Ik denk dat iedereen die dit ervaart wel anders antwoord geeft op deze vraag.. Maar misschien zit er wel een soort rode draad door. 

De eerste 2/3 maanden na mijn bevalling had ik eigenlijk helemaal niet zo door dat dit bij mij speelde.Vajèn was geboren met een spoedkeizersnede dus ik was vooral bezig met mijn herstel. En verder leefde ik in een soort waas denk ik. Soort automatische piloot. Misschien soort van liegend tegen mezelf?In mijn zwangerschap had ik al gesprekken met een psycholoog o.a. omdat ik mijn zwangerschap heel zwaar ervaarde. Na de bevalling heb ik de gesprekken afgerond. Want ja, ik was bevallen, was van mijn zware bekkeninstabiliteit af, had een lief dochtertje.. Geen reden om de gesprekken door te zetten want ik was gelukkig... toch?Ondanks dat de verloskundige, huisarts en de arts van het consultatiebureau mij op m'n hart drukte dat mijn bevalling niet niks was en een heftige ervaring is geweest en dat het helemaal niet erg is als ik daar last van had was ik er zelf van overtuigd dat het allemaal wel prima ging. Er werd gezegd dat ik hier echt zeker van moest zijn omdat de klap anders nog harder kan terugkomen. En dat was ik.  Ja het was heftig en zwaar maar dat was het ook dacht ik..

9 maanden er naar uit kijken, niet kunnen wachten om je kindje vast te houden, fantaseren over een droombevalling en vervolgens willen zweven op de roze of blauwe wolk. Deze verhalen hoor je eigenlijk altijd. Maar was als je bevalling helemaal niet zo'n droom was als je had gewild en daarna de roze of blauwe wolk een grijze blijkt te zijn. Deze verhalen lees je eigenlijk bijna nooit. En waarom zou je? Je hoort toch mega gelukkig te zijn als je eindelijk je kindje kan vasthouden. Het is nou eenmaal het mooiste wat je kan overkomen. Iedereen verwacht ook dat je super gelukkig bent, maar ben je dat ook gelijk?

Daar is ze eindelijk. Onze Vajèn. De bevalling was verschrikkelijk maar het ging uiteindelijk om haar. Als zij het maar goed maakte. 

Zoals je in mijn vorige blog kon lezen mocht ik maandag 7 september, op mn uitgerekende datum, weer naar de vk om gestript te worden. Dit keer deed het ontzettend veel pijn, zoveel pijn dat ze eerder moest stoppen. Ik zat nog steeds op 1cm en mn baarmoedermond was wel wat week maar nog erg dik. De vk zei dat ik er daarom maar vanuit moest gaan dat het nog wel een week kon duren. Dit sloeg natuurlijk in als een bom. Ik kan namelijk echt niet meer! Uiteindelijk hadden we een plan gemaakt. Woensdag een telefonisch consult met de gyn over inleiden. Donderdag weer strippen en als dat weer geen effect heeft maandag inleiden. Die avond ging ik weer naar bed met krampen en oefenweeen zoals bijna elke avond.

Zwaar overtuigd dat ik was dat ik de 40 weken bij dit kindje niet zou halen heb ik deze mijlpaal toch bereikt. 40 weken. Je bent nu helemaal volmaakt en klaar. Het idee dat je er nu uitziet in mn buik zoals ik je ook straks in mijn armen mag vasthouden is echt heel erg bijzonder.

Terug uit het ziekenhuis wat inmiddels alweer bijna 10 weken geleden is! Wauw ik schrijf dit en moet er even mij stilstaan. De tijd vliegt voorbij. Ik was 24 weken dat ik werd opgenomen en maandag ben ik alweer 34 weken. Dat is ook zo'n mijlpaal want dan begint officieel mijn verlof! Maar laten we even terug gaan...

Waar zal ik eens beginnen... Het waren rumoerige trimesters tot nu toe. Er is geen week even rustig en fijn gegaan zonder klachten. Dat beloofd wat voor de laatste trimster. De trimester waar je (in mijn geval) er niet veel knapper van wordt, groter en zwaarder wordt, dus ook lastiger je draai kan vinden met zitten en liggen, je waarschijnlijk ook begint te waggelen en niet te vergeten dat we nu een tijd in gaan waarin het ook warmer wordt. Een tijd waar ik normaal erg naar uitkijk en van elk zonnestraaltje kan genieten en nu denk 😰.

We liepen naar binnen bij een speciale ingang, want ja, corona. Eenmaal binnen vertelde ik over de afgelopen 2 dagen. Ik mocht op de bank liggen om weer onderzocht te worden. Eerst m'n temperatuur meten, 40.1. Met het onderzoek merkte in dat mijn buik ook gevoeliger was. Ik vond het helemaal niet prettig wanneer de arts op bepaalde punten drukte. Hij wist eigenlijk niet zo goed wat hij mijn met klachten aan moest. Hij dacht aan een blindedarmontsteking. Dit kwam het meeste overheen. Ik moest direct door naar de SEH in Utrecht. Hij belde daar de artsen om te laten weten dat ik eraan kwam. Fijn dacht ik, wordt ik hopelijk gelijk geholpen.