Tijdens de zwangerschap van mijn oudste dochter hoorde ik voor het eerst over een geboorteplan. Ik schreef mijn wensen op voor het gesprek met de verloskundige over mijn bevalling. Ik wilde het liefst thuis bevallen, maar uiteindelijk was mijn dochter er met 42 weken nog niet en moest ik ingeleid worden. Voor de inleiding paste ik mijn geboorteplan aan op de situatie, maar de gynaecoloog met wie ik het mocht bespreken liet duidelijk doorschemeren dat ze het hele idee van een geboorteplan maar onzin vond. Zij konden veel beter inschatten wat er nodig was voor de baby dan ik en dat is wat er zou gaan gebeuren. Gelukkig nam de verpleegkundige die aan ons verbonden was op de dag van de inleiding mijn wensen heel serieus, maar als je mijn vorige blogs hebt gelezen dan weet je al: het werd al heel snel een spoedkeizersnede.

Na de toch wel heftige bevalling van Lilou en de (mentale) nasleep was ik net weer helemaal in balans toen ik erachter kwam dat ik opnieuw zwanger was. Een complete verrassing! Bij Lilou heb ik n.a.v. mijn herhaalde miskramen en het daaruit voortkomende medicijngebruik (hier kun je meer over lezen op mijn eigen blog AfterNINE.nl) vanaf 5,5 week iedere week een echo gehad. Tot ik het veilige termijn van 12 weken bereikt had en ik weer werd overgedragen naar de verloskundige. Ik vond dat toen heel fijn, maar nu had ik daar geen behoefte aan. Nadat we rustig even aan het nieuws hadden kunnen wennen belde ik de verloskundige voor een eerste afspraak. Ik wilde de 'normale' route, zonder teveel poespas.

Daar waar ik over mijn bevalling van Jolie maar niet uitgepraat en -geschreven raakte, heb ik mijn bevallingsverhaal van Lilou vrijwel niet gedeeld. Waarschijnlijk omdat het onderdeel uitmaakt van de moeilijke periode waar ik doorheen moest. Veel angst, een stukje bitterheid, teleurgesteld in mijn lichaam, in artsen en instanties. Het heeft tijd nodig gehad om dat allemaal te laten bezinken en er op een andere manier naar te leren kijken. Nu ik me goed voel en ik er weer met een positief gevoel op terug kan blikken merk ik dat ik klaar ben om mijn verhaal te delen. En het verhaal over de weg naar mijn 3e keizersnede is natuurlijk niet compleet zonder dit hoofdstuk!

In mijn laatste blog voor Mamaplaats vertelde ik over mijn eerste keizersnede. Ondanks de spoed en de spanning was dat een mooie ervaring en we waren dan ook al snel toe aan een tweede kindje. Deze weg verliep niet soepel, ik kreeg 4 miskramen waaronder één van een tweeling. Angstig, verdrietig en gedesillusioneerd was ik toen ik eindelijk blijvend zwanger raakte van mijn tweede dochter. En daar kwam ik al meteen voor een nieuw dilemma te staan: Koos ik dit keer voor een geplande keizersnede of ging ik voor een natuurlijke bevalling? 

Hallo! Welkom bij mijn allereerste blog op Mamaplaats! Toen ik een poosje terug benaderd werd met de vraag of ik voor Mamaplaats wilde schrijven twijfelde ik eerst even. Heeft het meerwaarde om mijn artikelen op nog een platform te delen als ik dat ook doe op mijn eigen blog AfterNINE.nl en via gastblogs voor andere websites? Ik kom nu al niet altijd toe aan wat ik allemaal wil! Maar ik besloot het toch te doen. Er is namelijk een onderwerp wat me nu enorm bezig houdt en waar ik graag meer over wil schrijven. Begin april zal ik gaan bevallen van mijn 3e kindje en dat wordt ook meteen mijn 3e keizersnede. In (zwangerschaps)magazines en via sociale media lees ik daar eigenlijk maar weinig over. Ik lees over droombevallingen, thuis, in bad, op eigen kracht. Ik krijg gratis 'birth affirmation cards' bij de bestelling van wat spullen voor de baby en lees interviews en artikelen over dat het allemaal wel wat minder medisch mag. En begrijp me niet verkeerd, ik sta daar volledig achter! Bevallen is niet eng, maar één van de meest natuurlijke dingen die er bestaat. Maar wat als dat voor jou, zoals voor mij, niet is weggelegd op die natuurlijke manier? Ik heb het leven van mijn dochters te danken aan een grote medisch interventie en wat ben ik blij dat we in een tijd leven waarin dit mogelijk is! Bij de (mentale) voorbereiding op de bevalling knal ik steeds weer tegen een dichte deur. Vandaar dat ik besloten heb zelf meer over de keizersnede en mijn weg er naartoe te willen schrijven.