En eindelijk kan ik de bevallingsfoto's bekijken. Na tien weken... Iets wat ik altijd uitstel, want ik ben zo'n emo-moeke die haar baby klein wil houden vanaf dat hij geboren is. Die één week na de geboorte immens verdriet voelt, want nu gaat die frummel alleen maar groter worden. Die gedachten hebben me 2x in een postnatale depressie geduwd, want wat moet ik met een peuter of kleuter? Maar nu voelt het anders. Het voelt nog steeds als afscheid nemen, want neen, geen volgende baby meer. Laat de volgende wonderkindjes en regenboogbaby's maar voor mensen die nog kamertjes te vullen hebben. Hoewel ik nog plaats heb voor minstens 5 kinderen in m'n hart. Maar nu weet ik wel wat ik moet met een peuter en een kleuter en weet ik dat die schattige babyfase vervangen wordt voor klungelige peuters die schattig hun wil doordrijven of kleuters waar je de grappigste gesprekjes mee kan voeren. Maar af en toe gun ik het mezelf om triest te zijn of met weemoed terug te kijken, want forever een babymama hier...

Als iemand me dat 10 jaar geleden had verteld had ik die persoon zot verklaard. Mama worden wou ik altijd. Ik keek de baby's uit mensen hun handen tot ik ze zelf mocht pakken. Ik liep als kleuter alle buggy's achterna tot ik een glimp had opgevangen van het verkreukeld wezentje dat er in lag. Ik was altijd een poppenmoeder. Tot je zelf beslist om moeder te worden, sta je nooit stil bij het feit dat het misschien niet zou lukken. En toen werd het moeilijk en rommelig en kwamen er jaren van onrust, want baby's krijgen was niet vanzelfsprekend. Dat ik de wereld dan toch drie mannen rijker mocht maken, is een wonder. Letterlijk. En wat voor mannen. Stuk voor stuk uniek. Eigen kind, schoon kind (i know 😅). Maar van foto's als deze maakt m'n hart 1000 sprongetjes. Want de komst van elk van deze jongens heeft een wat specialer verhaal. En elk van deze jongens had er misschien niet geweest als de natuur het die dag anders had bedacht.

We never gave up! Daarmee maakte we onze derde zwangerschap bekend en die vat het samen. Een lange weg van bijna 2 jaar proberen. Een weg van tranen, eindeloze doktersbezoekjes, hormoonspuiten, zwangerschapstesten, een miskraam en stress. Eens je besluit dat er nog plaats is voor een kindje, kan het moment niet snel genoeg daar zijn. Onze eerste zoon was ook een eindeloze weg, maar zoon twee die kwam er, wonder bij wonder, als een verrassing tussenin. Niemand wist dus hoe het die derde keer zou gaan. Maar die weg werd lang, bijna eindeloos. Ik verloor mezelf bijna op die weg.  De goed bedoelde adviezen van 'er niet teveel mee bezig te zijn.' of 'kan je niet gewoon aanvaarden dat het bij twee blijft?' die maakten het alleen maar erger. Maar we gaven niet op! De zoveelste reeks spuitjes gaven eindelijk hoop. Een eitje was lichtjes gerijpt. Het werd een waterkansje zei de fertiliteitsarts dus beide voetjes op de grond. Het was ook mijn laatste kans dus ik had de hoop al opgegeven. Maar dat waterkansje zwemt nu al zo'n 31 weken gelukkig rond in mijn buik. Nog enkele weken en we mogen ons klein vechtertje ontmoeten. Een derde zoon. Een droom die uitkomt!