Van een baby met een moeilijke start, naar een zieke baby.

Nathan is op 7 maart 2018 om 21:59 in Rijnstate Arnhem geboren. Met zijn geboorte heeft hij tijdens het persen zuurstof te kort gehad en vanwege deze moeilijke start moesten we in het ziekenhuis blijven. Voor iedere voeding wordt Nathan in zijn voetje geprikt om te zien of zijn glucosegehalte blijft stijgen. In de nacht van 8 op 9 maart, wanneer ik alleen met Nathan in het ziekenhuis ben, blijkt dat hij toch zieker is dan ik dacht.

Het blijft stil nadat het apparaat piept die de glucosegehalte van Nathan meet. Dit keer geen enthousiaste zuster die samen met mij een klein feestje viert, omdat het weer iets beter gaat met mijn zoon. Stilte, oorverdovende stilte. Dan draait ze zich om naar mij, legt mijn zoon weer in mijn armen neer en zegt: “De glucosegehalte van Nathan is drastisch gezakt van 3.2 naar 2.2, ik ga nu de kinderarts bellen om te kijken wat we gaan doen”. Ze legt haar hand even op mijn schouder en loopt vervolgens weg. Het is de manier waarop de zuster het zegt, hoe ze kijkt, haar manier van bewegen als ze zich omdraait en de deur uit loopt. Zo stellig en met een doel, dat ik gewoon weet dat het niet goed gaan met mijn kleine baby. Het dringt niet echt tot mij door en ik kan alleen naar mijn lieve kleine baby kijken en met mijn neus in zijn nekje snuffelen. De tranen prikken achter mijn ogen, maar ik hou mijzelf voor dat er nog geen reden is om ongerust te worden. Pas als de dokter het zegt, niet eerder. Kijk dan naar hem, zo tevreden ligt hij tegen mij aan met dat lekkere bolle koppie van hem. Mijn wangen gloeien van liefde voor deze kleine man.

Binnen 5 minuten staan er 3 mensen in de kamer, waaronder de zuster van eerder. Zij pakt Nathan van mij over, legt hem op de commode en vertelt mij ondertussen dat ze hem 2 soorten antibiotica gaan geven, omdat het erop lijkt dat hij een infectie heeft. Verdere details zal de kinderarts mij morgen ochtend komen vertellen. Ik heb mij nog nooit zo machteloos gevoeld, je ziet dat er 3 mensen bezig zijn om van alles aan je baby te koppelen en je kunt niets doen. Nathan huilt niet en laat het allemaal maar gebeuren. Inmiddels begrijp ik dat dit niet komt omdat hij een bikkel is, maar omdat hij te zwak is om te huilen. Zo verzwakt, omdat hij al die tijd aan het vechten is geweest tegen een infectie. 

Het is 2 uur s ‘nachts en ik twijfel of ik mijn man Vincent ga bellen. Ik heb hem nodig, maar ik weet ook dat hij niets kan doen en dat hij dan alleen maar weer een verstoorde nacht heeft. Het zou mooi zijn als in ieder geval één van ons morgen uitgerust is. Ik besluit het niet te doen en probeer zo veel mogelijk informatie uit de zusters en arts te krijgen. Dit valt niet mee, ze houden het erg vaag waardoor ik niet weet hoe ik mij moet voelen en wat ik moet doen. Ik vind het heel moeilijk om de zusters en artsen volledig te vertrouwen en alle controle uit handen te geven. Omdat ik geen idee heb wat er mis zou kunnen zijn met Nathan en hoe ik het kan oplossen, heb ik geen keuze, maar ik word er misselijk van. Hetgeen wat ik wel te horen krijg noteer ik in mijn telefoon, zodat ik het niet kan vergeten en goed aan Vincent kan vertellen de volgende dag.

