Een bijzonder jaar verder!

We zijn ondertussen een jaar verder. Ik heb ongelooflijk veel reacties gekregen op mijn vorige blog, super leuk en het was echt een steun voor mij! Dank jullie wel allemaal. Juist omdat er zoveel reacties waren en er veel mensen vroegen hoe het er ondertussen voor stond dacht ik dat het misschien wel leuk was om weer eens wat te schrijven. Er is een hoop veranderd en opnieuw weer een hoop gebeurt!

Mijn vorige blog eindigde dat onze dochter enkele nachten doorsliep. Gelukkig is dit nog steeds het geval. Wat de reden er precies voor is geweest is nog onduidelijk en waarschijnlijk gaan we het nooit te weten komen. Nog steeds heeft Noa moeite om s’avonds in slaap te komen. Ze ligt er ongeveer rond 8 uur in maar slaapt nooit voor half 11. Ze heeft die tijd nodig om de dag te verwerken. Ze huilt niet en is niet vervelend, in tegendeel, ze zingt en klets honderduit! Heerlijk om te horen, maar ook maak ik mij daar wel eens zorgen om. Alle kleine dingen lijkt ze op te pikken, ze is ruim 2,5 jaar en ik weet altijd precies wat ze heeft gedaan op een dag. Ze slaat alles op en kan dit dan ook prima verwoorden. Soms iets té. Ze is nog klein, maar wanneer ik haar hoor praten denk ik wel eens: ‘ach meisje toch, dat je dit allemaal opslaat, wat moet het druk zijn in jou hoofd’. Het is nog steeds een heerlijke lief, vrolijk en sociaal meisje, gaat 2 dagen (tijdelijk) naar de crèche en 2 ochtenden naar de peuterspeelzaal. Geweldig vindt ze dat, vanaf het eerste moment was ze enthousiast en heeft ze geen moment moeite gehad om mij weer weg te zien gaan. Beetje jammer voor mijn ego(grapje), maar ach beter dan altijd een huilend kind achter te moeten laten!

Even een kijkje terug in de tijd. Nadat Noa enkele tijd doorsliep hadden wij allebei uitgesproken dat wij ondanks de moeilijke periode nog een grote kinderwens hadden. Het leek totaal los te staan van alle moeilijke maanden en de slapeloze nachten. Het was duidelijk, we gingen het opnieuw proberen. Noa sliep nog niet zo heel lang door, maar omdat het zwanger worden van Noa best wel eventjes heeft geduurd gingen wij ervan vanuit dat het ook dit keer niet vanzelfsprekend ging zijn. Met toch wel wat gezonde spanning stopte ik met de pil, met mijzelf afgesproken en er niet teveel mee bezig te zijn. Dit lukte, ook omdat het nog zo kort was en Noa onze aandacht flink opeiste. Enkele maanden daarna was ik zo moe, en het leek maar niet alsof het met slapen beter werd. Deze vermoeidheid had in al die maanden niet gehad, zal de vermoeidheid van alle slapeloze nachten er dan nu uitkomen? Het moest een keer zijn tol eisen, toch? Tot ik na 3,5 maand ineens besefte dat ik al ruim een week over tijd was. Mijn menstruatie was vrij onregelmatig dus ik was er eigenlijk niet zo mee bezig. Ik wilde nog geen test doen, bang om teleurstelt te worden en ik kon ook nog niet geloven dat het nu al zover was! Michael had ondertussen een test mee genomen van zijn werk(werkte bij pharmaceutisch bedrijf, waar dit letterlijk uit een soort snoep automaat te halen viel) en wilde toch wel dat ik een test ging doen. Ik liet er nog een paar dagen overheen gaan omdat ik eigenlijk verwachten elk moment ongesteld te worden, maar het bleef weg, en Michael vondt nu toch echt tijd om te testen. Ik werd die ochtend vroeg wakker en had alles al klaar staan in de wc, met knikkende knieën liep ik erheen. Ergens toch wel heel erg nerveus. Ik deed de test, binnen no time verscheen er een vette dikke tweede lijn. Huh? Zwanger? Echt? Nee toch? Ik liep terug naar de slaapkamer om Michael wakker te maken. Ik vertelde hem enigszins lacherig dat ik zwanger was. Hij keek mij met een half slaperig hoofd aan en leek niet meteen te snappen wat ik bedoelde, ha ha! Nou uhhh dat ik zwanger ben! Wat???? Ik kroop bij hem in bed en we waren allebei klaar wakker. Vol ongeloof en half huilend lagen we erover te kletsen. Noa werd wakker, maar hoe vertel je zoiets aan een meisje van 2,5? Nog maar even wachten denk ik! Maar jeetje we willen dit delen, nu meteen, met de hele wereld graag! Onee doe toch maar even niet. We hebben ons allemaal in een joggingbroek gehesen en zijn om half 8 s’ochtends naar mijn zus gereden om haar en mijn schoonzus dit nieuws te vertellen. Ze wisten dat we probeerde zwanger te worden maar ook zij waren enorm verrast. Heel leuk om dit te kunnen delen! Daarna zijn we doorgereden naar mijn ouders. Mijn vader was aan het werk en we hebben Noa met de zwangerschapstest (die werkelijk geen idee had wat ze in haar handen had) naar boven gelopen naar de slaapkamer waar mijn moeder nog lag te slapen. Ook zij was enorm verrast en blij voor ons! Mijn vader en broertje en schoonzusje hebben we via de telefoon ingelicht. Ze wonen helaas niet zo dichtbij en pap was aan het werk. Heerlijk om dit te delen. De rest van de dag en de dagen daarna hebben we op een wolk geleefd. Ik heb enkele dagen daarna meteen de verloskundige gebeld waar we met Noa ook zaten en heb een afspraak gemaakt. Super fijne mensen en ik wilde graag weer via hun