Gebroken hoofd, gebroken hart (deel 3)

Terug in de triagekamer kan ik niks anders meer doen dan wachten. Met Olle nog altijd slapend op mijn borst, kijk ik de minuten weg op de klok. Ik weet op dat moment niet eens meer precies hoe lang ik al hier zit, hoe lang ik in welke wachtkamer gezeten heb. Ik weet wel dat ik moe ben, heel moe; van de zorgen om Olle, van het huilen en van het telkens opnieuw herbeleven van dat ene moment: "pok" en die ijzige schreeuw van Olle die erop volgde. 

Ondanks dat alle wachten lang duurt ben ik toch verbaasd om te zien dat de kinderarts van dienst redelijk snel voor de deur van onze kamer staat. Of dit goed of slecht nieuws betekent, ben ik op dat moment niet mee bezig. 

De arts trekt een krukje bij en haalt diep adem. Ik vul op haar uitademing in: "Het is niet goed he? die CT-scan?". De arts schudt haar hoofd. "Olle is erg ongelukkig neergekomen." De woorden "schedelbreuk" en "hersenbloeding" slaan in als een bom. Ik heb mijn kind kapot gemaakt. Mijn perfect afgewerkte kereltje, binnen 3 weken kapot. Ik kan mijn tranen weer niet bedwingen en voor het eerst in de afgelopen uren laat ik ze de vrije loop waar onbekenden bij zijn. De sterke moeder heeft plaatsgemaakt voor de gebroken moeder met een enorm schuldgevoel. Op dit moment kan niks troost bieden. "Het kan iedereen gebeuren" geeft de arts aan. "Ja, dat zal best, maar het gebeurde mij". Het gebeurde mij, de persoon waarvan Olle het meest afhankelijk is. Daar waar hij veilig zou moeten zijn. Bij het denken aan zijn hulpeloosheid tijdens de val, schiet er een venijnige steek in mijn moederhart. "Pok"... zomaar zonder waarschuwing. Een gebroken hoofd, en een gebroken hart. Hoe moeten we dit in godsnaam repareren? 

De arts bespreekt het plan van aanpak met me. Omdat de vitale functies van Olle goed zijn, is de hoogste urgentie verdwenen. Toch vinden ze het ziekenhuis in Heerlen niet de goede plek voor Olle. Omdat hij een bloeding in zijn hoofdje heeft en er in Heerlen geen neurologisch team is om direct in te grijpen bij complicaties, wordt er besloten dat Olle vervoerd wordt naar de Medium Care in Maastricht. Beter kalm en beheerst op de goede plek liggen, dan met loeiende sirenes verplaatsen als het mis gaat. De ambulance die Olle gaat vervoeren wordt opgeroepen. Ik mag mijn man bellen en eindelijk mag hij even naar binnen. Eindelijk zijn armen om me heen. Eindelijk even wat stress loslaten. Terwijl er intussen ook nieuwe zorgen ontstaan over hoe het verder zal gaan. "Schedelbreuk..." "Bloeding..." "Medium Care..." "Mocht het misgaan..." en ook.. Hoe gaat Olle hieruit komen? Wat houdt hij hieraan over? Ik huil nog altijd, terwijl ik wens dat ik een paar uur terug in de tijd kon gaan. Terug naar de tijd dat zijn hoofdje nog intact was, en mijn hart nog heel. Terug naar de tijd dat ik de keuze nog had: Wandelwagen of draagdoek? Rechtdoor of rechtsaf? Dat de impact van een onbenullige keuze, zoals we die dagelijks talloze keren maken, zó zielsverbrijzelend zou kunnen zijn had ik nooit kunnen denken. En liever had ik het ook niet geweten. 

De verpleegkundige en chauffeur van de ambulance arriveren snel. Terwijl ze een korte overdracht krijgen, komt me ter ore dat ik niet mee mag met de ambulance en Olle. Wegens Covid is dit niet toegestaan. Olle is de patiënt, dus enkel hij mag vervoerd worden. De verpleegkundige van de ambulance ziet de paniek in mijn ogen en besluit al snel: "deze moeder gaat met ons mee". Olle ligt al die tijd op mijn arm te slapen. De chauffeur van de ambulance pakt de MaxiCosi en vraagt me Olle hierin te leggen. Bij de eerste beweging die ik maak om Olle over te hevelen van mij naar de autostoel, barst hij in huilen uit. Zijn comfort is, ondanks de pijnstilling die hij gekregen heeft, ver te zoeken. De verpleegkundige en de chauffeur steggelen wat onderling over de wijze van vervoer. Regels versus uitzondering. Ik hoop dat ze richting "uitzondering" willen gaan. Uiteindelijk geeft de verpleegkundige de doorslag: "Moeders, op die brancard, jou snoeren we vast. Olle graag lekker tegen je aanhouden". Ik glimlach dankbaar naar de man. "En jij.. kalm rijden snorremans", zegt hij tegen de chauffeur. Deze moppert nog een beetje dat het protocollair niet kan, maar dat gemopper is voor de vorm. Ik krijg een knipoog toegezonden van hem als de verpleegkundige zich omdraait om de brancard dichterbij te pakken. Wat een fijn team, die twee mannen. 

Ingesnoerd en wel rijden we al snel de kamer uit. Mijn man rijdt met de auto achter ons aan naar Maastricht. De A79 naar Maastricht is afgesloten dus, we maken een tour door het zuiden van Limburg. Terwijl ik Olle stevig vasthoud, knoopt de verpleegkundige een gesprek met me aan. Hij stelt me op mijn gemak en we praten wat over koetjes en kalfjes. Over zijn werk ook; ik had zelf graag op de ambulance willen werken, maar door andere (profiel)keuzes (daar hebben we ze weer, die keuzes), kwalificeerde ik niet voor de opleiding tot verpleegkundige. De rit duurt een ruim half uur, en de verpleegkundige slaagt erin me met een kalm gevoel in Maastricht te krijgen. Olle ligt de hele rit lekker tegen me aan, en hoe kalmer ik word, hoe meer hij in mij wegzakt. Mijn kleine Olletje, met zijn lieve kapotte koppie. Hoe kan ik jou ooit nog loslaten? En hoe kan ik jou ooit nog met zelfvertrouwen vasthouden? De tweestrijd waarin ik me bevind benadrukt mijn gebroken hart. Niet in twee stukken gebroken, maar compleet aan gruzelementen.