Na 14 weken van bekkenklachten, omdat ik een nieuwe wereldburger voort had gebracht, had ik dan eindelijk een afspraak bij de fysiotherapeut. In een drafje liep ik naar het pand, omdat ik als ‘new mom’ nog niet zo goed de tijd kon plannen om mijn spruit en mezelf in te pakken en start klaar te maken, denk aan, jas aan, in de maxi cosi, in de auto, wagen mee, nu net poepen, verschonen en dan jezelf ook nog klaar maken. Dit drafje liet mij meteen voelen waarom ik onderweg was naar ‘meneer de fysio’, dus ik was blij dat ik een afspraak had met de man (ik had liever een vrouw, maar goed) die mij ging genezen en binnen no time weer op de rit zou helpen. Wishfull thinking, ik geloof er in ;p.Toen ik net op tijd de wachtkamer binnen kwam, het drafje had gewerkt, en me meldde bij de balie, stak een jonge god met een goede bos donkere krullen zijn hoofd om de hoek. Hij zou me zo komen halen. Ja hoor, dit had ik weer. Geen vrouw van middelbare leeftijd, maar een leuke vent.