Dat heb jij gedaan…

Ken je dat gevoel? Dat je een verhaal hoort over een gewelddadige relatie waarin de situatie te absurt voor woorden is en je eigenlijk niet kan geloven dat iemand dit zou toe staan? En dat je ervan overtuigd bent dat dit jou nooit zou overkomen? Dat je dit nooit zou pikken en iemand direct eruit zou gooien. Ik ken dat gevoel heel goed, ik dacht altijd dat dit alleen maar gebeurde bij bepaalde vrouwen (en mannen). En ik hoorde absoluut niet bij dat type vrouw. Toch? Tot 10 jaar geleden had ik een hele duidelijke en bevooroordeelde mening over dit soort relaties en de vrouwen (of mannen) die hierin zaten. Nu weet ik dat dit veel te kortzichtig is geweest. Dat letterlijk iedereen in zo een situatie terecht kan komen. Omdat het niet iets is waar je van te voren voor kiest. Of weet! Het is iets wat erin sluipt, waarin je grenzen verlegd en het zo geraffineerd gebeurd dat je het niet eens doorhebt, tot je erin vast zit. En erin vast zitten, betekend eigenlijk dat er dus bijna geen uitweg is. Letterijk! Nu 10 jaar later, ben ik pas in staat deze schaamte aan de kant te zetten en het te delen. Dat ik mijzelf beetje bij beetje als slachtoffer begin te identificeren en niet als de vrouw die mijn omgeving zoveel verdriet heeft gedaan. Het schuldgevoel naar de mensen om mij heen is er nog steeds, en misschien slijt dat nooit helemaal. Ik heb dit nooit zo gewild…

10 jaar geleden zat ik in een moeilijke situatie met mijzelf, ik was even helemaal kwijt wie ik zelf was en zocht bevestiging. Ik voelde mij eenzaam, onzeker, kwetsbaar en radeloos. De toekomst leek uitzichtloos en ik was de lol in het leven even helemaal kwijt. En daar was hij.. “mijn redder”, de man die mij het gevoel gaf dat ik de wereld was. Mij op handen droeg. Trots naast mij liep. Mij showde alsof hij goud had gewonnen. Ik kan nu ik dit typ nog het gevoel voelen wat ik toen voelde. Intens blij, maar duidelijk dat ik al mijn voelsprieten aan het negeren was. Ik wilde zo graag dat dit klopte, en zo graag dat dit echt was, dat ik alle signalen heb gemist. Het was vanaf dag 1 al vreselijk ongezond. Hij had al een flink verleden, en daar wist ik veel van. Maar ik dacht (echt!) dat ik hem daar wel bij kon helpen. Door hem liefde te geven, te laten zien hoe fijn het leven kan zijn zonder verdovende middelen en criminelen activiteiten! Ik geloofde daar heilig in! Geliefd moest hij zich voelen, vertrouwd worden! 

De eerste barsten in dit prille geluk ontstonden al snel, want de verslaving was toch iets actiever nog dan in eerste instantie leek. Hij had geen woonverblijf en was voor ik er erg in had bij mij ingetrokken. Zijn verslaving kwam van ver, heel ver. Hij was in het verleden verslaafd geweest aan de heroine en zat nog steeds via medicatie op een onderhoudsdosering. Een totaal onbekend terrein voor mij, dus ik ging ervan uit dat als de doktoren dit voorschreven, het wel oké zou zijn! Elke ochtend vroeg werd hij wakker, van de pijn, moest gauw z’n medicatie innemen en kon weer functioneren. Dit had ik in het begin helemaal niet door. Een hele rol aan medicatie die hij elke week moest ophalen. Hij nam het in de badkamer, dus heb daar verder nooit echt zicht op gehad. Tot het begon op te vallen dat het innemen van medicatie steeds langer begon te duren. Als ik hem daarmee confronteerde had hij altijd een antwoord klaar. Achteraf bleek dat hij z’n andere medicaties, aan het versnijden was om het vervolgens op te snuiven. Dit was het begin van alles. Hij begon steeds meer te drinken en vertelde mij altijd dat hij al zulke stappen had gemaakt omdat hij van 9 shots heroine op een dag kwam. Dus het werd als iets “goeds en beters” weggezet.