bevallen. Ik bleek al 5 weken zwanger te zijn en mocht over 3 weken langskomen. Spannend! Ik werd met de dag beroerde en vermoeider. Ik spuugde mij helemaal leeg en ik kon de hele dag wel slapen. Wat bizar, bij Noa had ik nergens last van! Michael grapte dat het er vast 2 waren, 2 jongens. We moesten er erg om lachen. Ook de praktische dingen kwamen aan bod. Noa zou naar de grotere kamer verhuizen en de baby zou Noa haar kamer krijgen, tenzij het er 2 zijn zei Michael, dan past het niet op Noa haar kamer. En weer lachte we erom. Ik was ziek, zo ziek was ik nog nooit geweest. Michael was lief voor mij en nam uit werk meteen Noa over en deed de meeste dingen in huis. Ik kon geen 5 meter van de wc af zijn en bij een beetje inspanning moest ik rennen. Hopelijk is dit gauw over! De 3 weken waren om en deze middag hadden we de eerste afspraak staan bij de verloskundige. Michael was eerder van werk weg gegaan om hierbij aanwezig te zijn omdat ik ervan overtuigd was dat we ook onze eerste echo zouden krijgen. Daar aangekomen bleek dit niet het geval, we waren allebei best wel een beetje teleurgesteld. Dit moet ze hebben gezien, ze bood aan alsnog even te willen kijken. Maar dan moesten we hem wel zelf betalen want dit was eigenlijk nog te vroeg voor de verzekering. Prima! Ik ging liggen en al gauw zaten we naar een prachtig hartslagje te kijken. Wat bijzonder! Ondanks dat je het al eens mee gemaakt hebt, het blijft iets wonderbaarlijks. We zitten een minuut of 5 te kijken naar ons kindje, althans iets wat ons kindje moet worden. Ineens verschiet er iets bij. Michael begint te lachen en roept heel hard; haha het zijn er 2! Ik kijk de verloskundige een beetje lacherig aan, heb je hem ook weer met zn goeie grappen. Maar dan begint de verloskundige een beetje half lachend en half verbaast te kijken naar mij en zegt: hij heeft gelijk, het zijn er 2! Huh wat? Twee? Nee toch? Omg, ik moet dit even verwerken hoor! Nee toch? Dat kan toch helemaal niet? Omg! Ik kijk naast mij en ik zie Michael helemaal in tranen van geluk. En dan besef ik.. dit is zo speciaal, dit is een wonder die ons gegund is! Ik begin een beetje zenuwachtig te lachen en huilen tegelijk. Het is natuurlijk nog helemaal niet geland, en ook de verloskundige is er een beetje van slag van. Dit hadden we allemaal duidelijk niet zien aankomen. Noa speelt ongestort door met het speelgoed wat daar staat. Het ontroert me, maar misschien waren het de hormonen toen al. Ze zegt dat we de echo niet hoeven te betalen omdat dit wel naar verzekering kan en dat we het gesprek toch maar even verder af gaan maken in de kamer er tegenover. Het werd ineens een heel ander gesprek, van een intake naar een doorverwijzing! Het verklaard wel waarom ik in zo een vroeg stadium al zo ziek ben. Ik heb dubbel het hormoon wat je aanmaakt tijdens de zwangerschap. Lekker dan! Terug in de auto kunnen we het toch niet laten om de mensen te bellen die al af wisten van de zwangerschap. Mijn ouders zitten in Tenerife en nemen natuurlijk niet op! Mijn zus is ongelooflijk ontroert en uiteindelijk bellen mijn ouders terug en ook zij zijn super enthousiast. Ik kan het nog steeds niet geloven en merk dat ik behoefte heb dit te delen met iemand die precies weet wat ik voel. Mijn neef en zijn vriendin hebben bijna 2 jaar geleden een prachtige tweeling gekregen. We zijn er naartoe gereden en hebben het verteld. Ondanks hun moeilijke start met de meiden praat ze ongelooflijk positief. Over de zwangerschap, de bevalling en de tijd erna! Het brengt rust, fijn! De week daarna lijkt het elke dag een beetje meer te landen, en kom ik bij van de eerste schrik. Mijn moeder heeft gelijk van alles gelezen en ligt samen met mij hele nachten wakker. Fijn he? Wat een emoties! De weken gaan voorbij en waar het bij Noa eindeloos duurde voordat ik een buikje kreeg, was het nu al snel niet meer te verdoezelen. Al zou ik het willen, het vele spugen en de enorme vermoeidheid verraad alles! Ik ben bij de gynaecoloog geweest, dat was even een tegenvaller. Zo liefdevol en warm als het bij de verloskundige is, zo zakelijk en kil is het daar. Je bent 1 van de zo vele en dat is voelbaar. Ondanks dat tweelingen daar ook niet dagelijks gebeuren, merk je dat ze nog erg afwachtende zijn, want ja ik was pas 10 weken en er kon nog van alles mis gaan. Hmm, pas 10 weken? Het voelde voor mij als AL 10 weken! Het zorgde er niet echt voor dat mijn onzekerheid af nam, in tegendeel! Noa krijgt buikgriep en spuugt alles constant onder. Shit, hoe ga ik dit godsnaam schoonmaken.. ik bind een handdoek om mijn gezicht, Noa kijkt mij heel raar aan, ik haal zonder teveel te kijken haar bed in een noodvaart af inclusief knuffels en gooi alles in de tuin. Ik stuur een foto naar Michael en vertel hem dat er wat op hem staat te wachten. Ik zet Noa met die zelfde doek om in het badje en spoel haar zo goed maar snel mogelijk uit. Wow, dit heb ik maar net gered zondet zelf alles uit te spugen. Even voor de duidelijkheid, normaal vind ik dit helemaal niet zo erg. Dit herhaalt zich enkel keren