dat het zou gaan om een bouwfout. De nipt had zoals ik eerder al had vermeld een aanwijzing voor een trisomie 12, maar dit is echter zo zeldzaam dat zij ervan uit gingen dat deze afwijking alleen in de placenta zou zitten. De dag van de vruchtwaterpunctie brak aan en wat was ik zenuwachtig! Niet zozeer om de pijn maar meer om het gevoel dat er een grote naald richting mijn kindje zou gaan.. dat voelt zo onnatuurlijk! Eindelijk na 3 kwartier wachten was ik aan de beurt, laat het alsjeblieft snel overgaan! Ik heb verder niet gekeken en had alleen oog voor mijn kindje op de echo.. het viel mij 100% mee, pijn deed het niet meer een soort drukkend gevoel.
Maar het ergste kwam nog het eeuwige wachten op de uitslag! Elke dag opstaan met een misselijk gevoel van de spanning.. Jeetje wat was dat verschrikkelijk! De dag van de bel-afspraak brak aan eindelijk zouden wij uit ons lijden verlost worden (tenminste dat dachten wij). De gehele dag gewacht met mijn telefoon vlak bij mij, de spanning gierde door mijn hele lijf totdat ik na 4 uur nog geen telefoontje had ontvangen besloot ik zelf maar eens te bellen! Pff… de klinisch geneticus had die dag geen uitslag binnen gekregen.. ik bedoel hoezo geen uitslag?!! Hoe kan jij mij de hele dag in spanning laten wachten? Ik zou het weekend af moeten wachten en daarbij er ook niet van uit moeten gaan dat de uitslag de maandag na het weekend er zou zijn. Een slapeloos weekend brak aan, ik wist soms niet meer waar ik het zoeken moest! Ik lag niet lekker, at niet lekker, sliep niet lekker en kon al 2.5 week niet meer genieten van de dagelijks dingetjes.. Maandagavond had ik met mijn zussen een uitje naar de bingo staan bij een plaatselijk restaurantje hier in de buurt.. We zouden bij geen nieuws of goed nieuws gaan en bij slecht nieuws bleef ik thuis.. Die dag geen nieuws, we konden gaan! '
Helaas eenmaal net aanwezig in het restaurantje werd ik dan toch nog die avond gebeld.. Het kon er ook nog wel bij, alles in mij hoopte dat de dame in kwestie aan de andere kant goed nieuws had.. Ze vroeg mij: ‘ bel ik gelegen?’.. ‘Eh.. nee, maar ik wil het toch nu weten!’ Ze raadde mij aan een plekje op te zoeken waar ik even rustig kon gaan zitten.. En toen zakte de wereld onder mijn voeten vandaan.. Dus toch ons zoontje zou geboren worden met een trisomie 12.. Ik ben naar huis gereden op weg naar mijn partner.. Ik kon niets anders dan huilen, de tranen belemmerden mijn zicht op de weg maar ik moest door. Eenmaal thuis hebben we samen heel hard gehuild en gingen wij een helse nacht tegemoet. Zo tegenstrijdig, je voelt je kindje je hebt een band vanaf dag 1 maar de kans op afscheid kwam dichterbij (tenminste dat dacht ik….)
Mama houdt van jou Ties!