Hij woonde inmiddels al een enige tijd bij mij, had geen werk en geen inkomen bleek. Ik had een klein inkomen en met zijn hoeveelheid alcohol op een dag kwamen er al snel financiële problemen. Ik begon zelf allerlei manieren te bedenken om rond te komen en zijn verslaving te kunnen bekostigen. Want zonder drank was hij vreselijk… achteraf was hij mét drank nog veel vreselijker! Mentaal was ik al helemaal gehersenspoeld, en zat ik vast in een cirkel waar ik niet goed wist uit te komen. De pieken waren geweldig fijn, en de dalen waren intens afschuwelijk! En hoe typerend ook, je houd je stevig vast aan de fijne piek momenten. Want hij kan zo lief zijn, we hebben het dan zo fijn samen, hebben enorm veel lol enz. Je zit vast in een web, zijn web! Toen ik grotendeels emotioneel en mentaal afhankelijk van hem was, ontstond er fysiek geweld. Ook dit gaat met kleine stapjes. Hij geeft eens een zetje, gooit een glas wijn in je gezicht, geeft een tik, een hardere duw en eindstand… nouja dat is misschien wel in te vullen. Het fysieke is beangstigend, en zorgt ervoor dat je constant op je hoede bent, aftast wat voor bui hij heeft en of je iets wel of niet kunt zeggen/doen. Hierdoor word je mentaal steeds gekker, echt gekker! 

Door de drank werd hij paranoïde, achterdochtig en agressief. Ik kon de deur niet meer uit, alleen samen met hem. Want zodra ik alleen de deur uit was geweest werd ik beschuldigd van overspel! En ondanks dat ik kon bewijzen dat dit niet zo was, bleef hij mij daarvan beschuldigen, m’n laptop, m’n telefoon, alles heb ik kapot geslagen of ingeleverd om hem ervan te overtuigen dat ik geen overspel pleegde. Maar het maakte niks uit… als hij de deur uit was geweest doorzocht hij m’n prullenbak op aanwijzingen of was hij ervan overtuigd dat er een man aan mijn balkon hing van 3 hoog, en beweerde dat ik nog ergens stiekem een laptop had waar ik mee webcamde. Als ik dit lees, dan kan ik haast niet geloven dat dit echt gebeurt is, zo absurd! En hoe harder hij mij beschuldigde, hoe harder ik wilde bewijzen dat het niet zo was. Ik zat in een totale isolement. Nachten lang maakte hij mij elk half uur wakker om mij te “verhoren” over mijn zogenaamde overspel. Het antwoord dat ik gaf maakte niet uit, hij was er toch al zeker van en werd alleen maar bozer omdat ik ontkende. Toen ben ik uit onmacht gaan zwijgen… nachten lang heb ik gezwegen bij elk “verhoor”! 

Ik was uitgeput, van de constante angst en strijd en van het niet slapen. Ik voelde mezelf steeds gekker worden. Nu snap ik pas, waarom ze vroeger mensen wakker hielden om te laten breken. Want het werkt! Je breekt hoe dan ook! Ik ben zelf aan de bel gaan trekken bij de huisarts en kreeg wat kalmerende middelen. Niet dat ik eerlijk was tegen hem natuurlijk waarom ik medicatie wilde! Kort daarna was de volgende beschuldiging dat ik zelf aan de drugs zat. God mag weten hoe en wanneer maar hij was ervan overtuigd! Hij sleurde mij letterlijk mee naar de huisarts, en eiste van de huisarts dat hij een drugstest zou afnemen bij mij. De huisarts weigerde dit omdat er totaal geen aanleiding toe was. Wat er toen gebeurde vind ik nog steeds zo gênant en zo vernederend…. Maar midden in de wachtkamer van de huisarts beweerde hij dat ik wel even onder de tafel had gezeten bij de huisarts om seksuele handelingen te verrichten zodat hij geen drugs test zou afnemen. Ik heb mij in m’n leven nog nooit zo klein gevoeld… achteraf neem ik de huisarts nog steeds kwalijk dat hij nooit iets voor mij heeft gedaan of is gaan checken. 