per dag. Blij als ik ben wanneer het met 4 dagen over is. Een beetje jammer dat ikzelf die avond begint, ik dacht dat ik met spugen wel op mijn max al zat, nou niet dus! Ik kan en wil niks eten of drinken. Dit is nog even spannend want ik zit tegen het uitdrogen aan en de gynaecoloog wijst mij erop dat als ik niet snel iets van vocht binnen ga houden dat ik opgenomen moet worden met een infuus. Met tegenzin maar volle moed probeer ik theelepeltjes water naar binnen te krijgen. Soms gaat het goed, en soms niet. Eten is sowieso geen optie! We kwakkelen zo door tot ik ongeveer 16 weken zwanger ben. Je leeft van periode tot periode. Eerst leef je toe naar die 12 weken die ervoor staan dat je grotendeels uit de gevarenzone bent. En daarna leef je naar de 16 weken toe omdat dan het spugen en de vermoeidheid moeten afnemen. God wat kijk ik daar naar uit! Eenmaal bij die 16 weken aangekomen lijkt het inderdaad allemaal wat af te zakken, maar er zit een naar gevoel in mijn onderbuik en soms in mijn rug. Na alle verhalen over tweelingzwangerschappen was ik toch wel wat ongerust. Ik bel de gynaecoloog en ze willen dat ik langs kom. Sowieso moet ik elke 2 weken langs komen voor een echo en controle. Omdat je zo vaak moet komen en alles behoorlijk vol zit is het bijna onmogelijk om een vaste arts te krijgen. Ik zie dus telkens andere gezichten. Ze doen nu een extra echo maken om te kijken hoe het met de kindjes gaat. Alles ziet er goed uit en ook op de controle lijkt er niks afwijkende te zijn. Ze vermoede dat de pijn komt omdat mijn buik zo snel groeit en mijn litteken (die ik heb gekregen door een darmperforatie op mijn 10e) met het litteken weefsels hierop reageert. Met wat paracetamol moet het beter gaan. Helaas is dit niet het geval en zit ik die week wel 3 keer bij de arts. Telkens kunnen ze niks vinden en lijken ze andere verklaringen te hebben voor de pijn. Gelukkig is er met de kindjes alles goed! Maar de pijn word steeds erger en lijkt zich uit te breiden. Ik zit vaak op de eerste hulp en ik bel op een ochtend mijn moeder huilend op dat ik zo ongelooflijk veel pijn heb, Noa wakker hoor en ik niet weet hoe ik uit bed moet komen om haar aan te kleden. Wat een machteloos en naar gevoel. Ze komt eraan en belt opnieuw weer met de arts. Opnieuw word er niks gevonden en is alles (gelukkig) met de kindjes ok. Ondertussen weten we dat het twee jongetjes (alsof Michael helderziend is) zijn en ze delen 1 placenta en een heel dun tussenschot dus dat betekend dat ze eeneiig zijn. Heel leuk, maar ook wel risicovoller! Er gaan in totaal vanaf de eerste pijnklachten 2,5 voorbij. Het is soms helemaal niet aanwezig en dan ineens wel. Ik lig in bed, Noa ligt net lekker te slapen en wij liggen ook allebei in slaapstand. Ineens gil ik het uit, wtf is dit! Ik krijg geen adem zoveel pijn doet dit, ik probeer het op te vangen door te lopen of een bepaalde houding in bed aan te nemen. Niks helpt, het gaat maar niet weg en ik raak in paniek. Michael belt in paniek mij moeder op om haar te vertellen dat hij de ambulance gaat bellen. Mijn moeder komt eraan. Michael belt 112 en legt het verhaal uit. Ze komen er meteen aan en ik lig nog steeds te kronkelen in bed. Voordat ze allerlei onderzoeken kunnen doen moet ik eerst iets krijgen tegen de pijn. Ze geven een snufje in mijn neus met een soort morfine. Zooo wat een verlichting. Ze doen de onderzoeken en besluiten mij mee te nemen. Mijn moeder en Michael rijden achter ons aan en mijn vader vangt Noa op. In de ambulance krijg ik opnieuw weer flink pijn en geven ze nog een snufje. Het helpt wel iets maar zeker niet zo goed als de eerste keer. De pijn lijkt alleen maar erger te worden, het stopt bijna niet meer. Op de eerste hulp proberen ze een infuus in te brengen, altijd drama bij mij! Het is uiteindelijk gelukt, maar de pijnstillers die ik door het infuus krijg die helpen niet. Dan toch maar een shot morfine in mijn been. Dit helpt. Ik kan even ademen en val zelfs af en toe een beetje in slaap. Ze besluiten mij op te nemen, die nacht is misschien wel de ergste nacht uit mijn leven geweest. Het klinkt misschien wat dramatisch maar ik heb zo ongelooflijk veel pijn gehad, ik raakte helemaal in een soort trance. Omdat ik zwanger ben van een tweeling lig ik heel fijn op een kamertje apart op gynaecologie. De verpleegsters hebben allemaal medelijden met mij omdat ik letterlijk lig te rollen van de pijn. Ik weet niet waar ik het zoeken moet en alle pijnstillers lijken niet te helpen. Die ochtend komt er een arts en is er eindelijk duidelijk wat er is. De functie van mijn rechter nier is niet goed. De pijn die ik voel zijn koliekaanvallen. Ze vermoeden dat er een niersteen zit maar kunnen dit niet bevestigen omdat een tv scan niet mag in de zwangerschap. Ze besluiten mij om aan een continue pijnstiller via het infuus te zetten. In de hoop dat ik de steen uit ga plassen. Die pijnstiller werkt goed en met aanvallen krijg ik een shot morfine in mijn been. Dit kunnen ze natuurlijk niet eindeloos doen. Dus na enkele dagen (1 dag voor