Als het verleden van grote invloed is op de toekomst

Laat ik even terug gaan naar het voorjaar van 2009, ik was toen 20, bijna 21 jaar. Na ruim 2 jaar bij hetzelfde bedrijf gewerkt te hebben gewerkt kregen Jaap en ik een relatie. Helemaal in de wolken maar ik zou mezelf niet zijn als ik niet alweer 10 stappen vooruit denk. Op deze leeftijd zijn veel mensen in het beginstadium van hun relatie nog lang niet bezig met kinderen, trouwen etc. maar ik was in mijn hoofd al flink bezig om mijn droomplaatje te verwezenlijken. En zo wist ik ook al zeker dat ik met Jaap wilde trouwen en hem als de perfecte vader voor onze toekomstige kindjes zag. Maar tegelijkertijd was het ook mijn grootste angst, want Jaap heeft op jonge leeftijd leukemie gehad (op 3 en op 5 jarige leeftijd) en ik zag daardoor behoorlijk wat beren op te weg als het gaat om mijn kinderwens. Door chemo’s en bestralingen is er veel aangetast in zijn lichaam en de kans op onvruchtbaarheid was daardoor erg groot. Het maakte de liefde voor Jaap niet minder, ik zou hoe dan ook met Jaap verder willen want ik zag hem als de ideale vader voor mijn kindjes en uiteraard ook als de ideale man voor mij (laat dat vooropgesteld hebben ;)). Mocht het zo zijn dat hij inderdaad onvruchtbaar zou zijn dan betekende dit dat wij sámen geen kindjes konden krijgen en dus gaan we sámen naar oplossingen kijken, zo beredeneerde ik. Jaap kon hier immers niets aan doen, niemand niet, als hij die behandelingen destijds niet gehad zou hebben dan was hij er nu niet geweest en had ik hem nooit mogen ontmoeten.. Voor mij zou het pas een issue zijn als ik een man zou treffen die geen kinderen wíl, dan zouden we beiden een heel ander toekomstbeeld hebben en dat werkt niet, maar dat was gelukkig niet aan de orde.

Maar toch, de gedachte dat we samen geen kinderen zouden kunnen krijgen maakte mij erg verdrietig. Ik vond het zo dubbel om Jaap zo leuk met zijn kleine neefjes en nichtjes en mijn oppaskindjes te zien spelen, het bevestigde voor mij ook alleen maar dat hij voor mij de ultieme vader zou zijn maar tegelijkertijd maakte het mij ook verdrietig omdat ik in mijn hoofd ook wel wist dat hij hoogstwaarschijnlijk nooit zelf biologische kinderen zou krijgen.. tenminste daar ging ik vanuit. Regelmatig dat ik mij op een feestje of familie-bijeenkomst even terug heb getrokken omdat ik het moeilijk kreeg. Het hield mij erg bezig en ik wilde meer duidelijkheid hebben zodat we wisten waar we rekening mee konden houden. Dat zou hopelijk een beetje rust geven, ook al zou de uitslag zijn zoals we op dit moment denken dat die is.

Op 15 november 2010 zijn we naar Jaaps arts in het LUMC in Leiden gegaan (waar hij destijds behandeld werd voor ALL) en hebben we de vraag gesteld.. de vraag die we liever niet wilden stellen maar we waren er op dit moment zoveel mee bezig dat we het graag wilden weten.. weten waar we aan toe waren en waar we mee verder konden. Niet dat we daar nu al verdere stappen mee zouden gaan ondernemen (onze situatie wat werk en wonen betreft was er nog niet naar en er waren nog genoeg andere plannen in het verschiet) maar mentaal zouden we wel de tijd kunnen krijgen om ons op dingen voor te bereiden, op ons eigen tempo. De arts wist het ook niet met zekerheid te vertellen maar bevestigde wel dat we er sterk rekening mee moesten houden dat Jaap waarschijnlijk onvruchtbaar is. We konden hiervoor een test laten doen maar eerst zouden we nog op gesprek bij een andere arts/psycholoog hiervoor moeten.. Dat kon pas in april.. Op dat moment liep ik voor een jaar stage als orthopedagoog in opleiding op een school en dat hele jaar heeft in het teken gestaan van het denken aan onze toekomst.. ik kon me nergens op concentreren, liep er de kantjes vanaf en omdat het voor onze omgeving nog zo'n ver van ons bed ding was deelde ik het ook met bijna niemand. Niet omdat ik dat niet wilde (vond het juist fijn om er over te praten!), maar omdat het vaak niet ter sprake kwam en als ik er iets over kwijt wilde dan kon ik niet echt duidelijk maken dat het zo erg speelde bij mij en dat ik daar zo'n last van had (waarschijnlijk omdat onze omgeving er ook totaal nog niet mee bezig was). Ik wilde niet alsmaar negatief overkomen, maar het verlangen naar een kindje werd er niet minder om en daarom werd het voor mezelf alleen maar lastiger.. Nou goed, half april 2011 weer naar Leiden om met andere artsen te praten en we werden ingepland voor een onderzoek.. Het was een hele beladen dag want zonder de onderzoeken gedaan te hebben werden we telkens geconfronteerd met het feit dat het waarschijnlijk onmogelijk was en dat we aan andere opties moesten gaan denken.. Ik heb me groot gehouden maar in de trein terug naar huis brak ik..

