Als leven overleven is…

Ik word wakker van de vogels die hier elke ochtend in alle stilte fluiten. Soms besef ik te weinig dat het hier wel eens op een vakantie park lijkt. Ik voel gelijk dat m’n lijf zwaar is en dat ik de dag niet wil beginnen. Dat ik mij wil verstoppen onder m’n dekens en wil negeren dat ik eruit moet. Beneden hoor ik de kids samen kletsen… het ontroert mij als ik hoor hoe liefdevol Noa met haar broertjes omgaat. Tegelijkertijd ontstaat er direct een schuldgevoel. Noa voelt feilloos aan als het even niet lukt, neemt dan haar zussen taak erg serieus en ik hoor mijzelf via haar woorden. 

Ergens lijkt ze er van te genieten en er geen last van te hebben, maar helemaal oké is het natuurlijk niet! Met elk beetje moed dat ik kan vinden sta ik op. Niet voor mezelf, maar omdat ik verantwoordelijk ben dat onze kindjes fris en fruitig met gevulde tassen op tijd op school zijn. Het lukt me, elke ochtend weer… hoe? Geen idee! Met veel tegenzin trek ik onze jassen aan en lopen we naar school. Het zal nooit mijn favoriete onderdeel worden van de dag. Ik vind het lastig om de mensen op dit moment onder ogen te komen. Bang dat ze zullen zien hoe het echt met mij gaat. 

Dus zo gauw als ik kan, loop ik dezelfde weg weer terug naar huis. Op de heenweg ben ik alweer bezig met de terugweg. En op de terugweg ben ik alweer bezig met de weg naar m’n bed. Verstopt achter de gordijnen van mijn slaapkamer, veilig onder de dekens van m’n bed. Ik weet dat het niet goed voor me is, maar ik kan het niet tegengaan… Met hulp ga ik elke dag de strijd met mijzelf weer aan. Ik win hem echt niet elke dag. Maar de meeste dagen lukt het om de “verplichte” taken te voltooien. Er is niet veel ruimte en energie voor iets extra’s, wat mijn schuldgevoel dan weer versterkt, en dat kost weer veel energie. Je zit dus vast in een cirkel waarvan je krampachtig de opening van zoekt. Ik schrijf dit, vanuit mijn bed, onder de dekens en verstopt achter de gordijnen van mijn slaapkamer. Noa klaar gemaakt, dus 1 taak voltooit. Nu de rest nog….

Soms is oordelen over een situatie makkelijker dan je erin te verdiepen. En ik begrijp het, echt! Maar de stap om te uiten wat er echt in mij speelt, word hierdoor nog zoveel groter!