Nu komt er al een aantal maanden een aantrekkelijke vent haast iedere week voorbij. Mijn vriendin heeft van die dating apps op haar telefoon en verhip, zijn profiel kwam voorbij! Hartstikke awkward vond ze zelf eerst, maar ze raakten toch aan de praat. Zij helemaal hoteldebotel, hij blijkbaar niet, want na een dag of twee chatten, reageerde hij nergens meer op. En dan vraag je je toch af: Het 'daten' van tegenwoordig, is dat niet een beetje grof en kort door de bocht? Je spot een leuk profiel (vooral gebaseerd op wat je vindt van de foto) en wanneer je een match bent, ga je leuk met elkaar chatten. En als je er weer genoeg van hebt, negeer je de ander gewoon. Maar eerlijk, hoe goed leer je iemand dan kennen? Waar is het ontmoeten, het aanraken, de lichaamstaal en alles gebleven in dit hele gebeuren? En niet te vergeten, de kriebels die dit alles met zich meebrengt? Die leuke, spannende, gekke vlinders in je buik wanneer je iemand voor het eerst ziet, of zelfs de tweede en de derde keer wanneer de eerste keer echt superleuk was? 
Ik ben persoonlijk een vrouw (meisje ;)) die echt van aanraken houdt. Had ik vroeger toen ik klein was al; ik hou van knuffelen, handjes vasthouden (bij papa en mama vroeger) en bijvoorbeeld gewoon naast elkaar zitten, maar dat je arm of je been de ander net raakt. Ik hou van het fysieke contact (daar bedoel ik overigens niet per se iets seksueels mee). Ik vind dat dat een groot onderdeel is van het leren kennen en ook een goede leidraad is om te bepalen of je goed bij elkaar past of niet. Aanraking creëert vertrouwen. Ik probeer dat ook over te brengen aan mijn kinderen, er wordt heel wat af geknuffeld hier in huis (gelukkig).
Maar dit dating tijdperk is dus best wel lastig voor mensen als ik. Want tegenwoordig zoek je scharrels als je op stap bent en zoek je relaties via het internet lijkt het. HOEZO DAN?! Ik wil juist weg, dingen samen doen, maar ook gewoon lekker thuis zijn, samen onder een fleece dekentje op de bank film kijken, pizza eten en wijn drinken. Als we maar tijd sámen doorbrengen. Zonder telefoon. Hoe heerlijk is dat dan? Lekker afgesloten met z'n twee. Lijkt me genieten. 
Nu ben ik nog op zoek naar mijn prins op het witte paard, maar ik ben er (nog) niet aan toe om deze via het internet op te sporen. Ik ga nog lekker even op de ouderwetse manier proberen een lieve, gezellige en trouwe man te vinden die past bij mij. En mijn kinderen, want zij zijn mijn gezin natuurlijk. Dus, de week is nog niet voorbij, maar zaterdag ga ik lekker naar de kroeg en drink ik er eentje op alle vrijgezelle dames die samen met mij deze uitdaging aan gaan! Proost! Laat je niet gek maken en vooral, geniet ;)

