We never gave up!

We never gave up! Daarmee maakte we onze derde zwangerschap bekend en die vat het samen. Een lange weg van bijna 2 jaar proberen. Een weg van tranen, eindeloze doktersbezoekjes, hormoonspuiten, zwangerschapstesten, een miskraam en stress. Eens je besluit dat er nog plaats is voor een kindje, kan het moment niet snel genoeg daar zijn. Onze eerste zoon was ook een eindeloze weg, maar zoon twee die kwam er, wonder bij wonder, als een verrassing tussenin. Niemand wist dus hoe het die derde keer zou gaan. Maar die weg werd lang, bijna eindeloos. Ik verloor mezelf bijna op die weg.  De goed bedoelde adviezen van 'er niet teveel mee bezig te zijn.' of 'kan je niet gewoon aanvaarden dat het bij twee blijft?' die maakten het alleen maar erger. Maar we gaven niet op! De zoveelste reeks spuitjes gaven eindelijk hoop. Een eitje was lichtjes gerijpt. Het werd een waterkansje zei de fertiliteitsarts dus beide voetjes op de grond. Het was ook mijn laatste kans dus ik had de hoop al opgegeven. Maar dat waterkansje zwemt nu al zo'n 31 weken gelukkig rond in mijn buik. Nog enkele weken en we mogen ons klein vechtertje ontmoeten. Een derde zoon. Een droom die uitkomt!