Ik werd vanuit de praktijk bevolen naar de supermarkt te gaan om drank te kopen. En ik deed het…Waarom? Ik weet het niet… ik weet het echt niet! Ik denk uit angst voor de gevolgen als ik dit niet zou doen. In elk conflict vernederde hij mij tot op het bot, zo lang en zo vaak, dat ik er zelf in begon te geloven. Ik was waardeloos, lelijk, dik, een vreselijke vriendin, walgelijk en wat nog meer! Ik had ondertussen geen contact meer met familie en vrienden dus hij was nog het enige wat ik had. Precies zoals hij het wilde. Ik deed er alles aan om hem een goed gevoel te geven, een gezamenlijke vriend van ons kwam op visite, ze gingen even wat ophalen. Kwamen uren later en straal bezopen terug van de kermis. Ik had een hele tafel met eten gekookt voor ons… en ze hebben me laten zitten. Dat gevoel, dat eenzame gevoel drijft je tot wanhoop. Ik kon niet meer en ik wilde niet meer. Alle medicatie dat ik nog in huis had heb ik ingenomen. Ben gaan douche en in bed gaan liggen, hopend nooit meer wakker te worden. 

Hij heeft mij gevonden, in coma, in m’n bed. Hij kon het nog net opbrengen om 112 te bellen. De ambulance heeft mij meegenomen, en hij is door diezelfde gezamelijke vriend opgehaald. Heeft daar enkele nachten geslapen en ontzettend gezellig gehad met veel drank en drugs. Ik lag in coma in het ziekenhuis, en voelde me vreselijk toen ik toch weer wakker was geworden. Alleen… ze hebben me opgehaald en alles ging weer door zoals het al maanden ging. Er is zoveel gebeurt in die tijd, dat het voor mij te veel en te moeilijk is om te typen… uiteindelijk liep het zo uit de hand dat de buren de politie hebben gebeld. Hij was weggegaan en is zich gaan bezatten in de kroeg. Heeft mij thuis laten zitten, geen telefoon opgenomen en niks laten weten. Ik was, gek genoeg, heel erg bezorgd! Rond 12u in de nacht belde hij op, dat hij naar huis kwam maar geen sleutel bij zich had en dat ik open moest doen. Maar ik wilde helemaal niet meer dat hij thuis kwam… ik wilde dat hij weg bleef. Met alle deuren op het slot en de klinken erop heb ik de moed verzameld dit tegen hem te zeggen. Natuurlijk wist ik dat hij dit niet zou accepteren. Dus eerst werd ik voor alles uitgemaakt en dat ik een vreselijke vriendin was die haar vriend op straat liet staan. Toen dat niet hielp werd hij bozer en bozer en ik hoorde z’n toon veranderen. Hij hing op, en ik belde gauw een vriend van hem of hij a.u.b. daar mocht slapen vannacht. Die vriend was hem

ondertussen ook spuug zat en wilde dit niet. Terwijl ik met hem aan de telefoon zat, werd er op de beneden deur gebeld. Ik zei dat hij het was en ik niet open ging doen. Het jammeren aan een flat is dat er altijd wel iemand open doet. Dus voor ik het wist stond hij aan de boven bel te bellen. De overburen hebben dit mee gekregen en hoorde hoe boos hij voor de deur stond te schreeuwen. Ik wilde echt niet open doen, nu helemaal niet meer want hij was laaiend! Aan alles voelde ik dat hij door de deur zou komen en op het moment dat ik dit uitsprak tegen die vriend kwam hij inderdaad naar binnen gestormd. Ging volledig uit z’n stekker, sloeg me in m’n gezicht en trok mij aan m’n haren uit bed om mij vervolgens op de grond te werken en mij flink te slaan en te schoppen. Tot hij besefte dat de politie gebeld was en ging er snel vandoor. Ik lag daar, helemaal bloot, op de grond, alleen… amper te beseffen wat er was gebeurt maar ook me dood te schamen dat mensen dit hadden gehoord. 