Terwijl ik net de slingers ophang en druk bezig ben met het knutselen van jouw traktaties voor je klasgenootjes, denk ik terug aan de afgelopen jaren. Wat waren we benieuwd naar je toen je nog kunstjes deed in mijn buik. We waren benieuwd naar hoe je zou zijn, hoe je eruit zou zien, op wie zou je lijken? Ondertussen weten we dat je een ontzettend lief, impulsief maar leergierig kind bent met een hart van goud. Je bent ontzettend gegroeid de afgelopen jaren en je bent de beste broer die een meisje zich kan wensen. Je zal nog zoveel meer leren, maar god wat ben je groot geworden zeg. Ongelooflijk. 
Vanaf je geboorte ben je al liever lui dan moe. De borstvoeding kwam niet lekker op gang omdat je liever maar wat sabbelde en dacht dat de melk vanzelf wel kwam, maar uiteindelijk kwam het goed. Met 11 maanden woog je al 11 kilo en je hebt altijd een bovengemiddelde lengte gehad (volgens consultatiebureau richtlijnen althans). Je ontwikkelde je razendsnel en je bent altijd dol geweest op auto's en op torens bouwen. Eigenlijk wilde je altijd wel van alles bouwen, of het nou hoog werd of breed. Altijd maak je er iets moois van. Tot op de dag van vandaag ben je een ware Bob de Bouwer. En een sloper van tijd tot tijd. Maar dat hoort erbij heb ik gehoord ;) 
Vanaf je tweede jaar ben ik intensief met je 'aan het werk' gegaan om je weer terug te brengen naar de grote schat die je bent. We waren even de weg kwijt, maar na een jaar met veel oefenen, praten, geduld en liefde, was je eindelijk weer back on track. Waar wij toen de tijd toch wel vreesden dat je niet naar een reguliere basisschool zou kunnen, presteer je nu gewoon super op die reguliere basisschool. Op dezelfde school als waar ik heb gezeten. Zo bijzonder om jou in dezelfde gangen te zien lopen als waar ik heb gelopen, maar 21 jaar eerder.
Zoveel herinneringen in zo'n korte tijd. Je bent al zo groot geworden, maar toch nog zo klein. Je zult je nog zo vaak bezeren, maar ik hoop dat je dan altijd bij mij zal komen om je te laten troosten. De liefde die ik voor jou voel, is oneindig. En ik hoop dat je de komende jaren alleen nog maar verder zal groeien en uiteindelijk een gezonde, gelukkige en trotse jongeman zal worden. Vooral trots op jezelf. Hou van jezelf. Leer je krachten kennen. Want je bent perfect zoals je bent en ik ben je allergrootste fan. Je bent het niet altijd eens met me, maar dat hoeft ook niet. Ik ben je mama, ik hou van je en als er geen regels zouden zijn, zou je waarschijnlijk 's ochtends niet op tijd op school komen ;)
Lieve lieve lieve schat van me, alvast van harte gefeliciteerd met je verjaardag en ga heerlijk genieten van alle aandacht en alle cadeaus. Ze zijn met liefde uitgezocht door je familie en ik denk dat je van ieder cadeau urenlang speelplezier zal hebben. 
Ik hou van je! 

Mama's, wat halen we onszelf op de hals? 

Afgelopen zondag is besloten dat alle scholen in Nederland gesloten zullen zijn tot 6 april. Op dat moment wordt er gekeken hoe de zaken er bij staan en dan zullen we verdere maatregelen horen. Of eerder misschien wel, als eerder blijkt dat de huidige maatregelen niet voldoende zijn.

Ik ben student aan een hogeschool. Ik ben 3e jaars, ik loop 32 uur per week stage voor een jeugdzorginstelling en op vrijdag ga ik altijd naar school. Afgelopen vrijdag werden alle fysieke colleges al geannuleerd. Dus toen al thuis achter de computer. Sinds vrijdag is ook bekend dat er binnen mijn stage instelling voorlopig geen cursussen en andere grote bijeenkomsten meer gehouden worden. Afgelopen maandag werden we door onze manager op de hoogte gebracht van het nieuws dat het crisisteam had besloten dat alle ambulante hulpverlening zoveel mogelijk vanuit huis moet gaan werken. Alle huisbezoeken moeten worden omgezet in telefonische afspraken of zo mogelijk beeldbellen. In mijn geval hartstikke gunstig, ik ben de stagiaire, onze cliënten zoeken contact met mijn collega's. Dus, zou je denken, heb jij mooi drie weken de tijd om met school bezig te gaan. Er komen vier tentamens aan en er moeten nog vier (vrij uitgebreide) verslagen worden geschreven. Die vlieger gaat voor mij helaas niet op. Want ik heb immers ook al mijn kinderen sinds maandag thuis. En twee van de drie gaan naar de basisschool en voor hen heb ik dus gisteren schoolwerk opgehaald om thuis bij te kunnen blijven met de lesstof. 

