Ik word wakker van de vogels die hier elke ochtend in alle stilte fluiten. Soms besef ik te weinig dat het hier wel eens op een vakantie park lijkt. Ik voel gelijk dat m’n lijf zwaar is en dat ik de dag niet wil beginnen. Dat ik mij wil verstoppen onder m’n dekens en wil negeren dat ik eruit moet. Beneden hoor ik de kids samen kletsen… het ontroert mij als ik hoor hoe liefdevol Noa met haar broertjes omgaat. Tegelijkertijd ontstaat er direct een schuldgevoel. Noa voelt feilloos aan als het even niet lukt, neemt dan haar zussen taak erg serieus en ik hoor mijzelf via haar woorden. 

Ken je dat gevoel? Dat je een verhaal hoort over een gewelddadige relatie waarin de situatie te absurt voor woorden is en je eigenlijk niet kan geloven dat iemand dit zou toe staan? En dat je ervan overtuigd bent dat dit jou nooit zou overkomen? Dat je dit nooit zou pikken en iemand direct eruit zou gooien. Ik ken dat gevoel heel goed, ik dacht altijd dat dit alleen maar gebeurde bij bepaalde vrouwen (en mannen). En ik hoorde absoluut niet bij dat type vrouw. Toch? Tot 10 jaar geleden had ik een hele duidelijke en bevooroordeelde mening over dit soort relaties en de vrouwen (of mannen) die hierin zaten. Nu weet ik dat dit veel te kortzichtig is geweest. Dat letterlijk iedereen in zo een situatie terecht kan komen. Omdat het niet iets is waar je van te voren voor kiest. Of weet! Het is iets wat erin sluipt, waarin je grenzen verlegd en het zo geraffineerd gebeurd dat je het niet eens doorhebt, tot je erin vast zit. En erin vast zitten, betekend eigenlijk dat er dus bijna geen uitweg is. Letterijk! Nu 10 jaar later, ben ik pas in staat deze schaamte aan de kant te zetten en het te delen. Dat ik mijzelf beetje bij beetje als slachtoffer begin te identificeren en niet als de vrouw die mijn omgeving zoveel verdriet heeft gedaan. Het schuldgevoel naar de mensen om mij heen is er nog steeds, en misschien slijt dat nooit helemaal. Ik heb dit nooit zo gewild…

We zijn ondertussen een jaar verder. Ik heb ongelooflijk veel reacties gekregen op mijn vorige blog, super leuk en het was echt een steun voor mij! Dank jullie wel allemaal. Juist omdat er zoveel reacties waren en er veel mensen vroegen hoe het er ondertussen voor stond dacht ik dat het misschien wel leuk was om weer eens wat te schrijven. Er is een hoop veranderd en opnieuw weer een hoop gebeurt!