Alle kleinkinderen lijken er te zijn, maar ik mis mijn meisje

We hebben een feestje van mijn ouders en we zijn als familie gezellig samen sinds een lange tijd. In Voorthuizen hebben we bij een eethuis met een speelplek afgesproken. Na Rachel haar begrafenis hebben we elkaar niet meer samen gezien door de corona omstandigheden. En vandaag zijn we weer voor het eerst samen als familie. Mijn zusje en haar vriend zijn er niet, omdat ze op het punt staat om te bevallen. Hun jongens zijn er wel. Ik kijk naar alle kinderen en ik geniet ervan om ze weer te zien. Om te zien hoe groot ze zijn geworden. Ik geniet van de gezelligheid om met hun te spelen en te praten. Op een gegeven moment gaan mijn ouders met hun op de foto. Het lijkt dat iedereen er is, maar ik mis mijn meisje Rachel ze is er niet en ze hoort erbij. Mijn hart is verdrietig als ik naar mijn nichtjes en neefjes kijk. Het heeft niks met hun te maken, maar alleen met Rachel. Ik merk dat juist op deze dag het gemis er extra is, het doet meer pijn in mijn hart. Ik mis mijn mooie meisje met haar blond rossige haar en haar mooie donkere kijkers. Hoe zou het zijn geweest als ze hier tussen had gestaan? Ik ben enorm trots op haar. Ze hoort bij deze familie. Aan het einde van deze dag nemen we afscheid van elkaar. Wanneer mijn vader en ik elkaar een knuffel geven, fluistert mijn vader me toe; ‘Als je naar haar grafje gaat, zeg dan tegen Rachel dat opa aan haar denkt.’ Dit raakt me. Mijn vader noemt haar naam op deze dag dat ik haar zo mis. Voor altijd mama van Rachel.