Het omgekeerde traject

We hebben het laten bezinken, herpakten ons weer en langzamerhand gingen we kijken naar andere opties. Want uiteraard was het super verdrietig dat we biologisch gezien geen kindjes van ons samen zouden krijgen, er waren nog altijd andere mogelijkheden om samen een kindje te krijgen. Omdat we nog jong waren en onze situatie er qua werk en huis er ook nog niet direct toe waren om al aan kindjes te beginnen hadden we in die zin ook de tijd om alles rustig uit te zoeken. Ja in mijn hoofd was ik er zeker wel aan toe, maar uiteraard wilden we eerst alles op orde hebben. Een goede basis voordat we een gezinnetje zouden stichten.

Ik ben meteen gestopt met de pil want het had nog weinig meerwaarde en ik wilde zeker weten dat het dan ook echt niet samen kon voordat we op andere mogelijkheden over zouden gaan. Een soort van omgekeerd traject, meestal wordt er eerst met anticonceptie gestopt en volgen er onderzoeken wanneer na verloop van tijd een zwangerschap nog steeds uitblijft. In ons geval dus eerst de onderzoeken en daarna het zelf ondervinden. Gelukkig had ik ook zonder pil meteen weer een regelmatige cyclus en verder nergens last van dus dat was prima zo..

Een tijdje hebben we het hele kindstukje op een lager pitje gezet, alles laten bezinken maar uiteindelijk ging het er dan toch weer over want het verlangen bleef. Hoe wilden we verder, wat waren de opties precies en waar kunnen we terecht. We zijn dingen uit gaan zoeken en ondertussen kwam het weleens voor dat ik over tijd ging.. Natuurlijk wist ik dat het niet kon dat ik zwanger zou zijn maar toch kon ik het niet laten om dingen op te zoeken daarover.. Allemaal symptomen van zwangerschap die ik tegenkwam die ik ook had, stiekem voelde ik me soms een beetje zwanger en al wist ik dat de kans nihil was, toch hoopte ik het stiekem ontzettend.. Ik heb zelfs foliumzuur geslikt in die tijd.. wist precies hoe het met de menstruele cyclus zat, wanneer de meest vruchtbare dagen waren (en zorgde er dan ook voor dat er op die momenten sowieso actie werd verricht ;)), ik rekende al helemaal uit wat de uitgerekende datum zou zijn en fantaseerde er al over hoe we het iedereen zouden gaan vertellen.. En hoe belachelijk ik mij er ook bij voelde, een aantal keer kocht ik zelfs een zwangerschapstest die natuurlijk telkens uitwees dat ik niet zwanger was.. wat ik uiteraard al wist maar toch wilde ik zekerheid.. Hup weer van de roze wolk af, waar ik natuurlijk al vanuit ging maar toch wilde ik mijzelf in de waan laten dat ik misschien wel zwanger was.. Ik heb mezelf er verdriet mee gedaan, maar daarvan wist ik dat zou komen, toch zie ik het als positief dat het zo is gegaan want ik heb nu wel echt ervaren dat het gewoon echt niet mogelijk is.. Vele moeilijke momenten gehad ook als ik bij vrienden of bij andere mensen was.. Bijvoorbeeld als het gekscherend ging over hoe ieders toekomstige kinderen eruit zouden komen te zien ‘die van ons wordt vast vroeg kaal’ ‘grote kans dat onze kinderen rode haren hebben’ etc etc, wat grappig was en normaal dat daar over gegrapt werd (in deze periode was er nog niemand om ons heen bezig met het stichten van een gezinnetje),maar ik kon er niets aan doen dat ik dit soms toch heel confronterend vond, op dat moment hield ik me groot en als ik thuis kwam of in de auto zat dan liet ik me gaan.. Ineens vloog het mij dan aan, ik vond het zo erg dat mijn kinderen nooit op Jaap zouden lijken.. Het is zoals het is, dat wist ik maar toch vond ik het soms heel lastig..

Maar goed, iedereen is het gegund natuurlijk en wij weten al heel lang dat het voor ons niet weggelegd is op deze manier. Dat hebben we dubbel en dwars ondervonden en in de loop van 2014 was het ook goed zo.. We legden er ons bij neer, wat we lang daarvoor ook al hadden gedaan maar nu was het gevoel erbij ook ‘goed’, dingen waren nu beter verwerkt. Als ik in het jaar daarna over tijd was dan dacht ik daar niets bij, sterker nog, ik stond er niet eens meer bij stil. Ik had het niet eens meer in de gaten en dat was goed, het gaf ook rust. Weer een aantal fases doorstaan.

Ondertussen hadden wij in oktober 2013 we een eerste afspraak gehad bij een vruchtbaarheidskliniek. In een uur tijd een gesprek met de verpleegster, psychologe en met een behandelend arts gehad. Dit maakte ook weer van alles los. Ook al wisten we al het eea en konden we alles goed relativeren, het betekende niet dat het ons niets deed. We gingen die dag naar Madrid, wilden onze mini-vakantie er niet door laten beïnvloeden maar natuurlijk heb je het er wel over, en dat was ook fijn.. We hebben fijne gesprekken gehad, we wisten van elkaar hoe we erover dachten en dat was gelukkig hetzelfde. Maar ook van dit wisten we dat het weer tijd nodig zou hebben om het goed allemaal te laten bezinken.. Wilden we van een Europese bank een zaaddonor, wilden we zelf iemand zoeken etc.. Geen dingen die over één nacht ijs gaan dus ook hiervan besloten dat we het goed zouden laten bezinken alvorens we weer verder zouden gaan.. Natuurlijk bleef het een onderwerp dat altijd actueel was want dit was onze toekomstdroom en aangezien je nu eenmaal vaak tegen het onderwerp kinderen aanloopt als je in een bepaalde leeftijdsfase zit, maakte dat ook vaak weer gesprekken en gevoelens los. En natuurlijk waren we er echt niet altijd mee bezig maar het bleef wel een beetje een rode draad in ons leven..

