Gebroken hoofd, gebroken hart (deel 3)
"Ja, dat zal best, maar het gebeurde mij"
Terug in de triagekamer kan ik niks anders meer doen dan wachten. Met Olle nog altijd slapend op mijn borst, kijk ik de minuten weg op de klok. Ik weet op dat moment niet eens meer precies hoe lang ik al hier zit, hoe lang ik in welke wachtkamer gezeten heb. Ik weet wel dat ik moe ben, heel moe; van de zorgen om Olle, van het huilen en van het telkens opnieuw herbeleven van dat ene moment: "pok" en die ijzige schreeuw van Olle die erop volgde.