Postnatale depressie bij papa?

Sinds S. is geboren ben ik verliefd, ik ben geduldiger dan ooit (wat ik nooit van mezelf had verwacht), ik blijf rustig en kan er allemaal goed mee omgaan. Natuurlijk heb ik het ook wel eens moeilijk, als ik een dagje niet zo lekker ben of als S. last heeft van de 3 H’s. Maar ik kan het dan nog wel goed relativeren en weet: het gaat voorbij! Dan is het maar een dagje geen was gedaan of iets makkelijks eten, S. heeft mij nodig.

Mijn man F. heeft hier sinds de geboorte van S. meer moeite mee. We hebben meerdere malen gesproken over het feit dan een grote reis er waarschijnlijk niet in zit (omdat hij dit zelf niet zien zitten met S.) en dat we nu best veel moeten laten (etentjes, filmpje pakken ect.). Ik vind dit allemaal prima S. geeft mij er zoveel ander moois voor terug. Ik heb ook niet meer de behoefte om dit allemaal te doen. F. Mist dit wel. Hij pakt gelukkig steeds meer dingen op met vrienden maar de dagelijkse sleur vind hij moeilijk. 

Op maandag heeft F. papadag, er zijn meerdere dagen geweest dat S. niet zo lekker was en dan wilt ze veel bij mama/papa zijn. F. Vind dit moeilijk om mee om te gaan, als ik dan thuis kom uit mijn werk is het eerste wat hij doet S. aan mij geven met een gezicht waar onweer boven hangt, ik vraag dan wat er is en hij geeft dan aan er helemaal klaar mee te zijn. Vervolgens “negeert” hij S. de rest v.d. avond. Hij helpt nog wel met het naar bed brengen maar heeft weinig geduld meer met S. Zegt geïrriteerd haar naam ze bvb tegenstribbelt met het uitkleden of niet doet wat hij wilt. Ik weet dat ze gewoon moe is en daarom wat zeurderig en heb ondertussen mijn trucjes. Als ik hem een tip geef word dit me meestal niet in dank afgenomen. Ook als F. een niet zon leuke dag heeft gehad op het werk, beïnvloed dit zijn humeur zodanig dat hij de rest v.d. avond niet te genieten is. Hij zegt wel vrolijk hoi tegen S. knuffelt even met haar, maar ik zie dan al snel dat het weer zover is. Hij kan het dan niet eens opbrengen om even een half uurtje met S. te spelen terwijl ik eten koken ben. Hij zet S. op de grond en zegt dat ze zelf moet gaan spelen (hallo! Ze is 10 maanden), die dat niet wilt en gaat huilen/zeuren en F. wordt nog geïrriteerder dan hij al was.

Dit is helaas iets wat bijna wekelijks voorkomt. Ik heb al meerdere malen duidelijk gemaakt dat ik dit niet zo wil en dat S. dit steeds meer begint te merken. Ook probeer ik uit te leggen dat het een wisselwerking is, dus als hij geïrriteerd is S. dit aanvoelt dat en dat ze dan nog “huileriger” wordt. Als de bui van F. voorbij is snapt hij dat ook, biedt ook zijn excuses aan en dat hij eraan gaat werken maar vooralsnog is er geen verbetering.

Is dit herkenbaar voor iemand? Ook hierdoor voel ik me soms zo alleen. En het doet me zoveel pijn om te zien hoe gek S. is op haar papa maar dat hij dit als hij zon bui heeft gewoon niet meer kan zien. 

Aanvulling gezien de reacties: We gaan nu c.a 1x pm met zn 2en weg, eten, bios, hotelletje ect. Even L. en F. tijd. En dat vinden we beide ook fijn.