Begrijp me niet verkeerd, ik vind dit allemaal (nog) helemaal niet zo erg. Maar ik raak zo verscheurd tussen het genieten van het even niet hoeven te rennen en te vliegen en de druk vanuit school. Want, alles staat stil nu. Ik vind het heerlijk (maar druk) om de kinderen bij me te hebben. Je kunt je voorstellen dat ik normaal vrij weinig van ze zie, als ik vijf dagen van huis ben. Dus ik ben vrij makkelijk wat betreft het schoolwerk (iedere dag doen ze andere dingen, zodat alles continu herhaalt wordt, maar we werken tot nu toe niet de hele lijst af). Om twaalf uur/half één gaan we lunchen en daarna: Lekker van elkaar genieten!  We hebben vandaag heerlijk twee uren met zijn drieën (ik met mijn twee oudste kinderen en de jongste zat er af en toe even bij) ontzettend leuk geknutseld. Met vlechtstroken, grote vellen papier, stickers, van die goedkope diamanten vormpjes van de Action, noem maar op. Ik heb het allemaal in de kast en we hebben er veel plezier mee gemaakt. Morgen gaan we denk ik leuke bouwsels maken van spaghetti en marshmellows. Of misschien gaan ze mijn vriend helpen in de tuin en maken ze samen een vogelhuisje. Hoe heerlijk is dat?! Hoe fijn is het voor de kinderen om nu zoveel tijd en aandacht van hun ouders te krijgen? 

Moeder zijn is mijn allerbelangrijkste taak. En die neem ik ook serieus. Ik neem dit sluipende virus ook serieus, al lijkt het alsof kinderen er weinig last van ondervinden. Ik heb zelf longembolieën gehad en ondanks dat mijn longen geen schade hebben overgehouden aan dat circus, vraag ik me soms echt af of dat ten nadele zal werken in dit geval. Maar voor nu ben ik nog aardig rustig en gelukkig gezond. Ik probeer te genieten van deze tijd van even stilstaan en leven van dag tot dag. Maar de druk in mijn achterhoofd blijft zo groot. School. Ik moet het halen. 

Dus ik heb nu, bijna half tien 's avonds, vier Word documenten openstaan. Het blijft knagen. Ik ben toch aan het schrijven. Ik typ deze blog, maar ik ben ook bezig met één van mijn verslagen voor school. Ik wil deze over drie weken sowieso klaar hebben. Mijn doel is eigenlijk twee verslagen klaar, maar met eentje zou ik ook tevreden zijn. Want ik moet tenslotte ook nog vier tentamens leren voor 17 april. 

In het kader van zorg voor jezelf en zorg voor elkaar, probeer te genieten van deze tijd. Het is levensgevaarlijk, dit virus, blijf voor de veiligheid van jezelf en anderen zoveel mogelijk thuis en geniet. Geniet van de tijd die je nu gedwongen hebt gekregen. Investeer in de relatie met je kinderen. Neem deze tijd om te kijken naar je leven. Reflecteer. Wat bevalt je? Wat wil je anders? Investeer. Hopelijk is deze ellende snel voorbij en kunnen we snel weer verder. Maar zolang alles toch stil staat, geniet ervan. We kunnen dit zo weinig <3 

Dus, mijn zoon is bijna jarig. En daar gaat natuurlijk heel wat verjaardagsstress aan vooraf, dat weet iedere mama denk ik wel haha! Nu heb ik natuurlijk nog te maken met omgangsregelingen met de vader van mijn beide kinderen, maar ik vind dat we er toch iedere keer weer op een degelijke manier uitkomen. Hij viert het zaterdag, ik zondag en op de verjaardag zelf houden we het kinderfeestje. We zullen er allebei bij zijn, zoals het nu staat. 
Maar nu een vraag die op kwam toen we de cadeaus bespraken. Mijn ex heeft best wel heel veel geld uitgegeven (als in €150,-), vooral aan Lego heb ik begrepen, terwijl ik dat echt overdreven vind. Begrijp me niet verkeerd, soms krijgen ze grote dingen op hun verjaardag, zoals een fiets en dan zit je al gauw op zo'n bedrag. Maar niet ieder jaar. Een fiets is voor mijn zoon hetzelfde waard als die fantastische Avengers actiepop van twee tientjes bij wijze van spreken. Die fiets staat nog splinternieuw in mijn hok (mooi verhaal voor een andere keer) en die actiepoppen die hij heeft, hebben al bijna geen verf meer van alle gevechten die ze hebben gestreden. Van mij krijgt mijn zoon een aantal kleine dingen, waarvan één doos Lego. Mijn kleine man heeft totaal geen idee van geld en de waarde ervan. Natuurlijk wil hij het liefst een gigantisch bouwpakket van €139,99 maar hij is dat allang vergeten als hij een pakket van €19,50 krijgt én een vet grote knuffel van The Avengers én zo'n fingerspinner (die nieuwe trend weet je wel) en mijn dochter mag ook nog wat uitzoeken voor haar broer. We houden het onder de €50,- en ik vind het zat. Het gebak kost geld, de traktatie kost geld, het feestje kost geld, maar wat zal hij genieten. Vooral van alle aandacht die hij krijgt en dat hij mag uitdelen op school. Want dáár gaat het voor hem om. En natuurlijk, alle cadeaus. Zoveel mogelijk, maakt niet uit wat het is, als er maar veel zijn. Want dat zijn kinderen. Heerlijk onbevangen, eerlijk en daarmee ook meedogenloos. En ze worden zo trots van de kleinste dingen. Heerlijk <3 
Hoeveel is teveel? Heb je een budget of kijk je naar zijn wensen en jouw financiële mogelijkheden en kijk je wat je kan waarmaken? 

