7 jaar geleden
Ik heb soms het gevoel dat ik er zo alleen voor sta.
Moet ik het meer “ loslaten” allemaal? Ondanks dat ik daarmee het gevoel heb dat dat niet het beste is voor mijn meisje?
Ik heb soms het gevoel dat ik er zo alleen voor sta.
Ik zal beginnen met mijzelf voor te stellen; Ik ben L. en sinds maart dit jaar mama van het mooiste meisje van de wereld S. Ook ben ik al jaren samen met F. We hebben beiden een leuke baan, een mooi huis en een kat K. We kunnen lekker leven, niet dat we alles kunnen doen wat we willen, maar we hebben het “goed voor elkaar”zal een ander denken. F. en ik gaan way back, hebben heel wat dalen overleefd en hebben samen bewust gekozen voor het ouderschap. S. is nu 9 maanden oud.
Ik vind het moederschap het mooiste wat me ooit is overkomen. Hoe zwaar het soms ook is, mijn dochter is mijn alles. Als anderen mijn vragen hoe het is omschrijf ik het als het volgende: Ik houd heel veel van F. maar wat ik voor S. voel kan ik niet omschrijven. Dat moet je zelf meemaken om het te ervaren. Vanaf het moment dat S. geboren is, is de knop bij mij om gegaan. Ik was gelijk mama. Ik doe alles om mijn meisje te beschermen, haar blij, gelukkig, tevreden te zien.
Vanaf het begin heb ik ook “last”gehad van het “oerinstinct“ , ik vertrouwde niemand mijn meisje toe, ik weet immers wat het beste is voor haar. En nog steeds, sla ik daarin volgens mijn man af en toe door.
Ik vermijd het liefst drukke situaties. Als ik moeders zie met baby’s in een volle metro of op een drukke markt denk ik gelijk; arm kind. Ik heb vanaf het begin het gevoel gehad dat S. een gevoelig meisje is en niet goed tegen drukte kan. Als we bv een druk weekend hebben gehad is ze een dag of 2 van slag. Ik vind dat dan zielig voor haar en egoïstisch van ons als ouders, waarom moet zij daar onder lijden?
Mijn man vind dat ik me maar aanstel volgens hem zijn zulke situaties onoverkomelijk en moet S. er maar aan wennen, er over praten gaat ondertussen niet meer, hij zegt nu; ik ga de discussie niet meer met je aan. De relatie tussen mij en F. word er ondertussen niet beter op, diverse situaties zorgen voor veel spanningen, irritaties en ruzies. Ik zal in de komende blogs verschillende situaties vertellen die zich hebben voorgedaan, zouden jullie mij kunnen helpen en voorzien van feedback? Stel ik me echt zo aan? Moet ik het meer “ loslaten” allemaal? Ondanks dat ik daarmee het gevoel heb dat dat niet het beste is voor mijn meisje?
Anoniem
Wat ik me afvroeg,misschien een idee om de dag dat jullie komen op 1 of 2 -'adressen af te spreken ? Scheelt een hoop gedoe lijkt me! En wat betreft jouw instinct.....zelden heeft die ongelijk dus lekker naar luisteren!!!
Anoniem
Hoi Lin, Ik heb zelf intussen twee kindjes, waarbij ik zeker bij de eerste merkte dat hij veel moeite heeft met drukte en afwijkingen van z'n dagelijkse ritme. Om het voor hem dragelijk te houden, hebben wij er altijd voor gekozen om maximaal een uitstapje per twee dagen te doen. Toen mijn man het verschil bij mijn zoontje merkte, ging hij er ook mee akkoord. Het leven is nog lang genoeg om dingen te moeten. De jongens ervaren ook wel de drukte nu, maar gedoseerd. Mijn schoonouders wonen ook ver weg, en ik vond dat zij ook bij ons op bezoek mogen komen. Zonder kinderen reist het gemakkelijker, de kinderen kunnen hun routine houden en hoeven zich niet altijd aan te passen. Ik steun je volledig... Liefs
Damaya
Ja, helaas zijn ze daar gevoelig voor dus probeer elkaar wat ik het midden tegemoet te komen. Een relatie is delen maar ook geven en nemen, maar vooral is een relatie ook hard werken En natuurlijk wil je alsmoeder het beste voor Jullie dochter, probeer anders tot een compromis te komen, denk dat jullie daar allemaal profijt van zullen hebben. Sterkte xxx
Lin87
Hoi Damaya, dankjewel voor je reactie. Ik snap wat je bedoeld, Ik ben zelf ook bang voor dat mijn meisje daar wat van merkt, we proberen de discussies zoveel mogelijk te mijden tot s'avonds, maar de spanning zal ze voelen :(