De deur was kapot dus ik deed een badjas aan en deed een poging om de deur een beetje af te schermen voor de nacht. Ik ging met m’n handen door m’n haar.. en ik had allemaal losse plukken haar in m’n hand. Voor ik dat goed en wel kon verwerken stond er politie voor de deur. Mijn lieve overburen hebben mij bij hen thuis opgevangen en toch wel onder lichte dwang (voor mijn eigen bestwil hoor) gezegd dat ik aangifte moest doen. Dat deed ik… hij was een bekende van de politie dus namen meteen actie en hebben hem bij die vriend opgehaald. Zo woest als hij bij mij was, zo kalm was hij toen hij werd opgepakt. Ik lag verslagen in bed, met een kapotte deur, een flinke kale plek op m’n hoofd, met rode plekken van het slaan en schoppen. Vrijwel direct had ik spijt van mijn aangifte.. ik vond het zo erg voor hem dat hij in de cel zat! Bizar hoe zo iets werkt in je hoofd! De volgende dag belde hij op, met allemaal excuses en beloftes. En ik geloofde hem, ondanks dat ik heus ergens wel wist dat het niet zo was. Maar had ik een andere keus? Ik heb nog geprobeerd mijn aangifte in te trekken. Tevergeefs. Door zijn strafblad en voorwaardelijke straffen moest hij wel een tijdje in voorarrest blijven. En hoe gek ook, wist hij mij vanuit de gevangenis nog te manipuleren en controleren. Ik had mijzelf op m’n slaapkamer opgesloten. 

En zat de hele dag naast mijn ondertussen nieuwe mobiel en huistelefoon. Hij zei nooit wanneer hij belde en op welke telefoon. En als ik niet opnam, of als ik hoorbaar ergens anders was als hij op m’n mobiel belde dan begon het emotionele spel gewoon weer van voor af aan. Dus zat ik daar, dagen opgesloten in m’n slaapkamer, zonder nog wat te eten en iets in huis te hebben. Ik besefte mij dat ik compleet afhankelijk van hem was geworden en nu hij er niet meer was, ik niet meer wist wie ikzelf was. Ik leefde van telefoon moment naar telefoon moment, ik stuurde elke avond via teletekst een sms’je die hij dan kon lezen. Maar dit werd ook al gauw weer een onderwerp om mij van van alles te beschuldigen. Ondertussen hield ik de hele dag (ja echt!) bij wat ik deed. Niet veel dus maar goed! En schreef dit in een soort dagboek naar hem. En elke woensdag, ging ik op bezoek in de koepel in Haarlem. Eerst langs de print winkel om m’n week dagboek én foto’s te printen en mee te nemen. Deze gaf ik dan bij de portier van de gevangenis af, dan konden ze het doorlezen en zoeken en aan hem geven. Ik ging dan een half uurtje ofzo op bezoek bij hem! Maar al gauw werden ook die bezoekjes een excuus voor terreur! Want ik was zogenaamd met de andere mannen aan het flirten die ook bezoek hadden, ik stuurde sms’jes via teletekst naar andere mannen in de gevangenis en dat hij even met andere daar had gepraat en dat ze mij kende en ik bekend stond als een slet, en hij beschuldigde mij uiteraard van nog heel veel meer. 

De bezoekjes waren zenuwslopend en toch ging ik daar elke week braaf met m’n dagboek en foto’s naar toe. Tot hij op een moment in die bezoekers ruimte opnieuw mij beschuldigde van flirten met een man achter hem, ondertussen durfde ik op bezoek momenten niet meer om mij heen te kijken en keek ik alleen nog maar naar hem of naar de grond. Hij dreigde mij daar ter plekken te slaan. ‘Ik heb er wel tbs voor over’ zei hij dan altijd! En het aller bizarste is… dat ik niet eens bang was voor die klap, maar bang was dat hij tbs zou krijgen! Op de terugweg in de bus, ontstond er een soort paniek. Thuis aangekomen voelde het alsof er lood in m’n voeten zat, ik ben sloffend naar m’n slaapkamer gegaan. Die nacht heb ik niet geslapen en heb ik de volgende dag in blinde paniek m’n moeder gebeld, ik kon niet meer en er was niet veel meer Laurie over. Het moest stoppen, en wel nu! Hij zat nu nog vast, dus het was nu of nooit! En ik heb hem bij het eerste telefoontje aangegeven dat ik ermee wilde stoppen en hij hier niet meer welkom was. Dit werd uiteraard niet gewaardeerd. Ik besprak met m’n moeder dat ik tijdelijk bij hen zou gaan slapen. Maar hij zat vast, dus ik dacht nog wel even de tijd te hebben dit te regelen. Nog geen enkele uren later werd ik gebeld door de reclassering, ze wilde even voor de zekerheid checken of het echt oké was dat hij weer bij mij kwam wonen. Stom verbaasd gaf ik aan dat dit absoluut niet de bedoeling was. 