kerst) besluiten ze toch dat er iets anders moet gebeuren. De steen is er niet uit, na het verwijderen van de continue pijnstiller is de hevige pijn heel snel weer terug gekomen en ook de functie van mijn nier is nog steeds niet goed. Ze vermoede dat de baby’s mijn urineleider dichtdrukken, dit komt wel vaker voor in tweelingzwangerschappen maar dan vaak pas later. Maar door mijn operatie en littekenweefsel kan mijn buik sowieso niet echt naar voren groeien. Michael en Noa doen het geweldig samen en ik zie haar regelmatig. Ze lijkt goed te reageren op mijn ziekenhuis opnamen. Dat scheelt, dan hoef ik mij daar niet teveel druk om te maken. Maar ik mis ze wel enorm, zeker met de feestdagen in aantocht. Ondertussen ben ik ruim 19 weken zwanger en staat die dag ook de 20 weken echo gepland. Deze is iets uitgebreider en moet door iemand die hierin gespecialiseerd is worden gedaan. Omdat er meer risico’s zijn, onderzoeken ze ook meer en extra. Ondanks dat de pijnstillers gestopt zijn en ik vreselijke pijn heb, ben ik dol gelukkig met de uitslag. De baby’s zijn gezond en alles zit erop en eraan! Super fijn! Nu gauw terug naar boven naar mijn kamer want ik moet iets krijgen voor de pijn. Kort daarna komt er iemand van urologie vertellen dat ik die zelfde dag nog geopereerd ga worden. Ze gaan een drain vanuit mijn niet plaatsen. Het zorgt voor een dubbel gevoel, opgelucht dat er iets gaat gebeuren waardoor de pijn weg gaat. Maar aan de andere kant weet ik dat ik tot einde zwangerschap met een slangetje vanuit mijn rug en een plaszak moet rond lopen. Toch voelt het als een opluchting... de drain moet alleen wel geplaatst worden zonder verdoving. Ik ben zenuwachtig en eenmaal op de operatie tafel krijg ik weer pijnaanvallen. De verdoven de huid om het gaatje te maken en gaan dan met een draad naar binnen, dwars door de nier, zo he, maar dit is echt niet lekker! Het doet flink zeer en ben blij als het achter de rug is. Daarna zijn de pijnaanvallen meteen weg. Ik moet een nachtje blijven om zeker te weten dat het met de kindjes goed blijft gaan. Kerstochtend mag ik naar huis. Met een gat in mijn rug en een plaszak op mijn been zit ik in de auto opweg naar huis. Het is gevoelig en beurs maar ik ben zo blij dat die andere pijn weg is. We hebben nog hele fijne kerstdagen, maar ik besef wel dat ik zichtbaar steeds minder kan met Noa. Ik wilde de tijd van de zwangerschap gebruiken om nog echt tijd samen met zijn 3tjes door te brengen. Ik probeer het een beetje los te laten. Na een twee weken doet de wond nog steeds flink zeer en kan ik nauwelijks erop liggen of aanraken. Ik bel om te vragen of dit normaal is. Ik moet langs komen elke week om de pleister die op de wond en het slangetje zit te verwisselen. Alsof ik niet al genoeg naar het ziekenhuis moet. Met het wisselen van de pleister doet het flink zeer en komt er toch een vreemde lucht vrij. Ze nemen voor de zekerheid een kweek af. Dit duurt nog enkele dagen maar dan komt er toch wel uit dat er een ontsteking in zit. Ik krijg een AB kuur en dit slaat gelukkig na enkele dagen aan. 5 dagen duurde de kuur, en enkele dagen na de kuur begint het alweer pijn te doen. Wel anders dit keer. Opnieuw bel ik op en moet ik langskomen, ze verwisselen de pleister en geven voor de zekerheid nog een AB kuur mee. Het word alleen maar erger en ik kan amper nog bewegen en kan alleen maar huilen van de pijn. Mijn moeder gaat mee naar de afspraak, wanneer ze ook maar enigszins iets in de buurt van het wondje aanraken brand het als een gek! De pleister moet eraf, maar ik huil en gil van de pijn. Ik weet van mijzelf dat mijn pijn grens vrij hoog is en ik niet zo goed ben in het laten zien van mijn pijn als het nodig is. Dit was dus abnormaal, dat vond de verpleegster ook. Ze haalt een uroloog erbij. Ik zeg meteen dat hij er niet aan mag komen, een tikkie tegen het slangetje en ik verrek al! Hij kijkt om een hoekje en geeft amper een blik erop. Hij zegt meteen dat een beetje gevoeligheid erbij hoort en het we verder rustig uit ziet. Ik zeg hem dat het voelt alsof de hechting dwars door mijn huid trekt. Hij zegt dat de hechting er niet uit kan omdat anders de kans groter is dat de drain eruit valt. En hij is weer weg. Een beetje verslagen lig ik, zit mam en staat de verpleegster. Naja het zal dan wel, ze smeert er voorzichtig een verdovende zalf op, dat scheelt, zo kan ze zonder mij teveel pijn te doen de pleister er weer op doen. Even lijkt het gezakt, maar thuis is de zalf uitgewerkt en komt het weer terug. Ongeveer een week probeer ik het vol te houden, tot het echt niet meer gaat. We eten met familie bij mijn ouders, mijn oma is er ook. Ik stel voor haar thuis te brengen maar voel onderweg al dat ik vreselijk pijn krijg. Ik wil niks laten merken aan oma en vraag Michael met haar mee te lopen. Eenmaal terug in de auto zeg ik hem dat we gauw terug moeten naar pap en mam en dat ik het niet red naar huis te rijden. Al rijdend word het alleen maar erger. Ik zeg hem mam te bellen dat ze de auto voor mij moeten parkeren. Daar aangekomen