Weten jullie nog hoe ik vertelde over een vermoeden van een postnatale depressie bij papa? Ik zal vertellen hoe het nu gaat...

Sinds S. is geboren ben ik verliefd, ik ben geduldiger dan ooit (wat ik nooit van mezelf had verwacht), ik blijf rustig en kan er allemaal goed mee omgaan. Natuurlijk heb ik het ook wel eens moeilijk, als ik een dagje niet zo lekker ben of als S. last heeft van de 3 H’s. Maar ik kan het dan nog wel goed relativeren en weet: het gaat voorbij! Dan is het maar een dagje geen was gedaan of iets makkelijks eten, S. heeft mij nodig.

Ik heb soms het gevoel dat ik er zo alleen voor sta.