Mijn verhaal

Een kleine trigger. Meer was er niet nodig om alweer een slapeloze nacht tegemoet te gaan… 3 jaar verdriet en woede overmant mij. Ik kan niet stoppen met huilen.
Morgen vertrek jij op skiries… Het enige wat ik wou was onze “laatste” avond samen doorbrengen. Maar ik was alweer geen prioriteit. Gaan drinken met jouw collega’s was belangrijker. Wanneer ik je erover aanspreek bij thuiskomst wordt je kwaad. Dit gebeurt wel vaker. Ik word plots de schuldige. Diegene die jou nooit iets gunt. Diegene die jou aan banden legt. Want “vroeger ging ik elke week gaan drinken”. Ik ben het zó beu dit verwijt naar mijn hoofd geslingerd te krijgen. Vroeger was je single. Nu zijn we met 4. En ik dacht dat we daar samen voor gekozen hadden…

En oké, ik moet je misschien wat vrijer laten. Ik voel mij dan direct weer schuldig. Terwijl dit niet zou moeten. Ook ik moet opofferingen maken. Ook ik ben een deel van mijn vrijheid kwijt. Maar daar lijk jij zelden bij stil te staan. Het gaat steeds over wat jij moet missen of waar jij nood aan hebt. Zoals gaan joggen, in bad gaan, … Waardoor ik heel veel avonden alleen doorbreng.
Jij gaat een hele dag naar de wellness? Ik ben een hele dag in de weer met de badkamer te kuisen. Hier is een week later alweer bijna niets van te zien. Moedeloos word ik ervan. En het kwetst mij. Want ik gaf al zo vaak aan dit belangrijk te vinden. Maar wat er voor mij toe doet, is voor jou niet belangrijk. En dat zou het wel moeten zijn…

Ik heb vaak het gevoel dat ik er niet toe doe. Dat ik enkel nuttig ben om de boel hier draaiende te houden. Te koken, te wassen, te kuisen, de boekentassen te maken, … Al die kleine dingen. Maar het stapelt op. Niemand voelt zich graag vanzelfsprekend.

Het voelt alsof ik er alleen voor sta. Alleen met mijn boosheid. Alleen met mijn verdriet. Ik ben alles wat ik nooit wou zijn. En daar ben jij voor verantwoordelijk.

3 jaar geleden stond mijn wereld stil…

Ons zoontje was jarig. Hij werd 1 jaar. Het liefste en schattigste mannetje. Toch was jij die dag afwezig. Constant bezig op jouw telefoon. Ik stak een volledig themafeest in elkaar. Alles was tot in de puntjes verzorgd. Toch heerste er een kille sfeer.

Wanneer ik je er ’s avonds over aansprak, kwam de waarheid boven. Je had iemand anders. Al van tijdens de zwangerschap. Mijn hart brak in 1000 stukjes, maar ik moest mij sterk houden. Want je vertelde dit in het bijzijn van onze kinderen. Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet of je het mij verteld had als “zij” jou niet had proberen wijsmaken dat ze een zelfmoordpoging deed.

En natuurlijk voelde ik allang dat er iets niet klopte. Maar zoiets blok je, onbewust, af. Achteraf vallen alle puzzelstukjes in elkaar… Zelfs nu, 3 jaar later, komen er nog steeds beelden op mijn netvlies tevoorschijn waarvan ik nu besef dat het niet klopte.

Ik denk dat ons zoontje nog geen 3 weken was, toen we de afspraak maakten dat ik vroeg ging slapen en dat hij bij jou beneden bleef. Tot het tijd was voor zijn “laatste” (borst)voeding en de nacht begon. Net zoals bij onze dochter, legde ik hem dan in zijn babynestje naast jou in de zetel. Je pruttelde tegen, maar ik snapte nooit waarom. Toen ik de baby tot boven hoorde huilen, kon ik zien via de babyfoon in het park dat je hem daar had neergelegd. Wat jij niet weet, is dat ik ook nog een stukje van de living kon zien. Ik zie jou zitten in de zetel. Druk in de weer op jouw gsm. Te lachen. Terwijl ons zoontje ligt te huilen. Zijn gehuil werkte na een tijdje duidelijk op jouw zenuwen. Je was namelijk bezig met andere dingen.
Op die momenten dacht ik van “Hij zal toch niet…? ”. En dan sus ik mijzelf weer. “Maar neen, we hebben een klein boeleke van nog geen 3 weken oud.”