staat mijn moeder klaar om mij op te vangen en mijn zus om de auto weg te zetten. Eerste wat ik denk is dat Noa en mijn neefje weg moeten en dit niet mogen zien. Ik lig opnieuw te rollen van de pijn. Mijn zus doet heel fijn Noa en mijn neefje in bad. Noa heeft niks door en mijn zus neemt haar uiteindelijk mee naar huis, heel fijn! Opnieuw word ik opgehaald door de ambulance en dit keer werkt geen enkele pijnstiller. Het is een combinatie van die pijn met die koliek pijn. Daar aangekomen word ik geholpen en opnieuw een kweek afgenomen. Er zit weer een ontsteking, maar dat alleen is niet de oorzaak van deze pijn. Dat weet ik zeker! Ze willen mij opnemen, maar omdat ik zwanger ben en sinds het nieuwe jaar de urologie in het ene ziekenhuis en de gynaecologie in het andere ziekenhuis is, rij ik mijzelf weer naar het andere ziekenhuis. Opnieuw lig ik op een kamertje apart bij gynaecologie. Het is lastig, want de artsen die aan mijn bed komen die hebben geen idee wat ze moeten. Ze zijn er voor zwangere en bevallingen maar niet urologische dingen. Dus het contact is moeizaam. Aan mijn bed komen gynaecologen in opleiding, deze overleggen met hun supervisie en die overleggen weer met urologie. Dus voordat je iets hoort, weet of antwoord krijgt ben je 3 man en uren verder. Ik word enkele dagen opgenomen in de hoop dat de pijn zakt, maar helaas. Mijn moeder is het zat en eist dat er nu eindelijk eend een urologie komt kijken. De beste man komt die zelfde dag nog langs. Het is een hele fijne rustige man, ik voel mij voor het eerst serieus genomen en hij lijkt te zien hoe erg het is. Met een morfine shot halen we de pleister eraf, het is meteen duidelijk, de hechting zit te strak. Hij knipt de hechting door en het geeft meteen verlichting. Nadat hij weg is, voel ik een boosheid opkomen. Dit had niet zolang hoeven duren, als iemand eens de moeite had genomen langs te komen, te kijken maar dan goed te kijken. Die lul van de vorige keer! De boosheid slaat om in verdriet. Ik heb zoveel pijn gehad dat ik niks kon, ik kon net de basis dingen voor Noa maar voor de rest lag/zat ik op de bank en bewoog ik zo min mogelijk. Dit neem ik hem heel erg kwalijk, hij heeft mij tijd met mijn kindje ontnomen, en die is al zo kostbaar nu! Nadat de hechting eruit is kan ik vrij snel daarna naar huis. Het is een stuk minder maar het voelt toch echt nog niet ok. Dus hup weer naar het ziekenhuis. Ze vermoede dat de slang niet helemaal goed zit en besluiten bij radiologie de slang te vervangen. Eenmaal op de tafel lijkt het erop dat de hechting nog deels er omheen zit. Pfff, blij dat ie niet vervangen hoeft te worden maar wel waardeloos dat ik hier nu weet voor niks lig. Moedeloos word ik ervan! Ondertussen is Michael net 4 maanden begonnen bij zijn nieuwe werk en zit hij meer thuis om bij Noa te zijn dan dat hij aan het werk is. Ze zijn super coulant maar toch maak ik mij zorgen om zijn baan. Het is geen lekkere binnenkomer zo! Het lijkt eventjes iets beter te gaan. Tot ik op Valentijnsdag pijn krijg, niet aan de wond heel erg maar aan mijn nier. Ik besef mij dat de zak nog leeg is vanaf vanmorgen. Dat betekend dat de drain niet meer loopt. En hup ik rij mijzelf (naast alle wekelijkse ziekenhuis bezoeken van controles, echo’s pleister wissels) opnieuw weer naar eerste hulp. Ik bel dan urologie en omdat ze geen plek hebben moet ik naar de eerste hulp. Ondertussen kennen ze mij daar al. De arts controleert of mijn nier opgezet is en dat is het geval, dat betekend dat de urine niet weg kan. De drain zit verstopt en ik word meteen geopereerd. Hij moet op keuze geplaatst worden, zonder verdoving.. het doet zeer maar ik heb gelukkig een vriendelijk radioloog. Ik heb hem van zijn Valentijns diner gehouden. Sorry! Daarna loopt hij weer door maar zit ik om de haverklap weer in het ziekenhuis omdat ik ontsteking heb. Zo ook deze keer, een flinke wat onbehouwen dame gaat het dit keer doen. Ze is stoma verpleegkundige en vindt zich zelf vooral erg goed. Ze beweegt de slang onnodig heen en weer en is erg hardhandig. Raar als ik aangeef dat het zo gevoelig is. Vanaf dat moment heb ik gevraagd of mijn tante de pleister wilt wisselen. Helaas moesten we nog wel een keer bij haar in de leer. Ook dit keer doet ze mij onnodig pijn, mijn tante ziet het ook. Ik vertel haar dat ik ruim en voel dat er een ontsteking zit. Dit hoort erbij volgens haar. Tot ze de zak los haalt om hem te wisselen en toch ook wel een ontsteking geur ruikt, sorry voor de info! Ze doet toch maar weer wat op kweek zetten. En ja hoor ik had weer bingo. Ondertussen AB kuur nummer 6! Top! Het blijft maar pijnlijk en het beïnvloed alles. Ik word er somber van en voel mij regelmatig alleen. Mike moet of werken of bij Noa blijven, logisch maar toch is het soms lastig alle afspraken alleen te moeten doen. Zo ook weer hele dag op de acute unit gelegen. Ze dachten dat ik een long embolie had! Het was druk en ik heb met drain en zwanger buik 8 uur in een stoel gelegen voordat ik naar huis mocht. Ik was moe, eenzaam en verdrietig. Gelukkig