Mijn eerste keizersnede

Hallo! Welkom bij mijn allereerste blog op Mamaplaats! Toen ik een poosje terug benaderd werd met de vraag of ik voor Mamaplaats wilde schrijven twijfelde ik eerst even. Heeft het meerwaarde om mijn artikelen op nog een platform te delen als ik dat ook doe op mijn eigen blog AfterNINE.nl en via gastblogs voor andere websites? Ik kom nu al niet altijd toe aan wat ik allemaal wil! Maar ik besloot het toch te doen. Er is namelijk een onderwerp wat me nu enorm bezig houdt en waar ik graag meer over wil schrijven. Begin april zal ik gaan bevallen van mijn 3e kindje en dat wordt ook meteen mijn 3e keizersnede. In (zwangerschaps)magazines en via sociale media lees ik daar eigenlijk maar weinig over. Ik lees over droombevallingen, thuis, in bad, op eigen kracht. Ik krijg gratis 'birth affirmation cards' bij de bestelling van wat spullen voor de baby en lees interviews en artikelen over dat het allemaal wel wat minder medisch mag. En begrijp me niet verkeerd, ik sta daar volledig achter! Bevallen is niet eng, maar één van de meest natuurlijke dingen die er bestaat. Maar wat als dat voor jou, zoals voor mij, niet is weggelegd op die natuurlijke manier? Ik heb het leven van mijn dochters te danken aan een grote medisch interventie en wat ben ik blij dat we in een tijd leven waarin dit mogelijk is! Bij de (mentale) voorbereiding op de bevalling knal ik steeds weer tegen een dichte deur. Vandaar dat ik besloten heb zelf meer over de keizersnede en mijn weg er naartoe te willen schrijven.

Laten we bij het begin beginnen! Hoe ben ik terecht gekomen in dit medische circus? 5 jaar geleden was ik hoogzwanger van mijn oudste dochter. Sterker nog, ik was de uitgerekende datum al voorbij. Ik had mijn zinnen gezet op een thuisbevalling en vanaf 37 weken waren ik en ons huis daar ook helemaal klaar voor. Maar ze kwam maar niet. Vanaf 41 weken had ik de mogelijkheid om ingeleid te worden, maar dat wilde ik het liefst zo lang mogelijk uitstellen. Ik was helemaal niet bang voor de bevalling, ik had alle vertrouwen in mezelf, in mijn lichaam en mijn baby. Ik wilde de natuur haar gang laten gaan en dat inleiden voelde toch wel heel erg gemaakt en synthetisch. Ik had die laatste week dagelijks controle en alles leek goed te gaan met de kleine spruit. 42 weken is echter de grens tot waar het verantwoordelijk is om te wachten (in ieder geval volgens mijn ziekenhuis, het schijnt per gemeente nogal te verschillen) en dus planden we op die dag toch een inleiding in.

Vol goede moed gingen we naar het ziekenhuis. We vertrokken met een tas vol spullen en zouden terug komen met onze baby, wat een vooruitzicht! In het ziekenhuis bleek ik helemaal nog geen ontsluiting te hebben. 'Dit kan wel een dag of 3 gaan duren', waarschuwde de gynaecoloog. Maar hoe anders liep dat! Een paar uur nadat ik de eerste dosis pillen ingebracht had gekregen, kwamen de artsen alweer binnenstormen. Bij iedere wee (had ik al weeën dan?!) daalde de hartslag van onze dochter. Ze was in foetale nood, zoals ze dat noemen, en ze zou de 10 cm ontsluiting niet halen. Ik moest nú een keizersnede. Ik was nog steeds heel ontspannen en 'niet halen' voelde meer alsof ze de tram zou gaan missen... Ik was me er helemaal niet bewust van dat ze in levensgevaar was. 'En nu dan?' vroeg ik. Het was nog geen code rood, maar wel code oranje. Ik moest toch wel binnen een minuut of 10 op de OK zijn. En dus werkte Roel snel iets te eten weg, terwijl hij onze ouders informeerde en kreeg ik weeënremmers in mijn infuus (yep, voor die weeën die dus net met een ander medicijn waren opgewekt) en een katheter ingebracht. We renden door de gang, gingen met de snelle lift en terwijl er iemand rustig tegen me bleef praten zodat ik niet in paniek zou raken kreeg ik een ruggenprik. 10 minuten later werd onze dochter geboren! We werden allebei verraast door het overweldigdende gevoel van liefde die je voelt voor zo'n klein frummeltje. Ons kleine frummeltje, ons kindje. Ik mocht haar zien, maar ze werd daarna meteen meegenomen om onderzocht te worden. Papa bleef bij haar, ik kon het volgen van een afstandje. Ze was in orde. Ze was gezond, ze had geen zuurstoftekort gehad. Ze was alleen klein. Te klein voor de zwangerschapsduur: ze was dysmatuur. Dit werd dan ook meteen als reden genoemd voor de foetale nood. Ze was zo klein dat ze een bevalling niet aan had gekund. Wat een geluk dat we al in het ziekenhuis waren en dat er meteen ingegrepen kon worden! In het geval van onze oudste dochter heeft dit letterlijk haar leven gered.

Ondanks haar dysmaturiteit had ze genoeg kracht om zelf te drinken. De borstvoeding kwam goed op gang en binnen 5 dagen zat ze weer op haar geboortegewicht. En ook daarna groeide ze als kool! Het is nu een mooie, gezonde meid van bijna 5 jaar, haar groeiachterstand heeft ze volledig ingehaald. Over het algemeen kijk ik positief terug op de bevalling. Alles ging zo snel dat ik amper de tijd heb gehad om me serieuze zorgen te maken en ik zat dan ook direct op een roze wolk! Fysiek vond ik vooral de eerste dagen erg heftig. Veel pijn en je kan maar heel weinig. Papa verschoonde de eerste luiers en deed de eerste badjes, de eerste week mocht ik enkel toekijken. Maar dat maakte het niet minder speciaal. We hadden alleen haar, nog geen andere kinderen, en door mijn keuze om thuisblijfmoeder te zijn zat er ook geen eindtijd aan mijn zwangerschapsverlof... Ik nam uitgebreid de tijd om rustig te herstellen en veel samen te zijn met mijn baby. Het was bovenal een warme en hele mooie periode.

Mentaal vond het wel pittig. Het 'wat als' stukje bleef steeds terugkomen in mijn hoofd. Dit meisje was mijn alles, wat als ik haar was verloren? Wat als ik in afwachting was van serieuze weeën om de 5 minuten voordat ik de verloskundige zou bellen en ze dan al teveel zuurstoftekort had gehad? Waarom heeft mijn lichaam niet aangegeven dat ze in gevaar was? Ik voelde me zo verbonden met haar, maar dit heb ik compleet gemist! Mijn kindje had in mijn buik kunnen sterven, zonder dat ik het zou hebben gemerkt. Hoe kan dat?

Het zijn vragen waar ik nooit antwoord op zal krijgen en die ik uiteindelijk naast me neer heb kunnen leggen. Maar het heeft mijn kijk op het geboorteproces wel iets veranderd. Bij mijn tweede bevalling stond ik er dan ook iets anders in, maar daar zal ik de volgende keer over vertellen. 

Liefs,

Linda