Goedemorgen lieve mama's! 
Ik heb een nieuw dingetje om over na te denken. Ik ben mama van een zogenaamd koningskoppel, een jongetje en een meisje. Mijn meisje is echt een tuttebel, ze draagt ook geen broeken meer want 'prinsessen dragen geen broeken'. Ja, probeer daar maar eens tegenin te gaan als ze drie zijn ;) 
Mijn meisje is ook echt een meisje wat betreft make-up en nagellak. Dus ze mag af en toe wat spelen met oogschaduw, blush, poeder en allerlei kwasten want dat vindt ze gewoon leuk. Vind ik geen probleem, zolang ze blijft onthouden dat ze zonder make-up een supermooi meisje is. Daarnaast heeft ze ongeveer iedere week een ander kleurtje (of drie verschillende) op haar mini-nageltjes. Sinds ik dat met mijn dochter doe, wil mijn zoon ook af en toe nagellak. Omdat mama en zijn zusje het ook hebben, wil hij dat ook. Hij ziet niet dat verschil dat wij als volwassenen zien, dat nagellak voor meisjes is. En omdat ik de beroerdste niet ben, lak ik zijn nagels ook wel eens. Ik ben nog wel zo bevooroordeeld (heel slecht, ik weet het) dat hij geen roze nagels krijgt, maar goud of blauw. Ik heb al aardig eens wat commentaar gekregen over dit onderwerp, omdat er tot mijn verbazing nog best wel wat mensen zijn die denken dat je op deze manier 'een homo kweekt'. Ik zit best dichtbij een aantal homoseksuele personen (mannen en vrouwen) en I couldn't care less als zou blijken dat één van mijn prachtige kinderen verliefd zou worden op een persoon van hetzelfde geslacht. En ik zou ook willen dat ze weten dat ze mij dat gewoon kunnen vertellen, zonder schaamte of angst. Want ik gun ze al het geluk van de wereld en het enige dat ik ooit voor ze wil, is gezondheid en liefde. Het liefst een heleboel van beide. 
Ben ik zo vrij van geest of valt het mee? 
Het maakt overigens voor mij geen verschil, in de zin dat ik er niet mee zou stoppen, maar ik ben gewoon benieuwd naar de mening van een ander en dit is een veel groter platform dan ik eerder heb gehad ;) 
Geniet van de mooie dag, de zon komt weer tevoorschijn! 
Liefs 