was daar mijn moeder. Ik moest mij de volgende dag melden om toch een scan te maken. Hele dag heb ik daar gelegen en einde van de dag pas aan de beurt. Gelukkig was er op de scan niks te zien. Weer een hele dag in het ziekenhuis doorgebracht in plaats van met mijn kindje! Ik ga maar weer maar huis. Met pijn wat hele tijd aanwezig is maar ik probeer te negeren gaan weer door. Tot het opnieuw niet uit te houden is. Shit niet nu, mijn broertje gaat morgen trouwen en ik ben zijn getuigen. Shit de zak is opnieuw helemaal leeg. Ik rij mijzelf weer naar het ziekenhuis, ik kom amper de auto uit. Half waggelend, en dan niet eens door de groeiende buik, loop ik naar de eerste hulp. Vol medelijden kijken ze mij weer aan, de moeder van een goeie vriend doet mijn controles en zorgt dat er een arts komt. Het is duidelijk dat mijn drain niet loopt, maar omdat ik niet gil van de pijn en ik geen koorts heb vind de radioloog het niet nodig om van huis te komen om hem te vervangen. Achteraf hoorde ik dat de arts van daar en op gynaecoloog erg boos waren omdat hij mij en mijn kindjes in gevaar heeft gebracht. Gelukkig dat ik dat op dat moment niet wist. Ik raak in paniek want als ik morgen niet op tijd geopereerd woes kan ik niet aanwezig zijn op de bruiloft van mijn broertje en schoonzusje. We maken duidelijk hoe belangrijk het voor mij is dat ik zo vroeg mogelijk geholpen word. Gelukkig begrijpt de verpleging en de radioloog van die ochtend dat ook en ik ben meteen om 8 uur aan de beurt. Ik ben bang, het doet elke keer zo een pijn zo zonder verdoving en ik merk dat het een soort trauma aan het worden is. Ik zie er vreselijk tegenop en ik lig letterlijk te trillen op die operatie tafel. Helemaal nadat hij verteld dat hij er een dikkere slang in gaat stoppen. Ik onderga alles en ben blij wanneer het achter de rug is. Gauw naar huis, omkleden voor de bruiloft en met toestemming van de gynaecoloog neem ik een morfine pil mee voor de avond. Ik ga mee naar het deel van het tekenen, daarna rust ik een uurtje op de bank bij hun en komt mijn moeder mij halen voor het eten. Ik neem de morfine pil en het is gelukkig goed te doen. Het is kunstwerk en ik geniet volop, wat fijn is dat! Tijdens het dessert maken ze het geslacht van hun kindje bekend en dat had ik voor geen goud willen missen. Daarna is mijn lontje op en gaan we naar huis. Ik hen die nacht vreselijk koorts maar het was het meer dan waart. De dagen daarna gaan oke, maar al gauw schrik ik mij rot. Ik krijg koliek pijnen weer, maar dan aan de andere kant! Nee toch? Niet mijn andere niet in de verdrukking nu toch? Ik trek het niet om nog een drain te moeten krijgen. Opnieuw word ik opgenomen, ondertussen ben ik 33 weken zwanger. Ze kunnen opnieuw niet meteen vinden wat het is. De nier lijkt niet opgezet, bloed was goed, even de kweek afwachten. Na paar dagen en weer die continue pijnstillers via infuus verder is de uitslag er. Ik heb een nierbekken ontsteking aan de andere kant. Ik moet aankomende 10 dagen nog blijven want hij kan alleen behandeld worden met een AB via het infuus. Het is niet anders, ik voel mij al gauw redelijk beter. Maar ik heb verdriet.. ik mis mijn gezin vreselijk! Ik wil Noa niet teveel naar het ziekenhuis laten komen. Michael is bij Noa en zie ik ook minder. Hij heeft zorgverlof aangevraagd en is thuis om voor Noa te zorgen, zo hoeft ze niet van hot naar her. Ze gaat vanwege mijn ziektebed 2 dagen per week voor een half jaar naar de crèche. Dan probeert hij zoveel mogelijk bij mij te zijn. Hij peddelt tussen huis en ziekenhuis. Hij doet het geweldig met Noa ondanks dat hij niet gewend is full time voor haar te zorgen. Ik ben trots op hem en Noa is dol op hem! Ze hebben het goed samen, en dat is fijn! Maar het doet ook zeer, ik hoor daar ook bij en het kan niet. Bij alle leuke dingen moet ik ze uitzwaaien en blijf ik achter. Omdat ik het niet kan, hoe graag ik het ook wil! Mijn moeder komt alle ziekenhuis opnamens veel langs, dit waardeer ik enorm maar het eist bij iedereen zijn tol. En dan moet het eigenlijk nog beginnen, straks wanneer de kindjes geboren zijn! Ze hebben het erover dat ze mij tot de bevalling willen houden. Dat duurt nog ruim 2 weken. We maken een definitieve datum. Ik wil graag dat de verpleegkundige waar ik ondertussen een band mee opgebouwd heb bij mijn bevalling is. Ze gaat op vakantie 19 april dus het moet daarvoor! Uiteindelijk word het 18 april, ik moet mij dan 17 april melden voor het plaatsen van de ballon. De arts assistent die ik veel gezien heb in de opnamens die heeft helaas nachtdienst en het is haar laatste nacht. Ze kan mijn bevalling dus niet doen, maar de kan hem wel opstarten. Leuk! Ik geef aan toch wel die laatste dagen zonder AB graag thuis te willen doorbrengen, met strenge instructies mag dit. Ik ga nog even een paar dagen naar huis, even nog genieten van het met zn 3tjes zijn. Voordat ik naar huis mag staat er nog een echo, helaas is 1 van de jongens gestopt met groeien. Nog niks om zorgen over te maken maar het is wel duidelijk dat dit een klein