Maar het was dus wel zo… Iets dat mij tot op heden nog steeds ongelooflijk kwetst. Terwijl ik tijdens de zwangerschap voor mijn leven gevochten heb (omwille van corona), terwijl ik het leven dat we samen gecreëerd hebben, heb gebaard en heb gevoed, had jij iemand anders.

Die keer dat ik thuis kwam en ik jou door de ruit halfnaakt een selfie zag trekken, die keer dat ik je wou bereiken (en niet kon) omdat ons dochtertje hoge koorts had ’s nachts, die keren dat je afwezig leek bij de echo’s, …

Al die keren… Ik krijg ze niet uit mijn hoofd. We hebben samen besloten om verder te proberen. En ik wil hier volledig voor gaan. Maar ik kan er niet aan doen. De beelden en gedachten flitsen door mijn hoofd.

Dan heb ik het nog niet gehad over de man die vorig jaar plots aan ons deur stond. Omdat jij een affaire had met zijn vrouw.
Om nog maar te zwijgen van het feit dat je tijdens die affaire met jouw collega, ook nog contact had met affaire nummer 1. En die nummer 1 beweert dan ook nog eens een kind te hebben van jou.
Het stiekeme briefjes schrijven in ons bijgebouw terwijl al het contact zogezegd verbroken was, de valse namen in jouw gsm, de vele berichtjes, …
Al die leugens. Ook al besloten we eerlijk tegen elkaar te zijn.

Dit is absurd als ik het zo lees… Waar is mijn zelfrespect gebleven?

Het is moeilijk. Het is verdomd moeilijk. Vooral omdat ik het gevoel heb dat ik de enige ben die moeite doet.

En het klinkt overdreven terwijl ik het typ. Maar toch voelt het alsof ik al 3 jaar in angst leef. De angst om dit nog eens mee te maken. De angst om weer gekwetst te worden. En ik denk niet dat ik dat nog eens aankan.

Dat maakt mij zo verdrietig en kwaad tegelijk. Kwaad omdat ik zelf mijn leven in handen wil hebben. En niet het gevoel wil hebben dat élke dag de grond terug van onder mijn voeten kan weg zakken. Het gevoel dat jij zomaar kan beslissen om mijn hart nogmaals in 1000 stukjes te breken.

En ik denk niet dat iemand die angst begrijpt. Hoe zouden ze het ook kunnen begrijpen?! Bijna niemand weet hiervan… Omdat ik jou wou sparen/beschermen. Vreemd, als ik het nu bekijk… Jij kwetst mij en ik wil jou beschermen. Misschien daarom dat ik mij zo ongelooflijk eenzaam voel. Alleen met mijn verdriet. Alleen met mijn boosheid.

Ik voel mij ongelukkig. En terwijl ik dit denk ook alweer meteen schuldig. Misschien moet ik zo veel zelfmedelijden niet hebben. Ik heb ook heel veel om gelukkig te zijn. Ik heb 2 schatten van kinderen die ik doodgraag zie. Maar ik heb het gevoel dat ik ze tekort doe.

Ik ben steeds maar aan het gaan en gaan. Bezig met het huishouden, bezig met mijn werk, … Ik kan soms ontploffen, zonder reden. En dat verdienen ze niet…

Maar ze zijn en blijven altijd mijn prioritiet. Ze komen op de eerste plaats en ik zou alles voor hun doen.

Maar wanneer zorgt er eens iemand voor mij? Wanneer voel ik mij geliefd? Wanneer voel ik mij gerespecteerd?

Zelfs als ik letterlijk aangeef dat het teveel wordt, kan het niemand iets schelen. Jou niet, mijn mama niet, …

Iedereen denkt altijd eerst aan zichzelf. Misschien moet ik dat ook eens beginnen doen…