Wat we niet laten zien op Instagram, maar wat er wel is.

Rust, wat heb ik dat woord veel gebruikt de afgelopen maanden.. jaren! Ik heb er om gesmeekt, rust. Maar ik was zelf de veroorzaker van de innerlijke onrust die er heerste. Al jaren vocht ik tegen mijzelf niet wetende dat ik dat überhaupt deed. Kort samengevat: een aantal jaar geleden brak mijn vader met mij, het was een ontzettend donkere en rauwe tijd. De jaren daarvoor had ik een eetstoornis en zijn mijn ouders gescheiden. In die jaren ben ik begonnen met overleven.. Leuke dingen doen, mooie dingen kopen en leven van mijlpaal naar mijlpaal. Zo raakte ik op mijn 19de zwanger van Vajèn, trouwde ik op mijn 20ste, verloor ik een kindje op mijn 21ste en beviel ik op mijn 23ste van Maelin. In die tussen tijd ben ik ook 2 keer verhuist en van baan gewisseld. Toen Maelin er eenmaal was hoopte ik de rust te vinden want dit is toch wat ik altijd had gewild? Een lieve man, 2 gezonde kinderen, een goede baan, een leger aan vriendinnen en een mooi huis. Maar hoe hard ik ook probeerde die rust te ervaren en gelukkig te zijn, ik verbitterde alleen maar meer. Tot er vorig jaar zomer echt iets moest veranderen. Ik moest stoppen met de overleef modus die ik had aangenomen en ging in therapie. Een klein beetje tegen zin, want therapie was toch voor de zwakkere? Inmiddels weet ik beter, want juist de sterkere gaan de confrontatie met zichzelf aan. En het heeft mij zo veel gebracht!

Begin 2020 was symbolisch voor mij een nieuwe start. Ik was inmiddels een half jaar in therapie en het ging een stuk beter met mij. Maar het jaar was nog niet gestart en ik werd al op de proef gesteld. Mijn opa overleed. Behalve dat het de eerste dierbare was die overleed, stond hij heel dichtbij. Toen ik daar net van bekomen was begon de corona. We werden allemaal geïsoleerd, terug naar binnen gefloten want je wou absoluut niet besmet worden. Ik kwam thuis te zitten met werken, 2 kleine kinderen die constant aandacht vroegen en een man waarvan we hoopte dat hij werk overhield met zijn eigen bedrijf. Met als klap op de vuurpijl: jawel.. een verhuizing die 2 weken later zou plaats vinden! Ik nam opnieuw mijn overlevingshouding aan, verstand op 0 en doorgaan. Maar dit is het moment dat het bij mij niet meer ging en ik met mijn neus tegen de muur liep. Ik kon nu namelijk niet vluchten naar leuke uitstapjes, mooie spullen kopen of een nieuwe mijlpaal bedenken. Ik zat thuis in een grote chaos en moest roeien met de riemen die ik had.

Ik heb mij noodgedwongen ziek gemeld bij mijn werk omdat ik het niet meer trok. Ik was een heks tegen de kinderen want ik MOEST van mijzelf werken. Ik moest bellen met klanten en noem het maar op, maar wat ik eigenlijk vooral moest was moeder zijn. Voor iedereen die mij kent weet dat ik niet iets op half tempo kan. Ik kon niet half moeder zijn en half werken, ik ga altijd ergens vol voor. En dit werd nu verwacht. In de weken dat ik thuis kwam te zitten werd het mooi weer in Nederland. Ik heb mijn kinderen iedere dag op gepakt, mee genomen naar een grote speeltuin in het bos met een tas drinken en eten en hier hebben wij ons uren vermaakt. Zij speelde daar uren en ik zat daar, soms alleen en soms met vriendinnen. Wanneer ik alleen was zette ik alles op een rijtje. Ik ging terug naar mijn gevoel en probeerde te achterhalen wat er allemaal gebeurde in mij. Ik gaf toe aan mijzelf dat ik er doorheen zat en dat oké was. En dit was het begin van mijn herstel.

De maanden er na knapte ik steeds verder op. Ik ben in totaal 4 weken niet aan het werk geweest en dat heeft mij ontzettend de ruimte gegeven voor RUST. Ik heb overdacht wat mij gelukkig maakte en vooral ook wat niet. Hier heb ik bedacht mijn fotografie te willen oppakken want het maakt mij zo gelukkig. Ik heb bedacht minder tijd te besteden aan vriendinnen maar meer aan de rust voor mijzelf en de kinderen. Begrijp me niet verkeerd, niet om mijn vriendinnen! Maar puur voor ons, mijn gezin. Ik merkte dat mijn hoofd steeds leger werd en er rust kwam. Tot midden Juni..

Ik weet nog dat ik me zo moe voelde, onverklaarbaar. Na een paar dagen kreeg ik ineens een benauwd gevoel, want ineens herkende ik mijn ' klachten'. Ik weet nog dat ik aan het werk was toen ik besefte dat ik al 2.5 week te laat was met mijn menstruatie. Maar ja, ik heb een spiraal en mijn cyclus is niet zo strikt dus dit is iets waar ik totaal niet mee bezig ben. Ik ben na het werk meteen in de auto gestapt, haalde een zwangerschapstest en heb thuis stiekem in mijn eentje de test gedaan. En je raadt het al, positief. Ik was wederom door de anticonceptie zwanger geraakt. Een week later zat ik bij de dokter, een dag later bij de gynaecoloog en zij vertelde mij dat ze al bloed zag stromen in mijn baarmoeder. Er zat een miskraam aan te komen. 27 juni verloor ik opnieuw een kindje, niet gepland maar misschien wel zo gewenst op dat moment. 

Weer kroop er een onrust in me. Het verlangen naar een 3de kindje was volkomen aangewakkerd terwijl ik wist dat het voor mij en mijn gezondheid niet verstandig was. Spanning tussen mijn man en mij want hij wou mij behoeden voor opnieuw onrust, terwijl ik het alleen maar zag als tegenwerken. Dit heeft ons ruim een week discussie gekost toen ik pas in zag dat hij dit echt voor mij deed. 19 Juni beviel mijn beste vriendin van haar zoontje Seth. En pas toen ik de eerste keer op mocht passen op hem, ik met hem en de 2 meiden hier stond en hem in mijn armen besefte in: het is goed zo. Wij zijn zo echt compleet. Dit is waar ik altijd van heb gedroomd, 2 gezonde dochters en dit is wat ik nu aan kan. 

Inmiddels is dit alweer 2 maanden terug en ervaar ik sinds een maand volledig rust. Ik ben gelukkig, ik voel voldoening en ben de Marlinda die ik wil zijn. Lief, zorgzaam, in voor een lolletje maar wel bewust van mijn grenzen. Waarom ik dit deel? Ik ben begin dit jaar begonnen met meer te delen op mijn instagram. Ik heb daar beloofd altijd eerlijk te zijn en eerlijke content te delen. En dit wil ik ook doen. Het leven is niet alleen maar mooi. Mooie foto's, leuke teksten en alleen maar positiviteit. Het leven is soms ook fucking hard maar dat maakt je wie je bent. Inmiddels heb ik mijn therapie afgesloten, ben ik vol aan het fotograferen en beleef ik onwijs veel mooie momenten met mijn gezin. En plan ik de meest lekkere dagen weg met vriendinnen om even bij te tanken. We all rock lieve mama's, onthoudt dat!