manneke gaat zijn. Het einde is in zicht en ik kijk er enorm naar uit. Niet alleen omdat dan die drain eruit kan, maar vooral omdat ik mijn kindjes zo graag wil ontmoeten! De dag voor de bevalling moet ik mij al heel vroeg melden. Mijn zus brengt samen met ons Noa naar de crèche en gaat samen met Michael mee naar het ziekenhuis. De ballon word al snel geplaatst, door alle ontstekingen, en pijnen is het lontje een beetje op. Het schoonmaken van de baarmoeder is best wel gevoelig en voor Michael is het de druppel. De spanning wordt hem te veel, hij kan niet meer aanzien dat ik pijn lijd. Hij blijft stug naast mij staan maar wanneer je ballon erin zit gaat hij bijna out. Hij word verzocht om even bij te komen op het bed, ik kleed mij ondertussen weer aan en we gaan gezamenlijk naar mijn kamer. Mijn zus en Michael blijven nog even bij mij en ik stuur ze dan naar huis om ook even een tukje te doen. Ze gaan samen weg en ik word emotioneel. Het is de laatste nacht met zijn drietjes en we brengen hem niet samen door. Noa bij mijn zus, Michael thuis en ik hier in het ziekenhuis, het overvalt mij! Michael komt daarna weer terug, we kijken nog even lekker samen een film en eten wat. Uiteindelijk gaat hij naar huis, net wanneer hij weg rijd bij het ziekenhuis bel ik hem toch wat paniekerig op. Ik ben de ballon nu al verloren! Oh dat is toch goed zegt hij. Ja? Is dat zo? Ik was al bang hij opnieuw geplaatst moest worden. Michael komt weer naar boven en we worden gerust gesteld. Ik heb voldoende ontsluiting om morgen ingeleid te worden. Dus dat is fijn! Hij gaat naar huis en we proberen beide wat te slapen. Omdat ik al een half jaar amper heb geslapen, vonden ze het een goed idee om even wat in te nemen voor het slapen zodat ik wat energie extra zou hebben voor de bevalling. Helaas, om 4 uur ben ik al klaar wakker. Ik ga uit verveling mijzelf maar alvast in de make up gooien. Wie weet zit er dan nog een mooie foto tussen straks, haha! Ondanks dat ik enorm uitkijk naar het moment dat ze eruit zijn, zie ik ook wel heel erg tegen de bevalling op! De lieve arts assistent komt mij al vroeg halen, we gaan starten! Net als we naar e verloskamer lopen komt Michael aangelopen. Gelukkig! Ik word aangesloten en dan komt ook mijn moeder binnen. Ineens gaat het snel, ze breekt de eerste vlies en de weeënopwekkers doen gauw hun werk. Mijn lieve verpleegkundige is er ondertussen ook en ik heb een super fijn team klaar staan. De weeën gaan snel, eigenlijk iets te snel. Ze besluiten de opwekkers iets te laten zakken maar mijn lichaam heeft het al helemaal overgenomen. Ik heb 4cm ontsluiting, ik krijg amper nog adem pauze en ik wil overleggen over pijnstillers. Iedereen die in het ziekenhuis is bevallen weet dat het dan nog wel even duurt voordat de gynaecoloog komt. Ze was er en ging voelen, al 8 cm ontsluiting! Laat die pijnstiller maar zitten, we gaan ons klaar maken. Huh klaarmaken? Waarvoor? Nou om te persen? Nu al? Hmmm, oke! Toen ging het snel, Duuk kwam als eerste, even schrok ik van hoe klein hij was. Hij lag op mijn borst en ik genoot van het moment, dat werd abrupt verstoort omdat ik erop gewezen werd dat er nog een baby uit moest. Ik wilde nog 1 minuutje samen met Duuk, heel even nog, ik was nog niet klaar met dit moment. Duuk werd van mijn borst gehaald, en ik moest mij richten op nummer 2. Ralf kwam 7 min later ter wereld. Wat een rijkdom, ik voelde mij compleet! Ralf was wat blauw en het duurde even voordat hij door huilde. Dit was even spannend. Ik heb beide kindjes zonder pers weeën ter wereld gebracht. Het wad heftig en intens, maar zo bijzonder! Duuk woog 1836g en Ralf 2480g... klein maar helemaal compleet. Ralf deed het meteen heel goed, Duuk had nog een beetje hulp nodig. De mazzel was dat ze tot 36 weken hebben blijven zitten. Hierdoor waren ze klein maar wel volgroeit. De ontmoeting met Noa was geweldig, voor het eerst mijn gezin compleet, het was het zo waart! Michael blijft die nacht slapen en komt daarna elke dag met Noa langs. Mijn herstel gaat gelukkig goed en ik voel mij snel al fitter en krijg flink op mijn kop soms, of ik even stapje terug wil doen! 2 dagen na de bevalling wil ik toch wel heel erg graag dat mijn drain verwijdert word. Hij word los gekoppeld en na 24 uur geen terugkomende pijn word hij verwijderd. Ook hierin geeft urologie geen gehoor. Ze willen niet in het weekend langskomen om het te verwijderen en daarom moet iemand van de IC verpleegkundige dit doen. Mijn vader is bij mij, ik vind het spannend en heb wat gekregen om rustig te worden. Ze begint de pleister te verwijderen en trekt rustig aan de slang. Holy moly dit is pijnlijker dan ze hadden gezegd. Het laatste stuk is een harde plop. Ik ben zo opgelucht dat hij eruit is dat ik even alles vergeet. De verpleegkundige gaat weg en dan komt het ineens binnen. Volgens mij is ze een stap in het verwijder proces vergeten. Ze heeft de Krul niet laten ontspannen waardoor ze een veel te groot stuk door die nier en door de uitgang heeft getrokken. Ik laat mam de drain uit de prullenbak