Haha ja herkenbaar. Ook voor papa's verandert er veel en t eerste jaar is t moeilijkst. Als ze streken uit gaan halen worden ze voor papa's pas aantrekkelijker. MIjn man heeft onze dochter wel eens aan mij gegeven met de mededeling duik de krog in. Haha ladderzat thuisgekomen vertelde hij dat hij bang was. bang te kort te schieten, bang t niet goed te doen. Kortom bang van een huilend kind. Wij herkennen de verschillende huiltjes. Poepbroek, simmen, echt ziekjes e.d. Papa's vaak niet. ik heb hem t verschil geleerd tussen de huiltjes en de hemel ingeprezen . En kijk een perfecte papa al heel wat jaren. Kortom papa's moeten iets langer t leren. ten slotte hebben wij negen maanden in de buik voorsprong. de meeste papa's komt t echte grote besef pas bij de baby in de armen gelegd krijgen.Kortom ff wachten en paps krijgt de rust ook. Prijs hem de hemel in op al wat goed kom en het komt goed. Vaak is t een zelfvertrouwen probleem. net zoals de meeste papa's de baby's klein o zo breekbaar achten en bang zijn t pijn te doen met aankleden. Wel goed dat je samen ook tijd maakt

Hoi Lin87, Ik heb jouw verhaal gelezen en vind er 2 kanten aan zitten... Ik ben in april 2016 ook bevallen van een meisje. Mijn vriend had dezelfde moeite als jouw man: moeite met sleur en het missen van een bioscoopje pakken of een etentje. Aan de ene kant had ik zoiets van "Hallo! Dat weet je als je een kind krijgt, dus pas je erop aan!" De andere kant is dat een man ook geduldiger en vrolijker wordt als je laat merken dat je hem niet vergeet. Verras je man eens op een moment dat de kleine meid lekker rustig is of laat eens iemand oppassen als dat mogelijk is om samen iets leuks te doen. Vergeet niet dat jullie niet alleen de "ouders van" zijn, maar ook nog een stel!

Hier is het ook heel herkenbaar. Mijn man heeft regelmatig gezegd na de geboorte van onze eerste kind, dat hij het eerste jaar als een hel heeft ervaren...das zeker niet leuk om te horen en doet echt pijn. Onze zoon is nu 3 jaar en nu zijn ze dikke vrienden :). Sinds 3 maanden hebben we ook een dochtertje en ondanks dat mijn man een baby echt verschrikkelijk vindt (zoals hij zelf zegt) blijft hij toch moeite doen. Verschonen, spelen, liedjes zingen. Maar zodra ze begint te huilen, gaat er een knop om en vindt hij het helemaal niets meer. Als ik zo de andere reacties lees, schijnt het toch iets 'normaals' te zijn voor papa's.

Je man heeft andere verwachtingen van vaderschap dan de praktijk biedt. Heel herkenbaar ik heb het met mijn moederschap. De clue is eigenlijk om een gesprek aan te gaan wat zijn verwachtingen zijn en hierin een weg te vinden. Veelal ligt je eigen opvoeding hieraan ten grondslag. Waarschijnlijk is hij vooral erg bezorgd het niet goed te doen. Sterkte ermee en hopelijk vind hij zijn weg.