Van poppenmoeder naar realiteit

Ik was vanaf heel klein meisje al het type poppenmoeder dat altijd al droomde van een echte baby. Ik gaf ze namen, gaf ze een flesje, verschoonde hun luier en ik deed alsof ik hun mama was. Op jonge leeftijd keek ik naar programma’s zoals De Bevalling, De Kraamafdeling en De Verloskundigenpraktijk. Ik vond het boeiend, ik wist precies hoe alles in zijn werk ging, van de eerste weeën tot aan het doorknippen van de navelstreng, met alle andere tussenstappen van dien.. Ik wist altijd al dat ik het later ook een zwangerschap en bevalling mee wilde maken.. Van kleins af aan was ik al bezig met namenlijstjes, ontwerpen van geboortekaartjes, fantaseren over hoe het zou zijn als mama van het liefst een flink aantal koters, en wist ik al precies dat ik een sterke voorkeur had om thuis te bevallen en pas bij de geboorte het geslacht te willen weten.

Jarenlang heb ik op kinderen gepast, in de avonden maar ook hele dagen wanneer ik vakantie had. Vaak als ik een baby verzorgde beeldde ik me in hoe het zou zijn als het mijn eigen kindje zou zijn. Niet alleen de verzorging van een baby, peuter en kleuter maar het hele huishouden kwam er bij kijken: boodschappen doen, koken, poetsen, later ook schooltijden, kinderfeestjes, logopedie en zelfs een bezoek aan het consultatiebureau. En hoe geweldig zou het zijn als ik later met mijn eigen baby’s op het CB zou komen.. mijn eigen kindjes naar school zou brengen.. Ik had in mijn leven al zoveel luiers verschoond, zoveel melk en papflesjes klaargemaakt, baby’s de fles gegeven, kindjes in bad gedaan, met ze gespeeld, getroost als ze pijn hadden, spelletjes gedaan etc, ik was figuurlijk nooit vies van een poepluier, spuugplek of snottebel. Ja, ik wist echt zeker dat ik dit ook wilde met 'eigen' kindjes.

Het heeft mij altijd geboeid, elk programma over de ontwikkeling van kinderen trok mijn aandacht. Maar ook programma’s zoals Babyboom keek ik, waarin heel veel stellen met een kinderwens gevolgd worden. Stellen bij wie alles voorspoedig verliep, maar oh wat had ik te doen met de stellen bij wie het keer op keer niet lukte.. Ik besefte maar al te goed dat het zo makkelijk niet hoeft te zijn en het echt een wonder is als het juist wél allemaal lukt.. PCOS, IVF, IUI, endometriose etc. waren termen die mij inmiddels niet meer onbekend waren. Ook had ik al zoveel verhalen gelezen in de Libelle van mijn moeder of ergens anders, verhalen over het verdriet wat het met zich mee brengt als het niet lukt om kinderen te krijgen.. om ongewenst kinderloos te blijven.... Ik had oprecht met deze mensen te doen, ook al kende ik ze niet. In 4 VWO hadden wij een gedichtenproject voor Nederlands en moest je naar aanleiding van een boek bepaalde gedichten maken. Ik koos het boek ‘De reis naar het kind’ van Vonne van der Meer waarin een stel ongewild kinderloos is en maakte er een poster collage met gedichten van waarvoor ik ook hier mijzelf ging verdiepen in de mogelijke wegen die sommige mensen af moeten leggen om uiteindelijk een kindje te kunnen krijgen. Ergens hield ik er altijd al rekening mee dat ik er op een of andere manier ook mee te maken zou krijgen.

Als ik het voor het zeggen zou hebben dan wilde het liefst mijn eerste kindje rond mijn 25e en mocht het zo mogen zijn dan zou ik op mijn 30e een stuk of 3, 4 kinderen hebben. Natuurlijk wist ik heel goed dat het niet te plannen zou zijn en dat het niet vanzelfsprekend is om kinderen te krijgen want én de natuur moet meewerken maar ook je situatie moet er op dat moment naar zijn. Maar dromen mag.  Ik heb op de middelbare school weleens gekscherend uitgesproken dat ik het ergens een ‘nadeel’ vond dat ik VWO deed omdat ik dan 18 zou zijn als ik zou gaan studeren en dan op zijn vroegst (en er dus geen studievertraging opgelopen mag worden) 22 ben als ik klaar ben met studeren, dan zou ik nog een baan moeten zoeken, een paar jaar werken, een stabiele thuissituatie en dan ‘pas’ kun je dan aan kinderen beginnen, zo was mijn beredenering op dat moment. Ik ben heel blij dat alles gewoon gegaan is zoals het is gegaan want ik had mijn studententijd, vriendenvakanties, stappen etc. absoluut niet willen missen. Enfin, toen ik rond de 25 was, waren mijn eierstokken toch wel aardig aan het rammelen, daarvoor ook al maar toen al helemaal. Maar helaas was ook voor ons het krijgen van een kindje zeker niet vanzelfsprekend..

Wordt vervolgd..