halen om te kijken, inderdaad ze heeft de Krul niet los gemaakt. Verdorie! Toch probeer ik het los te laten en blij te zijn dat hij eruit is. Achteraf gezien had ik een flinke bloeding kunnen krijgen, erg slordig! De dagen daarna voel ik mij al beter, en na een week mogen wij naar huis. Ik zie de wond van de drain en schrik er wel van. Hij is groot en lelijk! Even verwerken allemaal geloof. We gaan naar huis, joepie! Als gezin rijden we naar huis. In het ziekenhuis sliepen de jongens in de nachten moeizaam dus hopelijk gaat dat thuis beter. Ze moeten elke 3 uur een flesje en we zetten onze wekker. Het gaat goed. Tot ik na enkele dagen toch weer pijn krijg. Koliek! Shit! Weer naar eerste hulp, meteen word er een scan gemaakt, dat kan nu. Er is duidelijk te zien dat er een flinke steen in de weg zit en deze te groot is om nog uit te plassen. Hij moet operatief verwijderd worden. Morgen! Jeetje ook dat nog, maar dan is het daarna echt klaar! Dan ineens hebben ze het erover dat de steen pas over een paar maanden verwijdert kan worden omdat ze geen plek hebben. Ze plaatsten een dubbele j katheter (dat is een soort buisje in de urineleider zodat hij open blijft staan en niet kan verstoppen) en dan over paar maanden die steen. Ik flip! Nee ik ga niet nog maanden met weer katheter lopen, het moet nu afgelopen zijn. Ze doen hun best en uiteindelijk hebben ze de volgende dag de steen verwijderd en dubbele j katheter tijdelijk geplaatst. Die katheter is naar, en ik kan eigenlijk alleen maar zitten. Hij moet 5 dagen blijven zitten en dan mag hij eruit. Naja vooruit dan maar, het is even niet anders. In de avond mag ik naar huis, met voorwaardes. Die nacht krijg ik koorts, die ochtend krijg ik iemand van consultatie bureau op bezoek en ik probeer mij zo goed mogelijk te houden. Nadat ze weg is stort ik helemaal in en zeg ik Michael dat ik even naar bed ga.

Hij verplicht mij om mijn temperatuur eerst op te meten. Oeps, 40,7. Dat lijkt mij niet ok. Ik bel de arts en moet meteen naar de eerste hulp, mijn zus gaat mee en Michael blijft bij Noa. Ik word steeds zieker, koorts steeds hoger en mijn zus zei dat ik zelfs begon te ijlen. Ze moeten een infuus prikken, maar dat is altijd moeilijk bij mij.

Maar alle aders zijn al lek geprikt en ik ben helemaal blauw. Jammer dat iedereen altijd de eer wilt en dus niet snel opgeven. Uiteindelijk 3 uur, 4 man, 7 prikken en 2 echo apparaten verder zat hij erin. Geen prettige plek maar kon even niet boeien. Ik moest AB en pijnstillers krijgen, zo snel mogelijk. Uiteindelijk was het duidelijk, ik heb een ontsteking en een bloedvergiftiging. De kweek duurt paar dagen dus ze hebben 9 giften van 2 soorten AB kuren meteen gegeven en hoopte dat het de juiste was. Mijn zus wad bij mij tot ik naar zaal ging. Ik wilde dat zat naar huis ging slapen maar ze vond het moeilijk. Ik moest ook slapen, de volgende dagen heeft mijn schoonzus gebivakkeerd bij mij. Was heel erg lief, ik moest plassen op de poo stoel en ze ruimde het zonder problemen allemaal op. Ze zorgde dat alles goed verliep, dat was fijn! Ze had er helaas veel ervaring mee en wist daarom goed waar ze op moest letten. Wanneer de AB erin ging samen met pijnstillers kreeg ik wel oplevingen maar daarna was schoot de koorts omhoog en lag ik de rillen in bed. Mijn tante en moeder kwamen ook nog langs en mijn moeder sliep de eerste nacht bij Michael om te helpen met de jongens. Ik was erg ziek, en Michael was alleen met 3 kids waarvan 2 pasgeboren baby’s. Hij zag zich zelf achterblijven, alleenstaande vader met 3 kids. Hij moet heel bang zijn geweest en dat is afschuwelijk. Ik heb dat gelukkig niet zo gerealiseerd op dat moment. Maar ik ben goed ziek geweest... uiteindelijk de juiste AB kuur gekregen, ik zou met een speciaal infuus naar huis mogen, omdat ook deze AB kuur alleen via infuus gegeven kon worden. Half uur voordat ik opgehaald zou worden voor het plaatsen van die lijn was er een nieuwe uitslag van de kweek binnen. Toch bleek er een andere in pil vorm nog beter te zijn. De koorts was ondertussen al stuk minder en met de AB kuur op zak mocht ik eindelijk naar huis. Thuis aangekomen voelde ik was hoe zwak ik was, ik kon nooit alleen hele dagen voor 3 kids zorgen. Mijn nichtje gad toevallig geen werk, ik had een pgb toegekend gekregen om hulp in te kopen. Dit was de match. Super fijn heeft ze 6 weken lang, 3/4 uur per dag, 4 dagen in de week geholpen. Na dit alles heb ik meerdere gesprekken gehad met de uroloog en erkent hij gelukkig dat ze flink te kort zijn geschoten. Ik moet nog echo’s en controle afspraken omdat ik soms nog pijn heb, Mn conditie is slecht maar we zijn er weer hoor! 

De jongens zijn nu 15 weken precies. Ze groeien goed, maar slapen overdag weinig. Ook deze twee binken huilen veel. Het is pittig, en we hebben hulp ingeschakeld, veel eerder als bij Noa. We wachten de afspraken en hulp even af, en hopen dat het gauw beter gaat. Ze komen nog elke 3 uur, dag en nacht maar slapen gelukkig de nachten beter. Maar jeetje wat een rijkdom, mijn gezin, van 5!