Ziekenhuisopname in mijn zwangerschap - deel 2

We liepen naar binnen bij een speciale ingang, want ja, corona. Eenmaal binnen vertelde ik over de afgelopen 2 dagen. Ik mocht op de bank liggen om weer onderzocht te worden. Eerst m'n temperatuur meten, 40.1. Met het onderzoek merkte in dat mijn buik ook gevoeliger was. Ik vond het helemaal niet prettig wanneer de arts op bepaalde punten drukte. Hij wist eigenlijk niet zo goed wat hij mijn met klachten aan moest. Hij dacht aan een blindedarmontsteking. Dit kwam het meeste overheen. Ik moest direct door naar de SEH in Utrecht. Hij belde daar de artsen om te laten weten dat ik eraan kwam. Fijn dacht ik, wordt ik hopelijk gelijk geholpen. 

M'n vriendin bracht me naar het Diak in Utrecht. Ze hadden buiten een noodgebouw voor de SEH waar ik me moest melden. Erg fijn was dit niet. Ik moest buiten wachten omdat eerst mijn temperatuur gemeten moest worden. Ik kon amper op mijn benen staan, het regende, er was geen afdakje, er stonden stoelen maar die waren zeiknat dus erg ideaal was dit niet. Gelukkig was er maar 1 iemand voor me. Eenmaal getemperatuurd, koorts uiteraard, moest ik naar binnen bij het noodgebouw. Mijn vriendin mocht niet mee en bleef in de auto wachten. Daar binnen moest ik erg nodig naar het toilet maar ook dat kon niet. Ik heb 20 minuten gewacht tot iemand mij eindelijk kwam ophalen. Ik piste zowat ik m'n broek. Gelijk naar het toilet dacht ik. Maar vanwege alle corona maatregelen mocht ik niet naar het openbare toilet. Begrijp me niet verkeerd, ik snap alle maatregelen, maar het is echt verschrikkelijk. Je bent al erg ziek en je wordt ook nog is erg onpersoonlijk behandeld. En dan heb ik niet eens Corona, leuk is het echt niet. Ik werd naar een speciale Covid-kamer gebracht waar verpleegkundige of artsen alleen met mondkapjes, schorten en gedesinfecteerd naar binnen mogen. Daar werd een rolstoel naar binnen gereden met een gat erin en een bak eronder waar ik mijn behoeftes op mocht doen. Ben ik blij dat ik weinig tot niks had gegeten... Vervolgens mocht ik op het bedje liggen. Er werd bloed geprikt en mijn urine werd meegenomen voor controle. Temperatuur werd meer gemeten, 40.4. Ik zou paracetamol krijgen en op verzoek kreeg ik extra dekens. Verder mocht ik niet meer eten en drinken. Nu was het wachten op de arts

Na ongeveer 45 minuten kwam een arts langs voor weer diezelfde controle. Ook zij had geen idee wat ze ermee aanmoest. Ze zou met een andere chirurg en de gynaecoloog overleggen en daarna weer bij me terugkomen. 

Lag ik daar, op een erg hard en smal bedje dat als je omdraait je zo op de grond ligt. IJskoud en doodziek. Niemand kwam bij mij naar binnen en ik mocht niet naar buiten. Op dat moment mis je wel iemand naast je. Die gewoon je hand vasthoudt. Gelukkig had ik wel een beetje contact met m'n moeder die me op de hoogte hield hoe de verhuizing verliep. 

Het duurde en het duurde. En m'n vriendin zat nog steeds trouw in de auto te wachten. Ik had gezegd dat ze maar naar huis moest gaan omdat ik er vanuit ging dat het nog even zou duren. Later besefte ik ook dat ik nog steeds geen paracetamol had gehad dus had ik hiervoor aan de bel getrokken. Ik was hier echt blij mee want ik had ook enorme dorst. Na denk ongeveer anderhalf uur kwam iemand mij ophalen voor een echo. Ze gingen hierbij mijn nieren, darmen en blindedarm controleren. De kleine ging er steeds voor liggen dus kon de arts dit niet goed controleren. Er werd besloten dat ik een MRI kreeg. Ik dacht altijd, je gaat de tunnel in, er wordt een scan gemaakt en klaar. Nooit geweten dat je er ongeveer 20 minuten in ligt met bizarre harde geluiden. Ondertussen sloeg de paracetamol gelukkig aan. Ik merkte dat ik wat helderder werd en mijn koorts zakte. Ik werd weer teruggebracht naar het kamertje en moest weer wachten. Ondertussen waren de batterijen van mijn telefoon zo goed als leeg. Ik had dit aan m'n vriendin verteld en zij zou even een oplader komen brengen zodat ik ieder geval bereikbaar was.

