Postnatale depressie & PTSS

De eerste 2/3 maanden na mijn bevalling had ik eigenlijk helemaal niet zo door dat dit bij mij speelde.Vajèn was geboren met een spoedkeizersnede dus ik was vooral bezig met mijn herstel. En verder leefde ik in een soort waas denk ik. Soort automatische piloot. Misschien soort van liegend tegen mezelf?In mijn zwangerschap had ik al gesprekken met een psycholoog o.a. omdat ik mijn zwangerschap heel zwaar ervaarde. Na de bevalling heb ik de gesprekken afgerond. Want ja, ik was bevallen, was van mijn zware bekkeninstabiliteit af, had een lief dochtertje.. Geen reden om de gesprekken door te zetten want ik was gelukkig... toch?Ondanks dat de verloskundige, huisarts en de arts van het consultatiebureau mij op m'n hart drukte dat mijn bevalling niet niks was en een heftige ervaring is geweest en dat het helemaal niet erg is als ik daar last van had was ik er zelf van overtuigd dat het allemaal wel prima ging. Er werd gezegd dat ik hier echt zeker van moest zijn omdat de klap anders nog harder kan terugkomen. En dat was ik.  Ja het was heftig en zwaar maar dat was het ook dacht ik..

Na 3 maanden kreeg ik dan toch mijn twijfels. De depressie en de angst over mijn bevalling sloop toch als een sluwe slang in mijn gevoelens, gedachtes en emotie. Met de week werd het erger. Die harde klap die terug zou komen? Ja die voelde ik als een harde vuist in mijn gezicht. Het herstel van mijn keizersnede ging uitzonderlijk langzaam. Ik had hier al contact over met mijn huisarts om te kijken of ik huishoudelijke zorg kon krijgen. Hierdoor was de stap om met haar over mijn gevoelens te praten gelukkig niet zo groot. En zo werd alles in werking gezet. Doordat ik niet zo lang geleden nog in therapie was hoefde ik niet weer op een wachtlijst te komen en nam mijn psycholoog vrijwel gelijk contact met mij op. Via hem ben ik terecht gekomen bij een collega voor EMDR therapie. Eye Movement Desensitization and Reprocessing, oftewel trauma verwerking therapie.

Ik hou het nog globaal. Vind het nog te moeilijk om er dieper op in te gaan of over na te denken. Ik zit nu midden in de behandelingen en het valt me zwaar. Het is voor mij op het moment een emotionele rollercoaster. De therapie is zwaar want je moet de confrontatie aangaan met hetgeen wat je het liefst gewoon negeert. Hierdoor kom je jezelf ontzettend hard tegen. Buiten dat ik aan mezelf moet werken en door een zware periode moet gaan heb ik thuis ook nog de zorg van mijn kindjes. Het leven staat niet even stil. En nee, de lockdown helpt uiteraard niet.

Waarom deel ik dit? Geloof me.. Zo'n kwetsbaar stukje van mezelf delen is echt dood en dood eng. Vooral omdat mensen dit lezen die mij kennen. Niemand (tenzij je echt dichtbij staat) zal aan de buitenkant van mij kunnen aflezen dat er iets aan de hand is. Mensen kunnen je makkelijk veroordelen. En ja, schaamte misschien ook?En precies daarom deel ik dit. Om voor mezelf te erkennen, ja dit heb ik.. Maar ook heel veel andere mama's. Je hoort hier te weinig over en ik vind dat hier ook in de zwangerschap te weinig over wordt gesproken. Iedereen kan je vertellen hoe mooi het is om een kindje te krijgen. En de praktische dingen voor na de geboorte. Maar je wordt er niet op voorbereid dat het ook anders kan gaan. En de stap om daarna de hulp te vragen die je nodig hebt is daarom misschien ook heel groot. Want je hoort je niet zo te voelen. En precies die laatste zin is bij mij ook een grote struggle.

Als ik er klaar voor ben zal ik misschien meer van mezelf blootgeven omdat ik het taboe wil doorbreken en andere vrouwen die in dezelfde situatie zitten laten weten, je bent niet alleen.