In de zomer van 2011 zijn we na een fijne vakantie in Spanje en Frankrijk, op 15 augustus weer in het LUMC geweest voor een vervolgafspraak op de fertiliteitsafdeling. Jaap kreeg nog niet de test maar we kregen te horen wat we nu moesten doen. Jaap moest stoppen met het toedienen van hormonen (hij krijgt elke 3 weken bij de huisarts een spuit met hormonen waar hij dan 3 weken mee vooruit kan). Daar moest hij vanaf dat moment mee stoppen want als hij de uiteindelijke test zou krijgen dan mochten er geen kunstmatige hormonen meer in zijn lijf zitten. Dus 3 maanden lang moest hij ‘afkicken’ maar gelukkig ondervond Jaap er niet al te veel problemen mee. Ondertussen was ik druk bezig met het afronden van mijn master. Scriptie schrijven en ondertussen al die gedachten en gevoelens, het was best pittig maar in oktober 2011 studeerde ik af en in november liepen we weer op de fertiliteitsafdeling van het LUMC. Ook weer een dag met een lach en een traan, we hebben ook heus wel lol gehad toen Jaap zich even moest afzonderen op een kamertje met een potje op zak en ik daar keurig op hem zat te wachten totdat hij weer terug kwam met z’n potje. Samen gingen we het afgeven bij het lab met het besef dat dit het dan moest doen.. op basis hiervan zou we later te weten te komen wat we eigenlijk liever niet wilden weten..

We konden er samen goed over praten en alles relativeren en ondanks dat Jaap aanvankelijk bang was om mij kwijt te raken, groeide bij hem gelukkig steeds meer het vertrouwen dat ik hoe dan ook bij hem wilde blijven. Met het kindstukje was Jaap veel minder bezig dan ik, dat was iets voor ‘later’, het paste nu nog niet in ons leven. Maar de angst dat hij zelf geen biologische kindjes kon krijgen was er natuurlijk wel al probeerde Jaap het altijd weg te stoppen, er niet zo mee bezig te zijn zodat hij er niet aan hoefde te denken. Het voelde voor hem als falen, afbreuk van zijn mannelijkheid en ook nog dat hij mij verdriet zou doen. Terwijl dat natuurlijk niet was, al begreep ik hem heel goed, als het andersom was geweest zou ik dat gevoel waarschijnlijk ook gehad hebben. Rationeel heeft natuurlijk nooit iemand er ‘schuld’ aan als je in een vruchtbaarheidstraject terechtkomt maar gevoelsmatig werkt dat anders. Maar ik vond het juist zo erg voor Jaap dat hij daar zo mee kampte, ik zag het niet als iets wat aan Jaap ligt maar juist als iets wat gewoon niet kan, wat óns niet lukt en waar niemand iets aan kan doen. Wij willen sámen kinderen dus gaan we sámen kijken naar hoe we dat aanpakken en daar is niemand schuldig aan.

Uiteindelijk kwam een maand later de uitslag, de vrijdag voor kerst, 23 december 2011 . Het kwam er op neer dat de kans erg klein was maar toch wilden ze een second opinion om het zeker te weten want ergens dachten ze nog wel iets te zien wat mogelijk weer aanleiding voor iets kon zijn. Dus eigenlijk waren we nu nog niets wijzer geworden. We moesten weer 4 weken wachten en op vrijdag 20 januari 2012 kregen we de definitieve uitslag: ‘azoöspermie, geen behandelingsmogelijkheden met eigen gameten’, oftewel: er waren geen mogelijkheden met zijn zaad. Jaap werd ‘s middags gebeld door het ziekenhuis en belde daarna meteen mij op. Net voordat ik voor mijn werk een belangrijk gesprek met ouders had over een eventuele uithuisplaatsing dus ik moest mijn hoofd er bij houden maar dat was heel lastig.. Hoe ik het gesprek fatsoenlijk gevoerd en afgerond heb weet ik niet meer maar na het gesprek ben ik de auto ingestapt en heb alleen maar gehuild. Het was inmiddels 17.30 uur en ik moest in mijn eentje een rit van 3 kwartier maken, we gingen namelijk op vriendenweekend en Jaap was overdag al met de rest van de vriendengroep meegegaan. Het was fijn om dat moment voor mezelf gehad te hebben maar ook heel dubbel, toen ik aan kwam bij de accommodatie was iedereen flink aan het feesten, niemand die ergens vanaf wist, Jaap kwam naar me toe en ik probeerde mij groot te houden. Bleek het ook nog te zijn dat we allemaal gedeelde kamers hadden dus we hadden nergens privacy. Dat was lastig en hebben het er dat weekend samen niet goed over kunnen hebben, gewoon omdat we de gelegenheid niet hadden. Wel zijn we even samen gaan wandelen maar toch voelde het gek.. We gingen er al vanuit dat de uitslag zo zou zijn maar als je het dan zo definitief te horen krijgt is het toch even enorm slikken..