Plas ik nu in bed?

Bij 10% van de vrouwen breekt eerst het vruchtwater, daar hoor ik bij.

Terwijl ik in bed lig, hoor en voel ik mijn vliezen scheuren. Op dat moment dacht ik alleen maar, wat gebeurt er in mijn buik, huh.... en ik lag doodstil. Zou dit iets zijn? Gebeurt er nu iets? Gaat mijn bevallig beginnen?

Nee, er gebeurt verder niks.

Dan plas ik in bed.... tenminste dat was mijn eerste gedachte toen mijn vruchtwater langs mijn been stroomde.

Toch onzeker over wat er nu precies gebeurt ga ik er vanuit dat mijn bevalling nog niet echt begonnen is. Er zal vast meer moeten gebeuren toch? Ik kleed mijn eigen om en ga weer op bed liggen.

Mijn man en ik zijn een beetje giebelig en kijken elkaar een beetje stom aan. We weten allebei niet wat er nu zou moeten gebeuren en besluiten maar even af te wachten. Na een kwartier voel ik weer een guts vruchtwater eruit lopen en een half uur verder voel ik de eerste wee.

Ja, de bevalling is nu echt begonnen. De weeën worden langzaam krachtiger en ik pas de buik ademhaling toe die ik bij de zwangerschapsyoga heb geleerd. Mijn man probeert nog wat te slapen en ik kruip in mijn bubbel om de weeën zo goed mogelijk op te vangen.

Rond 05:00 belt mijn man de eerste keer de verloskundige met de boodschap dat het vruchtwater gebroken is en dat de weeën om de 4 minuten komen en dat ze ongeveer 1 minuut aanhouden.

De verloskundige geeft aan dat we goed bezig zijn en dat we terug kunnen bellen als de weeën om de 3 minuten komen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb nog even heerlijk gedoucht en daarna hebben we de verloskundige om 0800 opnieuw gebeld.

Rond 0830 was ze er samen met de stagiaire. Deze verloskundige hadden we niet eerder gezien en dit vonden we wel vervelend. Een totaal onbekende die mij moet coachen tijdens de bevalling... niet heel prettig. Gelukkig was de stagiaire wel bekend bij ons.

Zowel de verloskundige als de stagiaire hebben mij getoucheerd en geconstateerd dat ik 3 cm ontsluiting heb. Over 2 uur zou ze weer terug komen om te kijken.

Mijn man komt lekker naast mij liggen en houdt een oogje in het zeil. Ik lig op mijn rug in bed en vang de weeën op zo goed ik kan. Van te voren had ik gedacht dat ik mijn weeën op mijn yogabal zou opvangen, of door rond te lopen, wiegen en alles wat ik had geleerd tijdens de zwangerschapsyoga. Helaas ging dat allemaal niet op, het enige wat ik kon was in bed liggen met mijn ogen dicht en mij volledig concentreren op het weg ademen van de weeën.

Om 11 uur zijn de verloskundige en de stagiaire er weer en de stagiaire voelt hoeveel cm ontsluiting ik heb. Ze geeft aan 4 cm en daarbij vertelt ze dat het super goed gaat en dat ik mooi op schema zit.

En ik denk... op schema? Op schema?? Ik ben al 10 uur lang weeën aan het wegzuchten en zit pas op 4 cm!

We besluiten naar het ziekenhuis te gaan, want ik heb maar 1 gedachte en dat is DRUGS! Ik wil pijnstilling, want anders ga ik het niet trekken.

We spreken af dat we de verloskundige en stagiaire in het ziekenhuis treffen. Mijn man helpt mij met aankleden, de trap af en de auto in. Wat een hel is dat, mezelf verplaatsten tijdens de weeën is echt vreselijk. Tijdens de autorit probeer ik weer in mijn bubbel te komen. Ik hou mijn ogen dicht en concentreer mij op mijn ademhaling.

Eenmaal in het ziekenhuis, klim ik met hulp in het ziekenhuis bed en wacht samen met mijn man tot de verloskundige er is. Opnieuw wordt er gekeken hoeveel cm ontsluiting ik heb. Inmiddels zitten we op 4 a 5 cm. Omdat dit naar mijn mening veel te langzaam vordert bespreken we samen de opties qua pijnstilling en we komen tot de conclusie dat de morfine nog te vroeg is en gezien ik geen ruggenprik wil we iets anders moeten verzinnen.

Ik besluit in bad te gaan en daar de weeën op te vangen. Ondanks dat de weeën door het warme water krachtiger lijken te worden, biedt het bad mij ook ontspanning en kan ik de weeën goed opvangen.

Na ruim 2 uur kom ik uit bad, ook hierbij heb ik veel hulp nodig, omdat het verplaatsen tijdens de weeën echt heel vreselijk is. Zowel de stagiaire als mijn man helpen mij van het bad naar de badrand en uiteindelijk helemaal uit bad, het bed weer in.

Deze 2 uur badderen heeft er wel voor gezorgd dat ik op 9 cm ontsluiting zit. Dat gaat de goede kant op en dat geeft de burger moed!

Aan verschillende kanten van mijn bed wordt er van alles klaar gemaakt voor de baby! Want jawel, hij komt er bijna aan. De persweeën voel ik ook al zo af en toe dus er lijkt een einde aan de ellende aan te komen. Want als je eenmaal mag persen verdwijnt de pijn toch? En dan heb je een doel, toch?

Nee hoor, niet bij mij. Die laatste cm ontsluiting wil maar niet vorderen. De verloskundige noemt het: het randje.... toch word ik op de baarkruk gezet en mag ik zachtjes mee persen. Uiteraard moet je dan wel persweeën hebben... deze verdwenen namelijk als sneeuw voor de zon vanaf het moment dat ik op de baarkruk ging zitten. Na een uur op deze baarkruk te hebben gezeten, gaan we weer terug naar het bed en geeft mijn verloskundige aan dat de pers weeën echt krachtiger moeten worden, want anders krijgen we de baby er niet uit. Om dit voor elkaar te krijgen moet ik aan de wee opwekkers. En om die reden word ik om 18:00 overgedragen aan het ziekenhuis. Ik ontmoet kort de verloskundige en zij verteld mij dat ze een infuus gaan aanleggen, dat ik wee opwekkers krijg en dat ik de aankomende 2 uur de pers weeën mag gaan wegzuchten totdat het “randje” weg is en we volledig kunnen gaan persen.

Omdat ik geen keuze heb, stem ik hiermee in, maar wel met morfine! De volgende 3 uur lig ik in bed helemaal te spacen en mijn pers weeën weg te zuchten. Volgens de verloskundige is het scherpe randje pijn door de morfine nu weg... nou geloof mij ook een perswee zonder scherp randje, doet nog verdomde pijn!

Lees in deel 2 de rest.