We hebben het laten bezinken, herpakten ons weer en langzamerhand gingen we kijken naar andere opties. Want uiteraard was het super verdrietig dat we biologisch gezien geen kindjes van ons samen zouden krijgen, er waren nog altijd andere mogelijkheden om samen een kindje te krijgen. Omdat we nog jong waren en onze situatie er qua werk en huis er ook nog niet direct toe waren om al aan kindjes te beginnen hadden we in die zin ook de tijd om alles rustig uit te zoeken. Ja in mijn hoofd was ik er zeker wel aan toe, maar uiteraard wilden we eerst alles op orde hebben. Een goede basis voordat we een gezinnetje zouden stichten.

Laat ik even terug gaan naar het voorjaar van 2009, ik was toen 20, bijna 21 jaar. Na ruim 2 jaar bij hetzelfde bedrijf gewerkt te hebben gewerkt kregen Jaap en ik een relatie. Helemaal in de wolken maar ik zou mezelf niet zijn als ik niet alweer 10 stappen vooruit denk. Op deze leeftijd zijn veel mensen in het beginstadium van hun relatie nog lang niet bezig met kinderen, trouwen etc. maar ik was in mijn hoofd al flink bezig om mijn droomplaatje te verwezenlijken. En zo wist ik ook al zeker dat ik met Jaap wilde trouwen en hem als de perfecte vader voor onze toekomstige kindjes zag. Maar tegelijkertijd was het ook mijn grootste angst, want Jaap heeft op jonge leeftijd leukemie gehad (op 3 en op 5 jarige leeftijd) en ik zag daardoor behoorlijk wat beren op te weg als het gaat om mijn kinderwens. Door chemo’s en bestralingen is er veel aangetast in zijn lichaam en de kans op onvruchtbaarheid was daardoor erg groot. Het maakte de liefde voor Jaap niet minder, ik zou hoe dan ook met Jaap verder willen want ik zag hem als de ideale vader voor mijn kindjes en uiteraard ook als de ideale man voor mij (laat dat vooropgesteld hebben ;)). Mocht het zo zijn dat hij inderdaad onvruchtbaar zou zijn dan betekende dit dat wij sámen geen kindjes konden krijgen en dus gaan we sámen naar oplossingen kijken, zo beredeneerde ik. Jaap kon hier immers niets aan doen, niemand niet, als hij die behandelingen destijds niet gehad zou hebben dan was hij er nu niet geweest en had ik hem nooit mogen ontmoeten.. Voor mij zou het pas een issue zijn als ik een man zou treffen die geen kinderen wíl, dan zouden we beiden een heel ander toekomstbeeld hebben en dat werkt niet, maar dat was gelukkig niet aan de orde.

Ik was vanaf heel klein meisje al het type poppenmoeder dat altijd al droomde van een echte baby. Ik gaf ze namen, gaf ze een flesje, verschoonde hun luier en ik deed alsof ik hun mama was. Op jonge leeftijd keek ik naar programma’s zoals De Bevalling, De Kraamafdeling en De Verloskundigenpraktijk. Ik vond het boeiend, ik wist precies hoe alles in zijn werk ging, van de eerste weeën tot aan het doorknippen van de navelstreng, met alle andere tussenstappen van dien.. Ik wist altijd al dat ik het later ook een zwangerschap en bevalling mee wilde maken.. Van kleins af aan was ik al bezig met namenlijstjes, ontwerpen van geboortekaartjes, fantaseren over hoe het zou zijn als mama van het liefst een flink aantal koters, en wist ik al precies dat ik een sterke voorkeur had om thuis te bevallen en pas bij de geboorte het geslacht te willen weten.

Hoi, leuk dat je dit leest!Al langere tijd volg ik Mamaplaats via social media en bekruipt mij de drang om hier ook te gaan schrijven. Te schrijven wat mij bezig houdt, of beter gezegd: wat mij vooral bezig heeft gehouden. De weg naar een kindje was namelijk niet altijd makkelijk wat te maken had met het medische verleden van mijn man. Maar heel blij dat ik mijzelf als volgt voor kan stellen: Ik ben Kim, 32 jaar, getrouwd en hele trotse moeder van Liz, Jens en Evi. In de volgende blogs wil ik proberen om een kijkje te geven in het traject dat wij hebben doorlopen om onze kindjes te mogen krijgen, althans hoe ik het beleefd heb :)Veel leesplezier!Liefs, Kim