Ken je dat, je nodigt je vriendin en haar dochter uit voor een bak thee. De kids gezellig samen spelen en je vriendin en jij kunnen dan even lekker bijkletsen. Ten slotte vindt jouw zoon haar dochter helemaal fantastisch en wil hij ook zo'n lief klein zusje om mee te spelen.

Ik ben 36 jaar, vrouw van Vincent, stiefmoeder van Lisa (8 jaar) en moeder van Nathan ( 3 jaar). Wij wonen in Westervoort samen met onze hond Harley.

Nathan is op 7 maart 2018 om 21:59 in Rijnstate Arnhem geboren. Met zijn geboorte heeft hij tijdens het persen zuurstof te kort gehad en vanwege deze moeilijke start moesten we in het ziekenhuis blijven. Voor iedere voeding wordt Nathan in zijn voetje geprikt om te zien of zijn glucosegehalte blijft stijgen. In de nacht van 8 op 9 maart, wanneer ik alleen met Nathan in het ziekenhuis ben, blijkt dat hij toch zieker is dan ik dacht.

Nathan is op 7 maart 2018 om 21:59 in Rijnstate Arnhem geboren. Met zijn geboorte heeft hij tijdens het persen zuurstof te kort gehad en vanwege deze moeilijke start moesten we 3 nachten in het ziekenhuis blijven. Mijn man en ik zochten hier verder niets achter, wij baalde wel dat we niet meteen naar huis konden, maar als extra controle voor Nathan nodig was dan prima. Uiteindelijk werd dit een week, omdat Nathan zieker was dan we dachten. Ik neem je graag mee in hoe ik die dagen en nachten in het ziekenhuis heb beleeft. Als ik dit verhaal terughaal en op papier zet, merk ik dat het nog steeds zo veel met mij doet. Een hele heftige periode die mij nog steeds heel erg raakt.

Deze quote vind ik zo mooi en waar! Kinderen kunnen heftig reageren op verschillende situaties. De een met een hogere intensiteit dan de ander. Dit geldt voor alle emoties die er zijn. De meest bekende en goed te herkennen emoties zijn blijdschap, boosheid & verdriet. Aan ons als ouders / opvoeders de taak om je kind te leren hoe hij of zij deze emoties het beste kan uiten. Ik vind dat best moeilijk. Mijn zoon is nu bijna 15 maanden en als hij iets wil (aan de hand lopen bijvoorbeeld) maar dat kan even niet wordt hij heel boos en gaat hard huilen. Hij stopt dan pas als ik hem toch oppak of afleid met ander speelgoed. Ik sta vaak in dubio, moet ik dit negeren? Of geef ik hem zijn zin, hij wil dit graag en hoe moet jij dit anders kenbaar maken, praten kan hij tenslotte nog niet. 

Zo rond 21:15 word ik van de morfine afgehaald en moet ik gaan persen. Wat er dan van mij word verwacht vind ik nog steeds lastig te bevatten. Vanuit de zwangerschapsyoga wordt het persen geschetst als iets moois, iets wat wel enorm intens is, maar ook sereen en gecontroleerd ofzo.

Bij 10% van de vrouwen breekt eerst het vruchtwater, daar hoor ik bij.