Ik wisselde van ziekenhuis voor mijn geplande keizersnede!

Na de toch wel heftige bevalling van Lilou en de (mentale) nasleep was ik net weer helemaal in balans toen ik erachter kwam dat ik opnieuw zwanger was. Een complete verrassing! Bij Lilou heb ik n.a.v. mijn herhaalde miskramen en het daaruit voortkomende medicijngebruik (hier kun je meer over lezen op mijn eigen blog AfterNINE.nl) vanaf 5,5 week iedere week een echo gehad. Tot ik het veilige termijn van 12 weken bereikt had en ik weer werd overgedragen naar de verloskundige. Ik vond dat toen heel fijn, maar nu had ik daar geen behoefte aan. Nadat we rustig even aan het nieuws hadden kunnen wennen belde ik de verloskundige voor een eerste afspraak. Ik wilde de 'normale' route, zonder teveel poespas.

Dit vonden ze prima en omdat alles goed ging met de baby was er ook geen aanleiding om het anders te doen. Maar omdat deze bevalling na 2 keizersnedes automatisch weer een keizersnede moest worden, zou ik aan het eind van mijn zwangerschap aan de gynaecoloog worden overgedragen. Ook zou ik extra groeiecho's krijgen omdat de meiden allebei klein waren én ik slik bloedverdunners n.a.v. de miskramen. Al met al leek het de verloskundige een goed idee om rond een week of 15 een afspraak in het ziekenhuis te maken om alles een keer door te spreken. Zo gezegd, zo gedaan. En daar kwam een voor mij (en voor de verloskundige) onverwachte boodschap: Ondanks dat er in deze zwangerschap geen aanleiding toe was, wilden ze mijn zwangerschap direct medisch maken. Alle controles vanaf dat moment in het ziekenhuis. Ik snapte er niks van, zelfs bij Lilou vonden ze dat op dit termijn niet nodig, en ik baalde enorm! Het ziekenhuis is veel verder weg, er is vaak uitloop en dan is het ook nog eens Coronatijd... Daarnaast lag er natuurlijk een heel dossier aan eerdere ellende waar ik nu juist bewust vandaan wilde blijven.

Maar goed, ik probeerde het positief te benaderen. Als zij denken dat dit het beste is, dan vertrouw ik daarop! En bij iedere controle een echo is natuurlijk ook heel leuk! Maar het gedonder begon eigenlijk meteen al. Steeds een ander tegenover me die amper op de hoogte was van mijn situatie. Steeds moest ik weer dingen uitleggen, aanvullen, vragen waarna ze druk door mijn dossier gingen bladeren... 'Oh ja!' Ze konden me geen duidelijk tijdspad geven over wanneer ik ongeveer controles of echo's zou hebben, want ze zouden per keer bekijken wat er nodig was. Wat erin resulteerde dat er een keer bijna 6 weken tussen 2 controles zat, terwijl dat bij de verloskundige niet meer dan 4 weken mag zijn. Het was druk in het ziekenhuis en dus had mijn afspraak geen prioriteit.

De 20-wekenecho was heel fijn, met een betrokken echoscopiste, splinternieuwe apparatuur en mijn man die erbij mocht zijn. Maar toen ik bij 24 weken weer iemand anders voor me had die even was vergeten dat ik extra groeiecho's zou krijgen, me zonder aanleiding een suikertest opdrong en met een co-assistent die niet snapte hoe ze mijn bloeddruk op moest meten, was ik er helemaal klaar mee. Ik voelde me niet veilig hier. Er werd bij de controles niets gedaan wat de verloskundige niet deed, sterker nog, de verloskundige voegt een stukje betrokkenheid toe die ik in het ziekenhuis niet ervaarde. Ik moest continu waken over mijn eigen proces, bij iedere afspraak alert zijn of ze niets over het hoofd zagen. Ik voelde me een nummer, en dat gevoel herkende ik van de laatste fase van mijn zwangerschaps en mijn bevalling van Lilou. En als er iets is wat ik deze keer wilde voorkomen dan was het dat gevoel van gebrek aan regie....