Het wachten was dit keer niet zo lang gelukkig. Binnen een uur kwam een arts naar binnen. Mijn MRI was schoon maar mijn buik was nog erg gevoelig. Ondanks dat de MRI goed was vertrouwde hij het nog niet helemaal en was hij voorzichtig. Hij wilde dat ik sowieso de volgende dag weer bij hem terug kwam en ging nu nog even overleggen met de gynaecoloog. Een halfuur later kwam een verpleegkundige naar binnen. De arts heeft je uitgelegd wat er gaat gebeuren zei ze. 'Uhm nee?' Oh, nou vervelend dat hij niks heeft gezegd. Je wordt per direct opgenomen door de afdeling gynaecologie. Je krijgt een infuus, die was geprikt aan de binnenkant van mijn elleboog wat later niet heel prettig was, en we gaan nu testen op Corona en dan wordt je daarheen gebracht. Die corona test is trouwens echt geen pretje. Ze duwen dat wattenstaafje zo ver je neus en mond in.. Alsof het even m'n hersens kon begroeten en ik begon ook mega te kokhalzen. Het stinkt ook nog is en proeft erg bitter. Bleh. 

Eenmaal bij de afdeling gynaecologie werd ik ook daar in een covid-kamer gezet. Had hier wel m'n eigen badkamer en wc wat erg fijn is. Kon niet wachten om te douche. Ik stonk echt een uur in de wind, lang leve de mondkapjes. Ook hier mochten de artsen en verpleegkundige alleen met speciale schorten en mondkapjes naar binnen. Er was een heel ritueel zag ik steeds voordat ze naar binnen en naar buiten mochten. Ze maakte wel opmerkingen over de corona test. Ze vonden het niet handig dat ze dit pas gedaan hadden toen ik werd opgenomen. Als ze dit namelijk gelijk hadden gedaan bij binnenkomst hadden we diezelfde avond de uitslag gekregen en kon ik in een normale kamer gewoon slapen. Nu komt de uitslag de volgende dag dus moet ik de hele nacht behandeld worden als een corona patiënt wat niet fijn voor hun en voor mij was. Maarja, het is niet anders. De gynaecoloog kwam vrijwel gelijk om vooral de baby te controleren. Door hoge koorts kan de baby een verhoogd hartslag hebben en kan de baarmoedermond verkort zijn wat vroeggeboorte kan veroorzaken. Dit wilde ze zo snel mogelijk uitsluiten. Ook werd mijn urine weer gecontroleerd. Gelukkig waren alle onderzoeken goed. Het hartje klopte goed en mijn baarmoedermond was niet verkort. Mijn koorts was ook gezakt en dat merkte ik zelf ook. Ik voelde me al een stuk beter.

