Gebroken hoofd, gebroken hart (deel 2)

Als we stoppen bij mijn ouders thuis, voel ik me gek genoeg wat kalmer. Nog altijd ben ik ervan overtuigd dat het mis is met Olle, maar de warmte van mijn ouderlijk huis brengt me even tot rust. Mijn man loopt eerst naar binnen, ik volg met Olle in mijn armen. Bij het zien van mijn ouders barst ik weer in tranen uit. "Hij is gewoon op zijn hoofd gevallen, ik heb geprobeerd hem te beschermen, maar het lukte niet".  Zij en mijn man kalmeren me. "Het loopt allemaal wel los. Dit kan gebeuren. Laat hem maar even goed nakijken".  Olle oogt kalm, slaapt en is soms even wakker. Veel verplaatsen vindt hij duidelijk niet fijn. Dus ik hou hem dicht bij me. 

Het uur voordat we naar de huisartsenpost mogen lijkt voorbij te kruipen. Ik begrijp niet dat er een uur zit tussen het sluiten van de reguliere praktijk en het openen van de huisartsenpost. Ik vraag mijn man om nog even een flesje voor Olle klaar te maken. Kijken of hij wil drinken. Als ik Olle het flesje aanbied, drinkt hij het gelukkig. Om 18:00 uur kunnen we eindelijk vertrekken naar de huisartsenpost. Ik til een inmiddels weer slapende Olle voorzichtig in de MaxiCosi, om hem deze keer op veilige wijze te vervoeren. Ik neem nog een tas met een reserve luier mee, en een flesje met extra poeder voor het geval dat. Onze oudste zoon blijft bij opa en oma. Mijn man rijdt met ons naar de huisartsenpost. Nog een keer de bemoedigende woorden: "het komt in orde meid, maak je geen zorgen", en we vertrekken. 

Het is 10 minuten rijden naar de huisartsenpost, die in het ziekenhuis zit. We rijden de parkeerplaats op en parkeren de auto. Ik pak Olle uit de auto en samen met mijn man loop ik naar de ingang. "Sorry mevrouw, voor wie komt u?" vraagt de portier mij bij binnenkomst. Ik leg uit dat we met Olle naar de huisarts moeten i.v.m. een val. "Dan mag uw man of u terug naar de auto. Wegens Corona laten we maar 1 ouder met een kind mee". Ik ben even uit het lood geslagen, maar omdat ik toch écht wil dat Olle gezien wordt, accepteer ik zijn woorden en gaat mijn man buiten in de auto zitten. Ik beloof hem via What's App op de hoogte te houden. 

Ik neem plaats in de wachtkamer met Olle. Ik kijk in het rond en check mijn knie: fraai. Alsof ik een kleuter ben die met de fiets gevallen is. Daarna slokt Olle mijn aandacht weer op. Het wachten duurt gelukkig niet al te lang. "Olle?". De huisarts staat in de wachtkamer. 

In de spreekkamer aangekomen doe ik mijn verhaal: "Ik was aan het wandelen met Olle, ben ten val gekomen, heb geprobeerd me op te vangen en hem te beschermen, maar zijn hoofdje is op de stoep terecht gekomen". "POK" hoor ik weer in mijn hoofd en ik moet mijn best doen om mijn tranen te bedwingen. 

De huisarts hoort mijn verhaal aan en checkt vervolgens de vitale functies van Olle. "Ik heb het idee dat het allemaal wel meevalt" geeft ze aan. "Maar omdat je nogal lang bent en hij dus van hoogte gevallen is volg ik het protocol en stuur ik je even door naar de spoedeisende hulp hier in het ziekenhuis. Wellicht willen ze Olle even een nachtje opnemen ter observatie". 

Ik loop met Olle op mijn arm en de MaxiCosi in mijn andere hand naar de andere kant van de vleugel, waar de spoedeisende hulp zich bevindt en neem plaats in de wachtkamer. Mijn man zit nog altijd in de auto buiten. Die app ik met een update. Ik zie mezelf van een afstandje zitten en voel me plots vreselijk alleen. Mijn tranen wellen weer op. Het wachten duurt lang, te lang voor mijn gevoel. Om me heen zie ik mensen komen, en weer gaan. Ik wacht, Olle slapend op mijn borst. 

Om 19:30 uur worden we meegenomen naar een triagekamer. Een verpleegkundige van de spoedeisende hulp haalt ons op. Weer moet ik mijn verhaal doen. Ik beschrijf zo gedetailleerd als mogelijk wat er gebeurd is. Gek genoeg staat het korte moment me glashelder voor de geest. Verschillende verpleegkundigen lopen in en uit. "Ach vrouw, dat moet schrikken zijn geweest" is de reactie van iedereen, en ook "We moeten wel even naar uw knie kijken ook". De laatste verpleegkundige die binnenkomt krijgt de volle laag. Op zijn: "Ik kom even uw knie verzorgen" schiet ik uit mijn slof. "Hou nou eens op over die knie en bekommer je om mijn zoon." Direct gevolgd door een sorry van mijn kant. Ik snap ook dat ze enkel ervoor willen zorgen dat ook ik oké ben. Bij Olle wordt zijn temperatuur gemeten en hij krijgt een bandje voor het meten van zijn bloeddruk. Ook geven ze hem een zetpil, omdat duidelijk is dat hij beweging niet prettig vindt. Hierna kan ik hem even neerleggen op het bed en een korte update aan het thuisfront sturen. 

Een arts van het ziekenhuis komt binnen en vraagt naar het verhaal. Ik vertel haar wat er gebeurd is. Op zulke momenten ben ik heel helder en gefocust. Tussendoor emotioneel, vol schuldgevoel en voel ik me alleen. Doordat mijn man buiten zit en iedereen zich aan Corona voorschriften houdt blijft die broodnodige knuffel uit.

De arts besluit: "Voordat we Olle opnemen, willen we graag toch even een CT-scan maken." Ik vind het prima. Inmiddels heb ik mijn verhaal misschien al 6 keer moeten vertellen, en ben duidelijk geweest over mijn gevoel: "die pok klonk niet goed, ik heb het idee dat er iets mis is". Laat maar komen die scan. 

Olle wordt opgehaald voor de scan. Ik mag gelukkig mee. Hij wordt geïnstalleerd op het apparaat en ik krijg een speciaal schort aan zodat ik bij hem kan blijven staan. Hij ligt er zo zielig en hulpeloos bij op dat grote apparaat. Ik aai hem heel voorzichtig over zijn koppie, terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Olle valt in slaap onder mijn aaiende hand en fluisterende woorden. Ik vertel hem dat het me spijt, en dat het goedkomt.