Ik besloot het heft in eigen handen te nemen. Thuis belde ik de poli om door te geven dat ik af zag van de suikertest, omdat ik er nu geen reden toe zag. Ik was op dat moment pas 2 kilo aangekomen, de baby werd niet groot geschat, ik had geen BMI hoger dan 30. Daarnaast vertelde ik over mijn zorgen en vroeg ik of het mogelijk was om alsnog een tijdspad te krijgen of een vast contactpersoon. Beide was niet mogelijk, de assistente zei letterlijk dat 'ik er maar gewoon vertrouwen in moest hebben dat ze wisten wat ze deden.' Dat had ik dus niet, maar dat zagen ze duidelijk niet als hun probleem. 

Vervolgens belde ik de verloskundige. Ondanks dat ik nu overgedragen was aan het ziekenhuis hoopte ik dat ze toch met me mee wilde denken. En dat wilde ze, graag zelfs. Ik mocht uitgebreid mijn verhaal doen (hoe fijn is het als je je niet gehoord voelt en iemand neemt de tijd om naar je te luisteren!) en ze herkenden veel in mijn verhaal. Ze adviseerden me eens na te denken over de overstap naar een ander ziekenhuis.

Naar een ander ziekenhuis? Ik was er tot dat moment van overtuigd dat het overal hetzelfde zou zijn. Maar zij hadden goede ervaringen met het veel kleinere streekziekenhuis hier in de buurt. Toen ik die avond zelf wat researche ging doen werd ik toch wel enthousiast. Het ziekenhuis heeft een goede werkrelatie met mijn verloskundigepraktijk, dus de kans was groot dat ik de reguliere controles daar mocht doen. En daarnaast hebben ze gloednieuwe kraamsuites en een zeer uitgebreid informatieboekje over een natuurlijke keizersnede, oftewel een gentle sectio. Zo krijg je bijvoorbeeld onder je operatieschort een buidel om, zodat de baby direct na de geboorte huid-op-huid kan worden gelegd en slaapt de baby tijdens de opname in een co-sleeper vast aan mijn bed. De kleinschaligheid van het ziekenhuis en de meer persoonlijke benadering klinkt aantrekkelijk. En na wat overleg met mijn man is het eigenlijk wel duidelijk: hier gaat onze baby geboren worden!

De overstap gaat niet meteen soepel. De telefoniste van de poli van ons 'oude' ziekenhuis reageert kortaf en doet wat vaag over de overdracht van ons dossier. Gelukkig heeft de verloskundige wel alle informatie doorgekregen en zorgt zij uiteindelijk dat mijn dossier bij mijn nieuw gynaecoloog terecht komt. Binnen een week heb ik een afspraak!

En vanaf dat moment verloopt alles eigenlijk nog beter dan ik had verwacht. De reguliere controles zijn bij mijn eigen verloskundige. De medische echo's in het ziekenhuis. Ik heb een vaste gynaecoloog waar ik mijn afspraken heb, maar die me ook belt na de echo's om de uitkomsten te bespreken. Die op de hoogte is van mijn situatie en mijn zorgen uiterst serieus neemt. Maar het allerbelangrijkste is denk ik nog dat deze stap me kracht en vertrouwen heeft gegeven. Ik ben voor mezelf opgekomen in een situatie die niet goed voelde. En in tegenstelling tot de aanloop, bevalling en nasleep bij Lilou heb ik nu wél zelf de regie gepakt.

Over een kleine 3 weken is het zover. Daar waar ik eerst zo tegenop zag, heb ik nu zin in. Nee, niet in de ruggenprik, de pijn en het herstel. Maar wel in dat mooi, bijzondere moment van het voor het eerst ontmoeten van mijn kind. Mijn baby. En hopelijk een warme, rustige kraamtijd daarna!

Ik heb geen hard feelings naar ons oude ziekenhuis. Als we erlangs rijden wijs ik altijd nog even: 'Kijk meiden, hier zijn jullie geboren!' Er liggen bijzondere herinneringen en er werken absoluut professionele, kundige artsen. Maar kleiner, persoonlijker en meer betrokken blijkt mij meer te liggen. En uiteindelijk zijn het toch mijn baby en ik waar het omdraait in dit proces!

Zou jij overstappen van ziekenhuis als je je niet op je plek voelt?