Als Nathan helemaal “aangekoppeld” is legt de zuster hem bij mij neer en maakt zijn flesje klaar. Deze kleine man geef ik niet meer af vannacht is het enige wat ik denk. Ik zak (zeer ongemakkelijk met een enorm pijnlijke onderkant) wat onderuit en geniet van het contact dat ik met hem heb. Die nacht slaap ik niet, ik kan alleen maar naar Nathan kijken, over zijn gezicht wrijven en hem heel veel kusjes geven. Ik geniet van hem, maar ik vind het vreselijk dat ik hier alleen ben met hem zonder Vincent. Alle verantwoordelijkheid over mijn kleine baby ligt nu bij mij en dat vind ik doodeng. Tot nu toe heb ik het voor mijn gevoel ook nog niet zo goed gedaan, mijn zoon is ziek, hij is pak hem beet 30 uur oud en nu al ziek. Dit is niet wat ik had bedacht als ik net bevallen was. Hoe kan dit gebeuren, heb ik iets niet goed gedaan tijdens de bevallig? Had ik eerder moeten zeggen dat ze de baby maar moesten halen? Had ik niet in bad moeten gaan tijdens de bevallig? Had ik geen pijnstilling moeten nemen? Ik word overspoeld met vragen en weet niet wat ik met mijzelf aan moet. Ik huil niet, want ergens heb ik bedacht dat ik sterk moet zijn voor Nathan en ik ben bang dat als ik ga huilen, ik niet meer stop.

Gelukkig is Vincent de volgende ochtend heel vroeg weer bij ons in het ziekenhuis. Ik ben zo blij om hem weer te zien. Nog voordat ik hem heb kunnen bijpraten over de afgelopen nacht, staat de kinderarts al bij ons op de kamer om meer te vertellen over Nathan zijn toestand. Ze vertelt dat Nathan zijn infectiewaarden zijn gestegen en dat dit betekent dat hij een infectie heeft die op dit moment bestreden wordt met twee soorten antibiotica. Twee, omdat ze niet precies weten wat voor een soort infectie het is en ze uit voorzorg de verschillende mogelijkheden direct willen aanpakken. De infectie heeft ervoor gezorgd dat zijn suiker iedere keer zo laag was. Ze hoopt dat de antibiotica snel aanslaat zodat Nathan zich snel beter voelt. Om erachter te komen wat de infectie veroorzaakt heeft is er bloed van mij en Nathan op kweek gezet. 

De kinderarts vertelt dat er 3 mogelijkheden zijn:

1. Een bacterie waarvan we de herkomst niet kunnen achterhalen. Klinkt misschien gek, maar dit is ook direct de beste uitkomst. Dit is namelijk gemakkelijk te bestrijden met antibiotica en hier houdt hij niks aan over.

2. Groep B Streptokok (GBS)

3. Hersenvliesontsteking.

De eerste 2 opties zijn goed te behandelen, daar zijn ze ook vannacht al mee gestart. Met name van de derde optie schrok ik heel erg, hersenvliesontsteking herken ik van verhalen en weet ook dat dit dodelijk kan zijn. Zondag krijgen we de uitslag van de bloedkweek en kunnen we een plan gaan maken. Tot die tijd is het erg onzeker wat er staat te gebeuren en dat is ontzettend moeilijk. Ik weet niet wat er met mijn baby aan de hand is en het zou nog wel eens heel ernstig kunnen zijn.

Wat mij het meeste aangrijpt is dat Nathan gisteren een baby was met een moeilijke start en vandaag, is hij een zieke baby. Niets kan je hierop voorbereiden, het is zo onwerkelijk. Ik heb mij echt afgevraagd of ik mijn baby wel mee naar huis kan nemen. Ik heb zelfs een moment gedacht, moet ik mijzelf wel toestaan om al die liefde te voelen voor deze kleine man? Stel nou dat hij dood gaat? Dan.. dan… ik heb daar geen eens woorden voor. Ik durf Vincent niet te vragen of hij de geboortekaartjes wilt gaan regelen, om de simpele reden dat ik niet weet of het allemaal wel goed gaat komen. Ik spreek dit niet uit, dat kan ik niet. Ik geef als reden, omdat Nathan nog moet aansterken voordat er familie langs komt. Zodra de kaart eruit is, dan wil iedereen graag langs komen om hem te bewonderen en dat kan hij nog helemaal niet aan. Mijn man is het daarmee eens en we laten het kaartje voor wat het is. Tegelijkertijd merk ik aan Nathan niet dat hij ziek is. Hij slaapt heel veel, maakt praktisch geen geluid, maar als hij wakker is dan kijkt hij helder om zich heen. Hij beweegt goed, zijn reflexen zijn goed. Hij poept en plast mama en zijn kleren helemaal onder zodra hij de kans krijgt. Ik kan alleen maar met een grote glimlach op mijn gezicht naar hem kijken als hij in zijn bakkie ligt te slapen en we knuffelen na elke fles heel lang. Hij is echt een plaatje om te zien en ik ben helemaal verliefd op hem.

Wat er verder ook gaat gebeuren, deze liefde is niet te stoppen, is heerlijk, maar ook doodeng om te voelen.