Drie jaar geleden begon ik met schrijven. Rachel was net overleden en ik voelde dat ik haar verhaal wilde vertellen. Het was een heel proces. Ik schrijf weleens vaker een blog, maar een boek schrijven is toch van een hele andere orde. Vorig jaar nam ik een schrijfcoach in de arm, Jan Meints van Taalmens, hij heeft me geholpen om de tekst, de hoofdstukken, alle verhalen als een goedlopende verhaal te maken. Op 8 maart dit jaar was het dan zo ver: ik gaf mijn boekpresentatie van mijn boek: 'Haar naam is Rachel, Anna Rachel.' O en wat vond ik het spannend. Maar het was tegelijkertijd heel mooi om te doen. Zo sloot ik een periode van schrijven af. En om eerlijk te zijn, het is nooit goed genoeg. Ik bleef maar aanpassen, mijn vormgever werd ik denk ik tureluurs van :-) Tegelijkertijd kwam ik in een nieuw seizoen en dat deed me goed. 

Over de inhoud va het boek: 

Het was altijd al mijn verlangen om moeder te worden. Mijn man en ik zijn op latere leeftijd getrouwd en hoe dankbaar was ik toen ik erachter kwam dat ik zwanger was! 

In mijn boek neem ik je mee op mijn reis die ik als moeder van Rachel heb gemaakt. Ik vertel over hoe het was om Rachel te dragen, de ziekenhuisbezoeken, de uitslagen, de vreugde die zij mij gaf, onze strijd en liefde voor haar, de medische muren waar we tegenaan liepen. Zorg voor een kindje zou vanzelfsprekend moeten zijn, maar wij hebben ervaren dat het anders is toen bleek dat Rachel een chromosoomafwijking had, trisomie 13, ook wel het syndroom van Patau genoemd. Elk kind heeft toch recht op zorg? Het is een verhaal over hoop, geloof, verdriet en ongelofelijk veel liefde. 

Wil je mijn boek bestellen? Dat kan op verschillende manieren. Dat kan bij mij persoonlijk door mij een berichtje te sturen. Het boek is verkrijgbaar via www.afslag29.nl En bij elke christelijke boekhandel. Binnenkort hoop ik ook mijn boek te verkopen via Bol.com

Onlangs had ik een gesprek met een aantal vrouwen aan de lunchtafel. We hadden het over seizoenen. Een vrouw vertelde over dat haar kinderen groot waren en al uit huis en ze met pensioen was gegaan. Een nieuw seizoen. Ineens raakte me dit. Tranen branden in mijn ogen. Ik moest terugdenken aan de tijd dat Rachel overleden was en ik ineens in een ander seizoen kwam. Met dat ze overleden was, was ook het seizoen over van moeder zijn van een baby. Ik was moeder geworden en ik had een baby gekregen, ik ben moeder, maar er is geen kindje meer om voor te zorgen. Een seizoen van diepe rouw kwam, een seizoen van niet weten hoe verder te gaan. Het verlangen en het gevoel dat ik ook wilde praten over mijn baby met andere mensen, maar het was soms best lastig om daar gewoon over te kunnen praten. Soms moest ik voor mezelf ook over een drempel stappen, want op het moment dat je vertelt dat je kindje overleden is, wordt het toch wel wat ingewikkelder, terwijl ik ook de blijdschap in mijn hart had, omdat ik moeder geworden was van een heel mooi meisje. Die vreugde wilde ik ook delen, dus dat deed ik dan ook regelmatig.

'Voor wie komen jullie?' vraagt de vrouw vriendelijk aan het tafeltje. Ergens voel ik me even verbaasd. Vraagt ze nu echt naar haar naam? Denk ik bij mezelf. 'Voor Rachel Cappon', zeg ik opgewekt maar met dat ik haar naam zeg voel ik zoveel emotie opkomen. 'O ja ik zie haar naam' reageert de vrouw. 'U mag de bloem in de vaas zetten en mijn collega brengt u naar het tafeltje', zegt ze. Mijn man en ik lopen samen naar binnen naar de vaas bij het podium en ik schiet helemaal vol. We zijn hier om Rachel te herinneren.

Mijn man zei onlangs; ‘Het is net of je een pin hebt geslagen en alles wat je doet zit daaraan vast. Ik zie wel dat je steeds meer gaat bewegen en meer stappen zet, maar toch… ‘ Ik herken het beeld wat hij schetst. De afgelopen twee jaren heb ik zo mijn focus gehad op een nieuwe zwangerschap. Mijn grootste verlangen om een nieuwe baby te krijgen, een broertje of zusje van Rachel. Rachel haar kamer was ook de nieuwe babykamer. Ik merkte dat het zien van het kamertje en alle spulletjes me alleen maar verdriet deden. Toen besloot ik het te gaan opruimen. De spulletjes krijgen allemaal een bestemming met mijn hart uitgekozen. Ik voelde ook; ik kan niet meer hopen ik moet verder, ik wil verder, maar wat vind ik het moeilijk. Onlangs confronterende een coach mij; ‘Mirjam waar zit jij aan vast?’ Vroeg ze. Tranen kwamen. ‘Ik wil zo graag nog een baby’, zei ik. Waarop ze reageerde; ‘Wat als dit nooit gebeurd?’ Het was een heftig en confronterend gesprek maar wel een eerlijk en goed gesprek. Ze nam me mee om mijn verlangen terug te geven aan Jezus. Ik begrijp waarom en ik voel het zelf ook. Want ik wil verder met mijn leven. Zoals mijn man zei over die pin. Alles wat ik deed en dacht stond in het teken van een nieuwe zwangerschap. En ja dat verlangen is er nog steeds, heel diep. Alleen ik wil verder, ik moet verder. Ik wil opnieuw God vertrouwen, hoe mijn leven ook loopt. Hem opnieuw vertrouwen dat Hij zoveel van me houdt en een mooi leven voor me heeft. Ik verlang er ook naar om te genieten van dat wat er is. Wat een proces van overgave en vertrouwen, loslaten en opnieuw doorgaan met leven. Ik ben dankbaar voor de mensen die God me geeft om verder te komen, te groeien en dat ik dit niet alleen hoef te doen.

