Rust, wat heb ik dat woord veel gebruikt de afgelopen maanden.. jaren! Ik heb er om gesmeekt, rust. Maar ik was zelf de veroorzaker van de innerlijke onrust die er heerste. Al jaren vocht ik tegen mijzelf niet wetende dat ik dat überhaupt deed. Kort samengevat: een aantal jaar geleden brak mijn vader met mij, het was een ontzettend donkere en rauwe tijd. De jaren daarvoor had ik een eetstoornis en zijn mijn ouders gescheiden. In die jaren ben ik begonnen met overleven.. Leuke dingen doen, mooie dingen kopen en leven van mijlpaal naar mijlpaal. Zo raakte ik op mijn 19de zwanger van Vajèn, trouwde ik op mijn 20ste, verloor ik een kindje op mijn 21ste en beviel ik op mijn 23ste van Maelin. In die tussen tijd ben ik ook 2 keer verhuist en van baan gewisseld. Toen Maelin er eenmaal was hoopte ik de rust te vinden want dit is toch wat ik altijd had gewild? Een lieve man, 2 gezonde kinderen, een goede baan, een leger aan vriendinnen en een mooi huis. Maar hoe hard ik ook probeerde die rust te ervaren en gelukkig te zijn, ik verbitterde alleen maar meer. Tot er vorig jaar zomer echt iets moest veranderen. Ik moest stoppen met de overleef modus die ik had aangenomen en ging in therapie. Een klein beetje tegen zin, want therapie was toch voor de zwakkere? Inmiddels weet ik beter, want juist de sterkere gaan de confrontatie met zichzelf aan. En het heeft mij zo veel gebracht!

Zien jullie deze foto? Dit was ons uitzicht afgelopen hemelvaart weekend, en wat was dit HEERLIJK! Woensdag ochtend besloten wij om diezelfde middag nog in de auto te stappen om op een mini vakantie te gaan. We waren er zo aan toe, even uit de dagelijkse sleur. Zeker in deze tijden.. De corona en de daarbij horende thuis quarantaine hadden mij echt leeg gezogen. Ik ben het type mens dat wanneer de eerste zonnestralen doorkomen, ik honderd leuke uitstapjes bedenk. Dit jaar toen die zon door kwam, ging alles dicht. Geen dierentuinen, geen pretparken.... en geen vakantie! Misschien klink ik nu heel erg verwend, daar ben ik me bewust van, zie het dan als mijn slechte/verwende eigenschap. Maar zo voelt het nu eenmaal, en ik werk er ook hard voor om dit te kunnen realiseren. 

Afgelopen dinsdag was het dan zo ver, premier Rutte maakte bekend dat na de meivakantie de basisscholen weer open gaan. Je had me moeten zien zitten, alsof ik de loterij gewonnen had. Hier keek ik namelijk al weken naar uit, rust en regelmaat. Weer kunnen werken zonder iedere 5 minuten een dreumes van tafel te plukken of een discussie met een kleuter te hebben dat haar Elsa jurk niet past, HEERLIJK! Maar eenmaal in bed, toen het nieuws echt geland was, voelde ik toch een beetje buikpijn. Een soort heimwee, je weet wel zo'n raar zeurend gevoel. Want ineens bedacht ik me dat ik ze ook wel weer ga missen. Stom eigenlijk, want doordat er ineens zo veel veranderde in de afgelopen weken ben ik een beetje vergeten te genieten. Genieten van het feit dat de meiden gewoon lekker bij mij waren. Iets waar ik in 2019 weken naar heb gesnakt. Gewoon - samen. 

Ik hoor het mijzelf nog zo roepen nog geen half jaar terug.. 'Ik zou wel willen stoppen met werken, gewoon iedere dag lekker thuis met de meiden!'. Als ik ergens op terug ben gekomen de afgelopen weken, is het precies dat wel! Begrijp me niet verkeerd, ik geniet van de tijd met ze.. Maar hoe kan ik alle ballen hooghouden tijdens deze bizarre tijd? Want sinds een aantal weken ben ik fulltime mama, 24/7. Ja echt 24/7, want vorige week zijn wij ook nog eens verhuist dus bye nachtrust want de meisjes moeten wennen. Ook ben ik juf Marlinda, de meest stomme juf ever volgens mijn kleuter dochter (gelukkig vindt ze me wel de leukste mama, pfjieuw..). Daarbij draag ik ook iedere dag een politie pet en of rugby outfit om mijn kinderen elkaar niet te laten killen. Je begrijpt het, dit is natuurlijk zwaar overdreven maar wel exact hoe het voelt na een dag met de muiters. En nog even terugkomende op die verhuizing/verbouwing? Geloof me, dit raadt je niemand aan in deze tijd. Aangezien ik niet eens even een potje verf mocht halen met de meiden WANT niet met meer dan 2 mensen naar binnen, joeeeejoee... 

Zwanger..... HOE - KAN - DIT? Ja ik weet hoe baby's worden gemaakt maar ik was toch aan de pil? En geloof me, ik was de meest trouwe pil gebruiker ever. In blinde paniek zocht ik naar mijn telefoon en belde ik mijn beste vriendinnetje op. ''SANNE, ER IS IETS HEEL ERGS GEBEURD..'' was het enige wat ik er alleen maar lachend uit kon krijgen. Nadat zij honderd keer geraden had, maar steeds zenuwachtiger werd naar het uit eindelijke antwoord riep ik het uit. Dat was de eerste keer dat ik schater lachend van de zenuwen iemand moest vertellen dat ik in verwachting was. Geheel ongepland, totaal in paniek en geen idee wat juist was om te doen. Toen Sanne terecht aan mij vroeg ''En nu?!'' antwoordde ik doods bang, zonder geen enkele lach: ''geen idee''.

Soms als ik terug denk aan die tijd, weet ik niet hoe ik het allemaal gedaan heb. Hoe ik mijzelf er allemaal zo makkelijk doorheen heb geslagen. Want het is toch niet niks allemaal. Ik raakte op mijn 19de leeftijd onverwachts zwanger van onze lieve dochter. Het allermooiste en meest bijzondere cadeau ooit.