Dus, ik ben een alleenstaande moeder en ik krijg nogal eens vragen die ik toch eigenlijk best wel brutaal vind. Ik krijg ook geregeld complimentjes hoor, over dat het toch echt wel pittig moet zijn en dat het knap is dat ik het doe. En dat vol houd. Eerlijk is eerlijk, ik heb voor deze situatie 'gekozen' en het brengt me meer rust dan het alternatief. Makkelijk is het echt niet altijd. Maar het zijn mijn kinderen, ik ben er voor ze, geen twijfel, voor altijd. Die verantwoordelijkheid heb ik gekregen toen ik gezegend ben met beide zwangerschappen en die verantwoordelijkheid neem ik. Ongeacht wat hun vader zegt en doet, ik ben er voor ze om ze op te vangen als er iets is. Als ze iets kwijt willen, als ze een kus willen of een knuffel, als ze een probleem hebben of gewoon bij me willen zijn. 
Maar even terug naar die brutale vragen. Ik krijg de vraag hoe ik rond kan komen. Ik vind dat nogal een persoonlijke vraag. Ligt dat aan mij? Ik kan me niet herinneren dat ik ooit iemand heb gevraagd naar zijn of haar inkomen. Alleen al om het feit dat dat helemaal niemand een zak aangaat naar mijn mening. Ik ben best wel rijk, in de zin dat ik in een goed huis woon, we hebben meer dan genoeg ruimte, de kinderen hebben ieder seizoen nieuwe kleren en schoenen als ze die nodig hebben, we hebben iedere dag eten, we hebben alles wat we nodig hebben en dáárnaast heb ik de ruimte om uit te zoeken wat ik wil doen qua carrière en heb ik de tijd om dat uit te bouwen tot een goed lopend bedrijf dat goed geld oplevert iedere maand. Dat is zoeken naar balans tussen werk en thuis, maar dat is het waard. Is het dan belangrijk hoe ik aan mijn geld kom? Is het belangrijk hoeveel uren ik werk? Is het niet belangrijker dat mijn kinderen het goed hebben? Dat ik de ruimte en tijd heb om voor ze te zorgen? Is het niet belangrijker dat ik me vooral focus op hun toekomst, om van hen gelukkige, gezonde en zelfstandige volwassenen te maken? Om hen op te laten groeien, zoveel mogelijk buiten de grote boze wereld om en hen laten genieten van deze vooral zorgeloze kindertijd die eigenlijk al veel te kort duurt?
Misschien is dat een verschil tussen personen. De één is ontevreden over zijn/haar eigen leven en vraagt zich wanhopig af hoe ik dit in godsnaam allemaal voor elkaar krijg. De ander is zelf ontzettend blij met zijn/haar leven en kan alleen maar blij zijn voor mij dat ik het blijkbaar 'zo makkelijk voor elkaar heb'. Ik heb het niet altijd makkelijk. Ik heb twee kinderen, een peuter en een kleuter. Niet altijd een gezellige combinatie, maar het zijn ontzettend lieve, zorgzame kinderen met een eigen karakter. Hoe ouder ze worden, hoe meer ze hun eigen mening vormen. Ik hou meer van ze dan wat dan ook op deze wereld. Maar iedereen weet dat ik in m'n eentje geen kinderen kan maken. Zij hebben ook nog een vader en ook al was het mijn keuze hem de vader van mijn kinderen te maken (om het even kort door de bocht te nemen, ik weet dat ik gezegend ben met twee gezonde kinderen die beide goed voldragen en vrij makkelijk ter wereld zijn gekomen), wij hebben echt wel eens onze meningsverschillen. Wij botsen vooral op geld gebied en op opvoedkundig gebied. Dat is niet makkelijk te noemen. Bij ons moest er een rechter aan te pas komen. Niet één moeder die botst met de vader van haar kinderen heeft het makkelijk, alleenstaand of niet. Je probeert te kijken naar wat jij denkt dat het beste is voor de kinderen en hij denkt er anders over. Dat mag. Personen verschillen nu eenmaal, daar moet je samen proberen een weg in te vinden. Soms heb je een derde partij nodig, soms kunnen mensen het samen oplossen. Wij konden dat niet, ik bewonder mensen die dat wel kunnen. 
Het enige dat ik probeer te zeggen mama's, niets is wat het lijkt. Wanneer een mama het goed doet, geef haar een compliment en ga niet rare vragen stellen die je (eigenlijk) niet aan gaan. Achter de schermen kan het er zo anders uit zien. Denk even na voordat je reageert en wees lief. Hou van elkaar. Omarm elkaar. Praat met elkaar. Alleen zo kom je meer te weten over een ander, maar kan je ook jouw eigen ei kwijt. Het is een wederzijds gebaar. Maak er gebruik van, vraag om hulp als je het nodig hebt en wees niet bang om afgewezen te worden. Soms hoort afwijzing er bij. Maar die afwijzing zal je weer naar een ander brengen. Een andere persoon, een ander pad. Wees dankbaar en leer van een ander. Wees niet bevooroordeeld door een mening van een ander of misschien door het beeld dat je hebt gekregen. Leer anderen kennen en ga leuke dingen doen met elkaar. Met of zonder de kinderen, dat is om het even. 
Gelukkige mama's maken gelukkige kindjes! Onthou dat, altijd <3
Voor nu, sweet dreams lieve mama's. And make all of those dreams come true.