Gebroken hoofd, gebroken hart (deel 1)

Het is 5 Augustus 2021. Olle is alweer 3 weken oud. We zitten op een blauwe wolk met grijze randjes. Want naast dat we genieten van het feit dat onze Olle ons leven verrijkt, dealen we anderzijds met de onzekerheid die het ziek zijn van mijn vader met zich meebrengt. Mijn vader, de trouwe dinsdagoppas van onze oudste zoon ondergaat chemo’s tegen borstkanker. Omdat het allerbelangrijkste is dat hij zich kan focussen op zijn herstel, zoeken we naar oplossingen om onze jongens op te vangen na mijn zwangerschapsverlof. Onze oudste zoon kan een dagje extra naar mijn schoonmoeder, die 45 minuten verderop woont. Voor Olle, die ik hiervoor te klein vind, toch maar dat kinderdagverblijf. Ik heb contact opgenomen met het KDV in ons dorp en verteld dat we op zoek zijn naar opvang voor onze kleinste man. Op de uitnodiging voor een rondleiding ga ik in. Mijn kostbaarste bezit moet goed verzorgd worden, dus wil ik graag met eigen ogen even zien. 

Op 5 augustus om 17:00 mogen we langsgaan. Mijn man neemt een half uurtje eerder vrij van zijn werk en we spreken af dat we elkaar ontmoeten op de parkeerplaats van de locatie. Ik breng onze oudste even naar mijn ouders toe zodat hij niet mee hoeft. Als het tijd is om te vertrekken twijfel ik even: neem ik Olle mee in de wandelwagen? Of toch in de draagdoek? Gezien de aard van de afspraak lijkt de doek me handiger en dus knoop ik deze vast. Als ik Olle vervolgens in de doek installeer maakt mijn vader nog de opmerking: “ocharme, dat is toch zielig zo vastgebonden”. Ik reageer lachend: “pap, hij vindt het fijn zo”. Ik app mijn man dat ik vertrek, steek mijn telefoon in mijn tas, check of mijn schoenen stevig zitten (veters vast) en zet mijn zonnebril op. 

Ik begin te wandelen richting het KDV. Het is lekker weer buiten. De zon schijnt, en ik geniet van een slapende Olle tegen mij aan. Op twee kruispunten twijfel ik of ik alvast rechtsaf sla of toch nog even doorloop. Twee keer kies ik voor rechtdoor. Uiteindelijk sla ik rechtsaf. Ik loop op de stoep en bedenk me ineens dat het handiger is alvast over te steken naar de andere kant. Dit doe ik, en vervolg mijn weg naar beneden. 

Vanuit het niets gebeurt het ineens: in een fractie van een seconde zwikt mijn enkel om, verlies ik mijn evenwicht. Ik probeer me nog te draaien.. “Pok” hoor ik.. het afschuwelijke geluid van een klein hoofdje dat tegen de stoep komt. Direct daarna volgt een luid gekrijs van Olle. Ik heb geen seconde op de grond gelegen, maar sta direct op. Knoop in paniek mijn doek los om Olle goed te bekijken. Mijn man die ons al tegemoet kwam lopen hoort zijn geschreeuw. 

“Wat is er gebeurd?” 

“Ik ben met Olle gevallen, ik ben met Olle gevallen. Hij is verdomme met zijn hoofd op de stoep gevallen” is het enige wat ik weet uit te brengen. Mijn man neemt Olle van me over en deze kalmeert wat in de armen van mijn man. Ik bekijk zijn hoofdje en zie een heel klein schaafje op zijn achterhoofd op de plek waar hij de stoep geraakt moet hebben. Mijn gevoel schreeuwt: “dit is foute boel”. Mijn man belt de huisarts. Die is net gesloten, dus we krijgen het verzoek de huisartsenpost maar even te bellen zometeen. 

Terwijl we doorlopen naar de parkeerplaats krijgt mijn man contact met de huisartsenpost. De triagist aan de andere kant van de lijn stelt vragen die niet beantwoord kunnen worden door een baby. “Is hij misselijk?” “Heeft hij hoofdpijn”? 

Mijn man geeft zo goed en zo kwaad als het kan antwoord, maar echt urgent wordt ons verhaal niet gevonden. Inmiddels zitten we in de auto. Ik ben zeker van mijn zaak: “Cancel die rondleiding maar, ik wil dat hij gezien wordt”. Na enig aandringen van mijn man krijgen we een afspraak op de huisartsenpost. Om 18:15 mogen we langskomen. We moeten een uur overbruggen. Nadat m’n man bij onze afspraak bij het KDV afgezegd heeft, rijdt hij behoedzaam naar mijn ouders toe. Ik zit met Olle op mijn arm naast naast hem. Olle is rustig, doezelt een beetje weg. Ik ben verre van kalm. Mijn knie bloedt, mijn scheen brandt, maar het interesseert me niet. Olle moet nagekeken worden. Die “pok” laat me niet los.