Ik merkte dat ik in die tijd vaak erg bezig was met het bedenken of achterhalen dat iemand zwanger zou kunnen zijn. Overal zocht ik wat achter maar dat is denk ik gewoon puur omdat ik het voor mezelf minder confronterend wilde maken op het moment dat mensen het dan werkelijk zouden vertellen.. Ik heb heel veel gehuild voor de tijd dat mensen om mij heen zwanger raakten, zo bang voor het moment waarop we te horen kregen dat een ander zwanger was. Ook al gunnen we het een ander heel erg, toch deed de gedachte daar aan mij verdriet. Een jaar voordat het daadwerkelijk zover was dat de eerste aankondigingen in onze omgeving er waren, maakte ik me al druk over het moment wanneer bepaalde mensen zouden aankondigen dat ze zwanger zouden zijn, omdat het in de lijn der verwachting lag dat zij als eersten zouden komen met het nieuws.. Het was maar goed dat ik me er zo goed op voorbereid had want in amper 5 dagen tijd kwamen de eerste 2 aankondigingen. En heel gek, maar ik kon er heel goed mee omgaan, het was wel dubbel maar over het algemeen zag ik het heel positief en was ik echt oprecht heel blij voor hen zonder dat ik zelf heel verdrietig was. Natuurlijk voelde het soms een beetje confronterend maar niet zo heftig als dat ik van tevoren dacht. En zo heb ik me ook voorbereid op de volgende zwangerschappen van anderen wat wonder boven wonder altijd prima ging, er kwamen er ook steeds meer. Ook de geboortes heb ik als heel leuk en geweldig ervaren en ondanks dat er tussendoor soms hele moeilijke momenten waren heb ik het eigenlijk niet vaak als heel confronterend gezien. Wat niet wegneemt dat het nog steeds niet makkelijk was, ook de momenten dat Jaap met kindjes was vond ik nog steeds heel dubbel. Ik vond het zo mooi dat hij zo leuk met kindjes was, ook met baby’s. Bij elke newborn baby die hij zag pakte hij ze op alsof hij nooit anders gedaan had, op één of andere manier maakte mij dat altijd trots. Maar tegelijkertijd soms ook een beetje verdrietig.. of boos, ik weet het niet. Waarom was het hem niet gegund terwijl hij al zoveel meegemaakt heeft, en ook al had hij dat niet dan was het ook erg. Maar het is zoals het is.

In januari 2015 hadden we een gesprek met jonge ouders die in een soortgelijk schuitje zaten. Zij hebben inmiddels 2 kindjes met behulp van een zaaddonor gekregen. Het was heel fijn om ervaringen te delen en te horen hoe hun traject is gegaan.

Voor ons begon alles steeds een beetje meer vorm te krijgen van hoe we wilden gaan aanpakken.

Ondertussen wilde het vinden van werk dat aansluit op mijn studie niet echt vorderen en daarmee was ook het kopen van een huis lastig (we woonden al een tijdje gehuurd in een huis dat later te koop zou worden gezet). Wat dat betreft voelde het voor mij als aanmodderen en stond stond alles een beetje stil, al had de buitenwereld geen idee. Trouwen, kinderen krijgen, een fijn huis, ik wilde ook nogal wat maar als alles om daar te komen op pauze staat dan blijft het ver weg.

En nee ik was nog helemaal niet oud en er zou nog tijd genoeg zijn maar het verlangen naar huisje, boompje, beestje was er nu eenmaal heel sterk. Bij de één begint dat gevoel na zijn 30e te komen en bij de ander al vroeg in de twintiger jaren en laat ik nou net bij die laatstgenoemde groep horen.

Maar dan ineens werden er toch stappen gezet! In februari 2015 vroeg Jaap mij ten huwelijk en in september van datzelfde jaar trouwden we. Wow, hier had ik zo lang naar uit gekeken en nu werd dit ineens werkelijkheid, we werden nu écht ‘wij’ en ergens voelde het alsof we toen ons gezinnetje gestart waren al was de toekomst nog zo onzeker. Na de eerste felicitaties lieten we ballonnen op, en misschien was het voor anderen een beetje onduidelijk waarom die ballonnen de lucht in gingen, in mijn hoofd ging vooral rond ‘op heel veel geluk en liefde en dat onze grootste wens in vervulling mag gaan, het krijgen van een kindje’.

Daarnaast heb ik na veel wikken, wegen en oriënteren besloten om eigen gastouderopvang te starten. Na alle benodigde papieren behaald te hebben en een opvangruimte gerealiseerd te hebben startte ik een aantal maanden na onze bruiloft met de opvang en ontving ik de eerste kinderen. En last but not least: in juni 2016 gingen wij weer terug naar de fertiliteitskliniek.. en hoe dat ging vertel ik in mijn volgende blog.