In herinnering onze liefste Rachel Vandaag is het twee jaar geleden dat ons liefste meisje dit leven verliet. De tijd die we met onze Rachel hadden was zo kostbaar. We waren onderweg naar huis, ik wilde zo graag samen met haar naar huis. Toen we eindelijk samen thuis kwamen, was ze ook Thuis bij onze Hemelse Vader. Mijn liefste meisje Rachel, ik mis haar ontzettend. Ik ben zo trots op haar, ze was zo'n dapper meisje. Ik ben God dankbaar dat ze is gekomen. Ze is bij Jezus, ze heeft het enorm goed. Ondertussen leven wij door met het missen van haar dichtbij ons, maar ook met het geloof in ons hart dat we haar straks weerzien bij Jezus. Anna Rachel Cappon geboren om van te houden. Ze had trisomie 13 maar ze was het niet.

Dat is gek, ze zou alweer twee jaar worden, denk ik bij mezelf. Wat gaat de tijd toch snel. Mijn man zei een tijdje geleden dat we misschien een feestje kunnen geven voor haar geboortedag. Om Rachel te herinneren, haar leven te vieren dat ze is gekomen en dat ze bij ons hoort. Toen wist ik niet goed wat ik daarvan vond, maar naarmate ik het idee liet bezinken, vond ik het een goed idee. In eerste instantie dacht ik; 'We nodigen iedereen uit, vrienden, familie'. Maar toen ik erover nadacht, voelde ik dat dat teveel voor mij zou zijn. De dagen voor Rachel haar geboortedag en daarna had ik vrij gepland voor mezelf. Ik besloot om weer een mooie regenboogtaart te maken en ik heb online een mooie slinger gemaakt met allemaal lieve fotootjes van Rachel. 

November 2019

We hebben een feestje van mijn ouders en we zijn als familie gezellig samen sinds een lange tijd. In Voorthuizen hebben we bij een eethuis met een speelplek afgesproken. Na Rachel haar begrafenis hebben we elkaar niet meer samen gezien door de corona omstandigheden. En vandaag zijn we weer voor het eerst samen als familie. Mijn zusje en haar vriend zijn er niet, omdat ze op het punt staat om te bevallen. Hun jongens zijn er wel. Ik kijk naar alle kinderen en ik geniet ervan om ze weer te zien. Om te zien hoe groot ze zijn geworden. Ik geniet van de gezelligheid om met hun te spelen en te praten. Op een gegeven moment gaan mijn ouders met hun op de foto. Het lijkt dat iedereen er is, maar ik mis mijn meisje Rachel ze is er niet en ze hoort erbij. Mijn hart is verdrietig als ik naar mijn nichtjes en neefjes kijk. Het heeft niks met hun te maken, maar alleen met Rachel. Ik merk dat juist op deze dag het gemis er extra is, het doet meer pijn in mijn hart. Ik mis mijn mooie meisje met haar blond rossige haar en haar mooie donkere kijkers. Hoe zou het zijn geweest als ze hier tussen had gestaan? Ik ben enorm trots op haar. Ze hoort bij deze familie. Aan het einde van deze dag nemen we afscheid van elkaar. Wanneer mijn vader en ik elkaar een knuffel geven, fluistert mijn vader me toe; ‘Als je naar haar grafje gaat, zeg dan tegen Rachel dat opa aan haar denkt.’ Dit raakt me. Mijn vader noemt haar naam op deze dag dat ik haar zo mis. Voor altijd mama van Rachel. 

Ineens heb ik er last van. 'Zal ik het opruimen?' vraag ik mezelf af. Ze heeft zoveel spulletjes en kleertjes gekregen. Telkens zie ik weer die boxen met haar kleertjes staan en zoveel cadeautjes en knuffeltjes. Het doet me pijn en ik voel dat het misschien wel tijd is om een beetje te gaan opruimen. Op de zolder staat het mooie witte ledikantje wat we nooit in elkaar hebben gezet. Eigenlijk wil ik haar ledikantje een keer klaarmaken en in haar kamertje zetten. 'Heer ik heb het voor Rachel gekocht, het was voor haar' zeg ik tegen God. Nu staat haar kleine bedje in haar kamertje. De co sleeper waar ze in heeft geslapen. Ik wil gewoon een keer zien hoe mooi het ledikantje is wat we voor haar hebben gekocht met het prachtige Nijntje hemeltje. Ik pak nog een cadeautje uit wat is ingepakt. Het is een mooi lief cadeautje. Dit geeft aan dat mijn kraamtijd een hele andere kraamtijd is geweest dan ik had bedacht. Niet dat ik niet dankbaar ben voor alle cadeautjes, maar het was zo'n intensieve tijd, dat ik niet alles met aandacht heb kunnen doen. Ook zijn dingen langs mee heen gegaan. 'Zal ik wat cadeautjes gaan weggeven en misschien ook wat kleertjes?' vraag ik mezelf af.