Inmiddels was het rond 20.00 uur. Mijn batterij nog leeg en mijn vriend had nog geen idee wat er speelde. Ik zei dat mijn vriendin een oplader zou brengen maar hier hadden zij nog niks over gehoord. Ik mocht een telefoon van het ziekenhuis gebruiken. Ik zei dat bij binnenkomst bij de SEH ze mijn vriend als contactpersoon in het systeem hadden gezet maar gek genoeg stond er geen telefoonnummer bij. Ik wist zijn nr ook niet uit m'n hoofd. Ik belde naar de huistelefoon van m'n ouders. Dan kon ik via hun Nick z'n nr krijgen maar gek genoeg namen zij niet op. Achteraf bleek dat ze met autopech stonden onderweg naar huis. Hoeveel pech kan er zijn op een dag... Gelukkig kwam niet veel later iemand mijn spullen brengen. M'n vriendin had gelukkig vooruit gedacht en had ook spullen gebracht om de nacht door te komen. Douchespullen, schone kleding, tandenborstel. Ik gelijk mijn telefoon opladen zodat ik Nick op de hoogte kon brengen dat ik niet meer naar huis kom die dag. Dit was ook het beste want het was een chaos in zowel het nieuwe als in het oude huis. Hij mocht niet naar me toekomen omdat er nog niet was uitgesloten of ik Corona had dus hadden we afgesproken dat we de uitslag eerst zouden afwachten. Deze zou de volgende dag rond 1400 uur komen. Ik had met de verpleegkundige afgesproken dat Nick dan mocht komen ondanks het buiten bezoektijd was.Ik kreeg ook eindelijk wat te eten en drinken. Besef dat ik rond 11.00 uur een half croissantje op had en daarna niks meer had gegeten of gedronken. Het was een simpel broodje kaas maar kon daar echt even van genieten. De arts wilde niet wachten op alle uitslagen omdat dat simpel gewoon te lang duurt en ik dan nog dagen ziek ben wat voor de baby ook gevaarlijk is. Zelf hadden ze het vermoedde dat ik nierbekkenontsteking of baarmoederontsteking had. Hiervoor wilde ze me ook gelijk voor behandelen en zodra de uitslagen binnen zijn kunnen de medicijnen worden aangepast als dat nodig is. Ze kozen ervoor om antibiotica te geven voor nierbekkenontsteking en blindedarmontsteking. Medicijnen voor baarmoederontsteking is een risico voor de baby dus daar wachtte ze liever mee tot de uitslagen. 

De volgende dag voelde ik me al een stuk beter. Ik had om de 3/4 uur antibiotica en paracetamol gekregen en ik merkte dat het aansloeg. Ik had geen koorts meer. Ook was mijn bekkenpijn verdwenen wat echt heel erg fijn was. Nu was het wachten op de corona uitslag zodat Nick eindelijk langs kon komen. Senna, m'n dochter, was blijven logeren bij mn schoonouders. Ik probeerde met haar te videobellen maar dat zag ze niet zitten. Dat ik weg was gegaan zonder gedag te zeggen en niet meer terug kwam werd mij niet in dank afgenomen. 14.30 uur kwam eindelijk het verlossende woord. Geen corona. Ik mocht naar een andere kamer met een veel beter bed, mijn deur mocht open blijven en had dus wat meer sociaal contact met de verpleegkundige en ik kon Nick vertellen dat hij langs mocht komen. Ik liet hem nog wat schone kleding meenemen want ik moest nog zeker 1 nachtje blijven. Maar als ik geen terugval meer kreeg mocht ik de volgende dag naar huis.

Het was erg fijn om Nick even te zien. Ik voelde me zo eenzaam die dag ervoor. Senna mocht jammer genoeg niet mee maar ik ging er stiekem van uit dat ik de volgende dag naar huis kon.

De volgende dag gingen ze nog even de baby controleren. Alles zag er goed uit en ik mocht naar huis! Rond 13.00 uur kwam Nick mij ophalen. Vrijdag zou ik gebeld worden met de uitslagen. Ik mocht stoppen met de antibiotica voor blindedarmontsteking maar moest de antibiotica voor nierbekkenontsteking en de paracetamol voor 9 dagen nog blijven slikken. Thuis was natuurlijk nog een chaos maar Nick had ervoor gezorgd dat het bed ieder geval stond en was opgemaakt en dat de woonkamer leefbaar was. Ik moest hier maar even mee leven.

Die vrijdag werd ik gebeld met de uitslag. Ik had inderdaad nierbekkenontsteking en was positief getest op streptokokken B. Deze bacterie had waarschijnlijk een blaasontsteking veroorzaakt wat ik nooit gemerkt had en daardoor uiteindelijk nierbekkenontsteking had gekregen. Helaas was mijn bekkenpijn weer naar een paar dagen teruggekomen. Ook kan de bacterie vroegtijdig weeën veroorzaken dus voor nu is het veel rust houden, stress vermijden, cranberry sap drinken en bij minimale klachten al aan de bel trekken. Ik krijg extra controles en moet straks bevallen aan een infuus met antibiotica om de kleine te beschermen tegen de bacterie. Zolang zij nog veilig in m'n buik zit en mijn vliezen niet zijn gebroken kan de bacterie haar niet bereiken wat een geruststelling is.