Zo is het weekend en zo is het weer voorbij. De weken vliégen überhaupt voorbij. De dagen worden korter, donkerder en buiten verschijnen er overal steeds meer gezellige lampjes. De decembermaand staat weer bijna voor de deur..

En nee, het is vandaag niet eens Vaderdag. Het is eigenlijk iedere dag Vaderdag. Want ondanks dat bijna altijd alles in zwangerschappen, en gezinnen, om de mama draait, moeten we ook de partner - in dit geval de papa, niet vergeten. Ook hij verdient een podium!

Als sinds Xem geboren is heeft hij een eigen willetje. In zijn doen en laten, maar ook zeker in zijn slaapritme. Aangezien ik tot 6 maanden borstvoeding heb gegeven en daarmee op verzoek voedde, zat er ook totaal geen regelmaat in zijn slaapjes. Aan het einde van mijn zwangerschapsverlof was ik druk bezig om er een ritme in te krijgen. Xem zou namelijk op de maandagen en dinsdagen naar kinderopvang Partou gaan. Ik kon toch geen baby afleveren die nog geen vast slaapritme had?

Moederschap. Ouderschap. Hoe overweldigend en geweldig ik het vind, het is soms ook zwaar. Zwaar in de zin van dat ‘je hele leven op zijn kop staat’, waar iedereen je voor waarschuwt zodra je verteld dat je zwanger bent. Waarvan je denkt: ‘Het leven stopt niet bij het ‘krijgen’ van een kind.’

Hoera! Vandaag ben je alweer zes maandjes oud. ZES! Hoe dan? Waar is mijn baby gebleven en wanneer ben jij precies zó groot geworden? Hoe leuk ik het ook vind dat je groter wordt en de wereld begint te ontdekken, springen de tranen in mijn ogen wanneer ik denk aan december. Die bewuste dag. Jouw dag. Jouw geboorte. Het staat nog zo vers op mijn netvlies. En zie nu! Je wordt al een heel ventje met een eigen willetje. Mijn baby is niet zo baby meer, en dat gaat de komende tijd alleen maar ‘erger’ worden. Er gaan nog heel wat mijlpalen komen lieve Xem, en je gaat nog zóveel meemaken! Maar weet wel: mama zal áltijd naast je staan en jouw handje vasthouden als dat nodig is. Mijn kleine grote vent♥️

Sinds drie nachten kom je nog maar één keer tussen 03:00 en 04:00 voor een voeding, waarna je weer heerlijk in slaap valt. We zijn de borstvoeding aan het combineren met kunstvoeding, waardoor we je op vastere tijden kunnen voeden en naar bed kunnen brengen. Ik hoop niet dat ik het nu aan het jinxen ben - maar houd dit vol liefje, je doet het zo goed! Je bent nog vrolijker dan je al was en mama is ook blij. Die heeft na acht maanden ein-de-lijk zeven uur op een nacht geslapen. Ik ben zó trots op jou♥️

Daar was je dan, vandaag precies een jaar geleden. Een positieve test! Totaal verrast en nog niet verwacht - door gezondheidsproblemen bij mij. Juist door dat alles was een positieve test een prachtig cadeau! We leefden twee dagen in een roes, toen deed ik voor de zekerheid nog een test. Want ja, misschien is die test wel stuk? En bam! De tweede streep verscheen vrijwel direct. Toen pas beseften we het echt: we worden papa en mama!

Vrijdag. Vandaag nog werken en dan zit week drie er alweer op. Drie weken werken sinds het einde van mijn verlof.

Nu moeders weer aan het werk is, vallen de gebroken nachten me extra zwaar. Niet heel verrassend. En ook niet dat Xem zo onrustig is. Mama die weer aan het werk is en dus niet meer 24/7 om je heen, sprongetjes, een kinderdagverblijf en een verkoudheid die al dik anderhalve week duurt -hallo weerstand opbouwen!- helpen natuurlijk niet mee. En ohja. Die stomme prikjes van het consultatiebureau ook niet.. Je bent al twee dagen behoorlijk van slag. Koorts, huilen, plakkerig aan mama en overdag veel slapen. Maar ‘s avonds wil je keten en heb je complete verhalen te vertellen -zie story’s-. Heel gezellig allemaal! Maar deze mama is momenteel een zombie...😴