Ze kon mij namelijk vertellen dat hij diezelfde dag nog vrij zou komen en had aangegeven dat hij naar mij kon. In volle paniek en met doodsangsten heb ik m’n honden gepakt, door de buurvrouw naar station gebracht en naar het huis van m’n ouders gegaan. Alles achtergelaten, niet wetende dat dit voor altijd zo zou zijn! Ik kon niet meer terug en zat “ondergedoken” bij familie en mijn ex en zijn vader! Onder begeleiding van politie hebben we deels m’n huis leeg gehaald, want hij circuleerde constant rond m’n huis. We hebben alle huisraad op straat gezet, er was geen tijd om hier wat voor te regelen! Ik ben er samen met m’n moeder nog 1x heen gegaan… en ik kon nog net op tijd snel bij de overburen naar binnen voordat hij boven was. M’n moeder, m’n stoere moeder heeft hem weg gestuurd en gezegd dat er niks meer te praten viel! Ik was zo bang voor hem dat ik zelfs paniek kreeg omdat ik niet zeker wist of ik durfde in te grijpen als hij m’n moeder wat zou aan doen! Gelukkig had hij door dat het kansloos was en dacht hij dat ik er niet was en is weg gegaan. Er stonden nog spullen van hem in mijn box, maar weigerde dit op te halen, want dat was natuurlijk een mooie onderhandeling en communicatie ding. 

Maar op straat zetten was geen optie. Want als er iets gestolen zou worden of kapot zou gaan dan zou hij mij daar aansprakelijk voor kunnen stellen. De wijkagent heeft hem uiteindelijk gedwongen het leeg te halen. Hij heeft dit op zich genomen zodat ik er niet bij hoefde te zijn! De reden dat ik nooit eerder heb weg durven gaan bij hem, was vooral omdat ik bang was voor de gevolgen ervan! Hij heeft mij daarna nog 2 jaar lang vreselijke gestalkt, hebben we meerdere rechtszaken gehad, is hij eindeloos in hoger beroep gegaan, zijn er mega veel fouten bij justitie en de rechtbank gemaakt, ben ik door de rechter in zijn bijzijn opnieuw vernederd en heb ik momenten gedacht dat dit nooit meer zou ophouden! Het heeft jaren geduurd voordat hij vast kwam te zitten en stopte met stalken én alle rechtszaken voorbij waren!

Ik moet nog elke dag dealen met angsten die mijn leven nu nog beïnvloeden. De gedachten dat deze man, waar ik mee samen in 1 bed heb gelegen, op dit moment vast zit voor een afschuwelijke moord en tbs heeft gekregen is soms niet te bevatten. Dat ik letterlijk heb moeten vluchten voor mijn leven heb ik toen misschien zelfs niet helemaal goed gerealiseerd. Ik was samen met een monster, een narcist, een verslaafde en een psychopaat.

Er zullen nog steeds mensen zijn die dit lezen en denken; hoe dom en naïef kun je zijn geweest. En ik was ook zo iemand, dus ik kan het niemand kwalijk nemen. En ik heb dit 10 jaar lang tegen mijzelf ook gezegd. En toch hoop ik dat er iemand tussen zal zitten die denkt: hé, maar zo heb ik het nooit gezien! En als er iemand midden in deze situatie zit, er is hoop, en geef nooit op!